Despoina’s little stories: «Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για τα παιδιά μας»

13 Μαϊος 2018

Despoina’s little stories: «Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για τα παιδιά μας»

Τα έχουν δει όλα. Τα έχουν διαβάσει όλα. Τι άλλο παραπάνω να τους πω;

Άρχισα να σκέφτομαι θέματα που θα ήθελα εγώ ως αναγνώστρια να διαβάσω. Όχι μόνο σε μια γιορτή αλλά στην καθημερινότητά μου.

Με την μικρή μου κόρη, τη Χριστίνα ξαναζώ τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ενοχές που ζούσα με την Έλενα όταν ήταν ακόμη μωρό. Δε θα ξεπεράσω ποτέ τις τύψεις μου που τις άφησα τόσο νωρίς για να ξεκινήσω να δουλεύω. Φέτος η Χριστίνα ξεκίνησε παιδικό σταθμό γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο παρότι δεν έχει γίνει 2 καλά καλά. Από την άλλη προσπαθώ να μπω στα παπούτσια της μη εργαζόμενης μητέρας και ομολογώ ότι τρομάζω. Πόσο εύκολο είναι γι’ αυτήν άραγε να μην έχει κανένα «διάλειμμα» από την μητρική της ζωή; Αντέχεται; Ή τελικά είναι προτιμότερο να δουλεύεις εκτός σπιτιού αλλά και εντός όταν επιστρέφεις από την εργασία σου; Κι αυτό δεν είναι δύσκολο; Όλες θυσιαζόμαστε καθημερινά, κακά τα ψέμματα. Όλες κοπιάζουμε και παλεύουμε για το καλύτερο. Πώς το ζούμε όμως στην καθημερινότητά μας; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας κρίνει για τις επιλογές μας;

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα προβληματίζομαι για το τι να γράψω. Είναι η γιορτή της μητέρας, σπουδαία μέρα για όλες τις γυναίκες που έγιναν μαμάδες και ξαναγεννήθηκαν. Τα έχουν δει όλα. Τα έχουν διαβάσει όλα. Τι άλλο παραπάνω να τους πω;

Τίνα και Έλενα σας ευχαριστώ που γίνατε μέρος αυτού του κειμένου που φτιάχτηκε για όλες τις μαμάδες εκεί έξω που ζουν με άγχη, ανασφάλειες και στρες για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν σε όλα... Γιατί ουσιαστικά το μόνο που μας ενώνει είναι η αγάπη μας για τα παιδιά μας.

Τίνα Μαρτάκη – μητέρα δύο παιδιών που δεν εργάζεται

Την Τίνα την γνώρισα πριν λίγα χρόνια στο μπαλέτο των κοριτσιών μας. Μπορεί οι κόρες μας να μην πρόκοψαν στον χορό, αλλά η φιλία μας προόδευσε και μετρά ήδη στιγμές, συζητήσεις, δέσιμο, εμπιστοσύνη και αγάπη…

Γιατί μπορεί να μας χωρίζει το γεγονός ότι εγώ δουλεύω και εκείνη όχι, αλλά μας ενώνουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα: Οι κοινές μας πεποιθήσεις για την ανατροφή των παιδιών μας, οι κοινές μας εμπειρίες αλλά και ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή. Με την Τίνα μπορώ να συζητήσω και τα πιο σοβαρά πράγματα, απλά και φυσιολογικά, με χιούμορ και αλήθειες χωρίς να προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε τις καταστάσεις για να φαίνονται πιο όμορφες όταν δεν είναι. Την αλήθεια του άλλου μόνο να την εκτιμήσεις μπορείς… Κι εγώ εκτιμώ την Τίνα γιατί είναι μία καλή μαμά. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό κριτήριο φιλίας.

«Και κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν 7 χρόνια… Κι είμαι ακόμα εδώ!».

