Despoina’s little stories: Μία τηλεκπαίδευση ακόμη λοιπόν...

Κι όμως! Κλείσαμε 1 χρόνο. Ένας ολόκληρος χρόνος φόβου, αποξένωσης, αντικοινωνικότητας, καθημερινών έκτακτων δελτίων ειδήσεων, εφαρμογή μάσκας στο στόμα και στη μύτη, lockdown και κλείσιμο επιχειρήσεων και φυσικά, θύματα.

Μέσα σε όλα αυτά, καταφέραμε όχι μόνο να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας απέναντι σε αυτή την πανδημία, αλλά και τα παιδιά, τα οποία ανταποκρίθηκαν καλύτερα από όλους στις νέες συνθήκες.

Στην πρώτη φάση της τηλεκπαίδευσης όλοι ήμασταν στα χαμένα. Γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές. Και να που πλέον υπάρχει μια απίστευτη εξοικείωση με οθόνες, υπολογιστές, ψηφιακά τεστ, ακόμα και για τα παιδιά του προνηπίου. Και γι’ αυτό είμαι σε θέση να το επιβεβαιώσω κι εγώ που έχω παιδί που πάει προνήπιο.

Την πρώτη φορά κάναμε πλάκες στα social media. Quotes για... τριμμένη βαλεριάνα και αστεία σκίτσα με μαμάδες στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Τη δεύτερη, πάλι τα ίδια γιατί ακόμη δεν είχαμε πιστέψει αυτό που μας συνέβαινε. Τώρα, την τρίτη φορά με τηλεκπαίδευση, απλώς υπομένουμε αυτό που συμβαίνει γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Και πραγματικά το πρωτεύον θέμα δεν είναι το πόσο κουράζεται ψυχικά και σωματικά η μαμά, που καλό είναι βέβαια να μη το υποτιμούμε. Παρεμπιπτόντως, είναι αστείες κάποιες αναρτήσεις, κυρίως από γυναίκες που δεν έχουν γίνει ακόμη μαμάδες, του τύπου: «Δεν καταλαβαίνω γιατί ωρύεστε που θα έχετε τα παιδιά σας στο σπίτι! Αν δεν τα θέλατε να μην τα κάνατε!», ή «Πώς είναι δυνατόν μια μητέρα να αντιδρά και να δυσανασχετεί επειδή θα έχει τα παιδιά της μαζί της στο σπίτι;;;».

Κανονικά δε θα έπρεπε να θυμώνω με τόσο μικρά πράγματα. Θυμώνω απίστευτα όμως με τις κακές προθέσεις. Αγαπητή μου, αν δεν έχεις ζήσει τηλεκπαίδευση με παιδιά στο σπίτι (ειδικά αν βρίσκεσαι σε τηλεργασία) δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τα αυτονόητα: ότι η αγάπη μιας μάνας για τα παιδιά της είναι αναμφισβήτητη. Θα σου πω μόνο ότι με αυτόν τον τρόπο σκέφτονται μόνο οι άνθρωποι που δεν έχουν καμία παραπάνω ευθύνη από το να φροντίζουν τον εαυτό τους και κανέναν άλλον.

Πάμε τώρα στα βασικά: Καταρχήν αναγνωρίζουμε όλοι ότι η τηλεκπαίδευση, έσωσε, κυριολεκτικά, τις σχολικές χρονιές 2019-2020 και 2020-2021. Χωρίς αυτήν, η κατάσταση θα ήταν ακόμη πιο τραγική. Φαντάζεστε άπραγα παιδιά όλη μέρα μπροστά από την τηλεόραση ή το tablet χωρίς να παίρνουν ουσιαστικές γνώσεις και μάθηση;

Όμως, η τηλεκπαίδευση δεν έσωσε απλώς την κατάσταση. Την έκανε λίγο πιο σύνθετη. Η τηλεκπαίδευση δε βαραίνει απλά τους γονείς που δουλεύουν (ή όχι) από το σπίτι. Βαραίνει τα ίδια τα παιδιά. Δεν είναι το φυσιολογικό. Δεν είναι ο τρόπος που πρέπει τα παιδιά να ζουν, να μαθαίνουν και να εξελίσσονται.

Το κίνητρο που προκύπτει από την επαφή ή τον ανταγωνισμό με άλλους μαθητές δεν υπάρχει στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών και των δασκάλων είναι ανύπαρκτη ή αρκετά μειωμένη. Ο αυθορμητισμός χάνεται. Όλα αυτοματοποιούνται. Η τηλεκπαίδευση επιδρά αρνητικά στη γνωστική, κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Ειδικά για τα παιδιά του δημοτικού οι αρνητικές επιπτώσεις της τηλεκπαίδευσης μεγεθύνονται.

Τα παιδιά τόσο μικρής ηλικίας έχουν ανάγκη την προσωπική επαφή. Με τους φίλους τους, τους συμμαθητές τους και τους παιδαγωγούς τους.

Ας ευχηθούμε ότι η επόμενη σχολική χρονιά θα κυλήσει ομαλά και οι μαθητές όλων των τάξεων θα επιστρέψουν στην κανονικότητα.

Και μία παράκληση: Είμαστε όλοι πιεσμένοι, είτε δουλεύουμε, είτε όχι. Είτε έχουμε παιδιά, είτε όχι. Ας πάψουμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλον κι ας φροντίσουμε να παραμείνουμε ψυχικά υγιείς και υποστηρικτικοί στους συνανθρώπους μας. Μόνο με αγάπη και αλληλεγγύη θα βγούμε σώοι από αυτό που συμβαίνει.

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη ή να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.