Η Τίνα σε αντίθεση με εμένα, αποφάσισε να μην εργαστεί αφότου απέκτησε τα παιδιά της. Όχι γιατί εκείνη και ο σύζυγός της έχουν λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής τους, αλλά εκ πεποιθήσεως. «Είμαι από τις μαμάδες που θέλουν τον πρώτο χρόνο να είναι με τα παιδιά στο σπίτι. Αφότου χρόνισε η μεγάλη μου κόρη, η Σήλια, επέστρεψα για λίγο στη δουλειά. Μα όταν ζύγισα τα υπέρ και τα κατά, σταμάτησα πάλι. Γιατί πολύ απλά ήταν και εξακολουθεί να είναι αδύνατο για εμένα να βρω μία δουλειά που να μου επιτρέπει να χορταίνω τα παιδιά μου, αλλά και να μην χρειάζεται να έχω βοήθεια στο σπίτι, πράγμα αδύνατο για εμάς… Τώρα που ο μικρός γίνεται 2 ετών, νιώθω ξανά την ανάγκη να βγω από το σπίτι. Όμως, αν μου δινόταν η ευκαιρία να εργαστώ ξανά, θα ήθελα να γυρίζω μία λογική ώρα πίσω. Από τη μία το έχω ανάγκη σαν άνθρωπος να το κάνω, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτομαι: Θα μπορέσω; Κι αν μια μέρα χρειαστεί να λείψω παραπάνω; Τι θα πω στον εργοδότη μου; Φεύγω γιατί πρέπει να πάρω τον μικρό από τον παιδικό σταθμό επειδή δεν έχω βοήθεια στο σπίτι και δεν μπορεί κανείς άλλος να πάει να τον πάρει; Ή θα πρέπει να δίνω τα 2/3 του μισθού μου σε νταντά; Τι είναι τελικά καλύτερο για όλους; Και κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν 7 χρόνια… Κι είμαι ακόμα εδώ!».

Την ακούω να μιλάει με λογική. Και παράλληλα σκέφτομαι πόση δύναμη χρειάζεται για να αντέξει το ψυχολογικό βάρος να ασχολείται με τα παιδιά της από την ώρα που ανοίγει τα μάτια της μέχρι την ώρα που τα κλείνει για να κοιμηθεί. Ναι, αυτός είναι ο σκοπός της μητρότητας, αλλά πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, πόσο θα μπορούσατε να αντέξετε;

«Ξυπνάω καθημερινά στις 7.15. Βάζω ξυπνητήρι αλλά πάντα ξυπνάω πριν χτυπήσει»

«Ξυπνάω καθημερινά στις 7.15. Βάζω ξυπνητήρι αλλά πάντα ξυπνάω πριν χτυπήσει. Ετοιμάζομαι πρώτα εγώ και φτιάχνω την τσάντα της Σήλιας για το σχολείο πριν την ξυπνήσω. Ταυτόχρονα φτιάχνω το γάλα του μικρού μου, του Νίκου. Κάθε μέρα ξυπνάω αλλού. Άλλες φορές στο κρεβάτι του Νίκου, άλλες φορές σε στρωματάκι δίπλα από το κρεβάτι του Νίκου, άλλες φορές στο κρεβάτι της Σήλιας, άλλες στο δικό μας κρεβάτι κάπου στρυμωγμένη για να χωρέσουμε και οι τέσσερις. Έχει τύχει να ξυπνήσω και στον καναπέ, γιατί το προηγούμενο βράδυ μας πήρε ο ύπνος με την κόρη μου βλέποντας παιδικά και δεν μου πήγαινε η καρδιά να την ξυπνήσω για να την πάω στο κρεβάτι της. Αυτό έχει πολύ πλάκα! Θα μπορούσαμε να βάζουμε καθημερινά στοιχήματα με τον άντρα μου για το πού θα με βρει με το πρωινό…», μου περιγράφει το πρωινό της ξύπνημα και είναι σα να βλέπω τη ζωή μου στο σπίτι μας κάθε πρωί με τη διαφορά ότι εγώ έχω πάρει ράντζο και όχι στρωματάκι και το έχω βάλει δίπλα από την κούνια της Χριστίνας!

«Εγώ πάω τη μικρή στο σχολείο. 8.15 χτυπάει κουδούνι. Μετά επιστρέφω στο σπίτι, φτιάχνω έναν καφέ και ξεκινάω τις δουλειές όσο ο μικρός παίζει στο σαλόνι. Στρώνω κρεβάτια, βάζω πλυντήρια, απλώνω τα βρεγμένα αφότου έχω μαζέψει τα στεγνά από την προηγούμενη μέρα, μαγειρεύω. Λίγο αργότερα φτιάνω στον Νίκο μία φρουτόκρεμα, ένα τοστ ή ένα αβγό και μετά πάμε μαζί super market και πληρωμή λογαριασμών. Όσες μαμάδες πάνε με τα μικρά τους super market μπορούν να καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ χωρίς να το περιγράψω…». Την ίδια στιγμή σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που με βοηθάει η πεθερά μου με το μαγείρεμα. Είναι τόσο όμορφο να γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά και να βρίσκεις έτοιμο μαγειρεμένο φαγητάκι. Άρα εκτιμάς κι αυτόν που στο έφτιαξε γιατί πολύ απλά είναι ένας τρόπος να σου δείχνει την αγάπη του.

«Στις 13.15 βρίσκομαι έξω από το σχολείο της Σήλιας. Είχα την επιλογή να την βάλω στο ολοήμερο, αλλά μου θα μου έλειπε πολύ από το σπίτι τόσες πολλές ώρες. Έχω συνηθίσει να τα κάνουμε όλα μαζί. Είμαστε αυτοκόλλητες… Εννοείται ότι πάμε μαζί με τον Νίκο και την παίρνουμε από το σχολείο. Είναι η ρουτίνα μας πια! Η Σήλια μας λέει τα νέα της και πάμε περπατώντας στο σπίτι. Α, σας είπα ότι είμαι τυχερή γιατί το σχολείο είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας;». Ακούω για τη σχέση μαμάς και κόρης και συγκινούμαι. Χθες η δική μου κόρη μου είπε «μαμά δεν βλεπόμαστε πολύ τελευταία, μου έλειψες. Θες να κάνουμε κάτι μαζί αύριο το απόγευμα;».

«Μετά τρώμε όλοι μαζί και διαβάζουμε με την Σήλια. Το απόγευμα έχουμε μπάσκετ ή αγγλικά. Πριν λίγες μέρες η κόρη μου μου ζήτησε και κολυμβητήριο αλλά μου είναι πραγματικά δύσκολο να τα καταφέρω μόνη μου με δύο παιδιά στο κολυμβητήριο. Πώς θα κάνω μπάνιο την Σήλια με τον Νίκο μέσα στα πόδια μου. Η μόνη λύση για να μη της χαλάσω το χατίρι θα ήταν να βρω ένα πρόγραμμα που την ίδια στιγμή που θα κολυμπάει η Σήλια να κολυμπάω κι εγώ με τον μικρό σε πιο μικρή πισίνα. Θα δούμε…».

Η Τίνα είναι αυτό που λέμε full time μαμά. Και αναρωτιέμαι, δεν της έχει λείψει να τους αφήσει όλους για λίγο και να μείνει μόνη της; «Αυτή είναι η διαφορά με τις εργαζόμενες μαμάδες. Όταν εργάζεσαι παίρνεις κάποιες μέρες άδεια από τη δουλειά σου ή κάνεις ένα διάλειμμα όταν το χρειάζεσαι. Έχουν υπάρξει πολλές φορές που θέλω ένα διάλειμμα από όλα και από όλους έστω για 5 λεπτά αλλά είναι αδύνατο. Έχω σκεφτεί πολλές φορές “Πάρτε τα για λίγο” και μετά το μετανιώνω. Κανείς δεν μπορεί να τους προσφέρει όσα μπορώ εγώ που είμαι μαμά τους.». Και τι είναι αυτό που της λείπει; «Να ταξιδεύω. Μου αρέσουν τόσο πολύ τα ταξίδια. Ακόμη κι αν καταφέρουμε να ξεκλέψουμε ένα τριήμερο με τον Τάσο, πάλι το σκέφτομαι. Πρέπει να φτιάξω ολόκληρο πρόγραμμα για τα παιδιά. Πού θα μείνουν; Κι αν τους λείψω; Κι αν αρρωστήσουν; Νομίζω δε θα πάψω ποτέ να ανησυχώ γι’ αυτά!».

Παράλληλα με όσα μου διηγείται η φίλη μου, σκέφτομαι και όλους αυτούς που πάντα έχουν κάτι να πουν για τις μητέρες που δεν εργάζονται. Ξέρετε αυτά τα ηλίθια κλισέ του τύπου «τι ανάγκη έχει αυτή; Είναι όλη μέρα στο σπιτάκι της. Ούτε προθεσμίες, ούτε deadlines, ούτε εφορίες, ούτε έγνοιες». Και μου απαντάει κοφτά: «Θα πρότεινα σε όλους αυτούς να κάτσουν μία ολόκληρη μέρα με τα παιδιά τους στο σπίτι. Τίποτα άλλο!».

«Πρέπει να σου ομολογήσω ότι πολλές φορές πρώτα κοιμάμαι εγώ και μετά αυτά!».

Το βράδυ, η Τίνα και τα παιδιά της επιστρέφουν στο σπίτι. Τα κάνει μπάνιο, τρώνε βραδινό και τα βάζει για ύπνο. «Πρέπει να σου ομολογήσω ότι πολλές φορές πρώτα κοιμάμαι εγώ και μετά αυτά!».

«Τι περιμένεις να σου φέρει το μέλλον; Έχεις την αγωνία αν θα αναγνωριστούν οι κόποι σου μία μέρα;», την ρωτάω. «Το μόνο που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα. Δε θα έλεγα ποτέ στα παιδιά μου “Εγώ θυσιάστηκα για εσάς”. Ήταν δική μου επιλογή. Έχω την αγωνία να μεγαλώσω καλά παιδιά! Μακάρι αυτό που ξέρω και κάνω να είναι το σωστό. Ο χρόνος θα δείξει…».

ΈλεναΣμπώκου – εργαζόμενη μαμά 2 παιδιών

Την γνώρισα μέσω κοινού μας φίλου. Εκείνος μου είχε πει ότι η Έλενα Σμπώκου θα ήταν το ιδανικό παράδειγμα εργαζόμενης μαμάς όταν του εξέφρασα την επιθυμία μου να γράψω για ένα θέμα που μας έχει προβληματίσει όλες και κυριαρχεί συχνά σε μαμαδίστικες συζητήσεις: «Τι είναι προτιμότερο όταν γίνεσαι μαμά: Να δουλεύεις ή να είσαι στο σπίτι με τα παιδιά;». Τελικά ο φίλος μου είχε δίκιο.

Η Έλενα είναι 38 ετών, μαμά δύο παιδιών, του 5χρονου Αλέξανδρου και της 13 μηνών Ερωφίλης. Είναι copy writer (κειμενογράφος), εργάζεται ως υπάλληλος στο etable.gr (υπηρεσία ηλεκτρονικών κρατήσεων σε εστιατόρια) και τα τελευταία χρόνια ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι που αγαπάει πολύ: Την μαγειρική. Είναι food και mum blogger (@elenaiscooking - @mum_actually) κι αυτό όπως καταλαβαίνετε άγγιξε και τις δικές μου ευαίσθητες χορδές σε σχέση με την μαγειρική και το parenting. Ένιωσα γενικώς ότι είμαστε πολύ κοντά κι ας μη την έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου.

Είναι μία κανονική μαμά. Σαν αυτές που συναντάς κάπου έξω τυχαία και μπορείς να ταυτιστείς με τις ιστορίες της γιατί είναι απολύτως ρεαλιστικές. Χωρίς φιοριτούρες και υπερβολές. Ιστορίες μιας μαμάς στην πραγματική τους διάσταση.

«Πρώτα θηλάζω το μωρό και μετά ξεκινάω τη δική μου ρουτίνα»

Μένει στα Ιλίσια και η δουλειά της είναι στην Καλλιθέα. «Ξυπνάω κάθε μέρα στις 06.30 για να τα προλάβω όλα. Η μικρή βέβαια ανοίγει τα μάτια της γύρω στις 6. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι τα παιδιά μου ξυπνούν από νωρίς…», μου λέει γελώντας. «Πρώτα θηλάζω το μωρό και μετά ξεκινάω τη δική μου ρουτίνα. Ένα γρήγορο μπάνιο, ρούχα, ίσως λίγο make up αν προλάβω. Μετά έχει σειρά ο μικρός. Να πιει το γάλα του και να τον ετοιμάσω για το νηπιαγωγείο. Φεύγουμε οικογενειακώς από το σπίτι. Κάποιες φορές τον αφήνει στο σχολείο ο μπαμπάς του πριν τη δουλειά, κάποιες εγώ. Μετά αφήνω τη μικρή στη μαμά μου.».

Μεγάλο κεφάλαιο οι γιαγιάδες. Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε και αυτές για να μπορούμε να δουλεύουμε; Συνεχίζει… «Πάντα έχεις άγχος όταν αφήνεις τα παιδιά σου, σε όποιον κι αν τα αφήνεις. Εγώ είμαι τυχερή γιατί έχω τη μαμά μου και η βοήθειά της είναι πολύτιμη.». Την ρωτώ αν έχει τύψεις και ενοχές που χάνει λίγο από το μεγάλωμά τους, όπως συνήθως συμβαίνει σε όλες τις εργαζόμενες μητέρες. «Έχω, γιατί μου λείπουν πάρα πολύ τα παιδιά. Χάνω τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Πρώτα οι γονείς μου είδαν τη μικρή μου κόρη να περπατάει και μετά εγώ…».

«Εγώ πάω στο γραφείο και ξεκουράζομαι!»

Η Έλενα έχει υπάρξει και μη εργαζόμενη μαμά. Ποια είναι η δική της άποψη έχοντας μπει και στα δύο παπούτσια; «Να σου πω κάτι ειλικρινά; Θα έλεγα ότι “εργάζονται” πολύ σκληρά οι γυναίκες που δεν εργάζονται στην πραγματικότητα γιατί εμείς έχουμε την ευκαιρία να βγούμε από το σπίτι, να πάμε στο γραφείο, να αλλάξουμε παραστάσεις και να κάνουμε ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα. Εγώ πάω στο γραφείο και ξεκουράζομαι. Αυτή είναι η αλήθεια όσο περίεργη κι αν ακούγεται!» και πόσο συμφωνώ μαζί της. Παράλληλα σκέφτομαι όλες εκείνες τις «φανατικές» μαμάδες που συχνά συγκρούονται σε ιντερνετικές συζητήσεις για το «ποια είναι πιο καλή μαμά και τι θυσίες κάνει για τα παιδιά της». Κι όμως υπάρχουν ακόμα μαμάδες που ρίχνουν η μία τα βέλη της στην άλλη επειδή οι μεν πιστεύουν ότι θυσιάζουν την επαγγελματική τους καριέρα για να αφοσιωθούν στην ανατροφή των παιδιών τους και οι δε ότι κουράζονται σωματικά περισσότερο από τις άλλες για να μη λείψει τίποτα στην οικογένειά τους. Κι αν το καλοσκεφτούμε όλες έχουν δίκιο αλλά όλες πρέπει να συμφωνούμε σε αυτό: Όλες θέλουμε το καλό των παιδιών μας κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας ενώνει και όχι να δημιουργεί αντιπαραθέσεις τέτοιου τύπου…

Από την άλλη, είναι κουτό να πιστεύει κανείς ότι μία γυναίκα που παίρνει την απόφαση να εργαστεί ενώ έχει μικρά παιδιά στο σπίτι, το κάνει μόνο για ψυχολογικούς λόγους. «Είναι σημαντικό να δουλεύω και λόγους διαβίωσης. Δε νομίζω ότι έχω άλλη επιλογή από το να μη δουλεύω.», μου απαντάει και απλώς κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα για την μέση Ελληνίδα μαμά. Τις περισσότερες φορές δεν έχει την επιλογή να μείνει στο σπίτι εκτός κι αν ψάχνει εναγωνίως για εργασία αλλά δεν μπορεί να βρει, οπότε αυτό γίνεται αναγκαστικά.

Ανυπομονώ να μάθω τη συνέχεια. Τι κάνει όταν επιστρέφει κατάκοπη στο σπίτι; Προλαβαίνει να κάνει δουλειές; Προλαβαίνει να πάει super market; Ποιος πάει τον γιο της σε εξωσχολικές δραστηριότητες; Ταυτόχρονα σκέφτομαι τη δική μου καθημερινότητα. Υπάρχουν στιγμές που είμαι κολλημένη στην κίνηση, φοβάμαι ότι θα καθυστερήσω την Έλενα στο βόλεϊ, αγχώνομαι για την μικρή που δεν την έχω δει καθόλου από το πρωί και θέλω απλώς να ανοίξω το παράθυρο του αυτοκινήτου και να ουρλιάξω στη μέση της εθνικής οδού. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορώ να φεύγω ό,τι ώρα θέλω από το γραφείο και παράλληλα συνειδητοποιώ πόσο ασυνεπής μαμά γίνομαι κάποιες φορές...

Για την Έλενα είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα βέβαια γιατί έχει μεγάλη βοήθεια και από τον μπαμπά της οικογένειας εκτός από την γιαγιά και τον παππού που μένουν κοντά στο σπίτι τους. Ευτυχώς! «Επιστρέφω στο σπίτι γύρω στις 7 το απόγευμα. Εν τω μεταξύ έχω παραλάβει τα παιδιά από τη μαμά μου, αν δεν το έχει κάνει ο άντρας μου που είναι και αυτός υπάλληλος. Όταν φτάνουμε στο σπίτι μαγειρεύω για την επόμενη μέρα, καθαρίζω και τακτοποιώ. Ετοιμάζω το κολατσιό του Αλέξανδρου για το σχολείο, κάνω μπάνιο τα παιδιά, τρώμε κάτι ελαφρύ και στις 8 κοιμάται το μωρό. Λίγο αργότερα κοιμάται και ο μικρός. Μετά συνήθως βάζω πλυντήριο και μέχρι να τελειώσει κάθομαι λίγο με τον σύντροφό μου για να μιλήσουμε και να πούμε τα δικά μας. Και μετά πάλι από την αρχή. Είμαι τυχερή γιατί με βοηθάει πολύ ο σύζυγός μου. Μαγειρεύει και αυτός, μοιραζόμαστε το super market! Επίσης οι γονείς μου παίρνουν τον γιο μας από το σχολείο που είναι πολύ κοντά στο σπίτι τους. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου!».

Και με το food blogging τι γίνεται; Πότε προλαβαίνει να ανεβάσει συνταγές και πολύ δε περισσότερο να τις εκτελέσει; «Φτιάχνω πράγματα που θα καταναλώναμε έτσι κι αλλιώς ως οικογένεια. Το κάνω για την δική μου ευχαρίστηση και όχι για την κερδοφορία, έτσι το βλέπω σαν χόμπι και δεν γίνεται βραχνάς. Μου αρέσει να μαγειρεύω και να προσφέρω».

«Δε θα άλλαζα τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα»

Ο εαυτός της; Της λείπει ελεύθερος χρόνος; Εκτός γραφείου, εκτός μητρότητας. Τι έχει επιθυμήσει περισσότερο από όλα; «Τα Σαββατοκύριακα τα περνούμε οικογενειακά σε βόλτες, πάρκα, μουσεία, θέατρα, σινεμά. Προσπαθώ να ρουφάω όλες τις στιγμές μαζί με τα παιδιά μου, να αναπληρώνω τον χαμένο χρόνο. Φυσικά και μου λείπει χρόνος για εμένα και μόνο εμένα. Ίσως για ένα beaute μια Κυριακή ή απλώς για να διαβάσω μία ώρα απερίσπαστη το αγαπημένο μου βιβλίο. Όμως, δε θα άλλαζα τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Κι ας μένω εγώ προσωπικά πίσω…», και πόσο την καταλαβαίνω. Ούτε κι εγώ θα άλλαζα το παραμικρό!