Despoina’s little stories: Παιδιά και πρωταθλητισμός - Αξίζει;

Κάποια πράγματα γίνονται από μόνα τους στη ζωή. Δε χρειάζεται να τα πιέσεις ή να τα σπρώξεις προς μια κατεύθυνση. Κι αυτό είναι το πιο ωραίο. Όλα να γίνονται με αγάπη, χωρίς πίεση.

Ποτέ δε μπορεί να ξέρει ένας γονιός μέχρι πού μπορεί να φτάσει το παιδί του στον αθλητισμό. Εμείς ποτέ δεν πιέσαμε την Ελενα να ασχοληθεί με το τένις. Ήταν 4 ετών όταν είδε κάποιες πλαστικές ρακέτες θαλάσσης και μας ζήτησε να τις αγοράσουμε. Όλη μέρα τάκα τούκα… Ούτε η ίδια δεν ήξερε τι είναι αυτό. Απλά της άρεσε.

Κάπως έτσι ο παππούς την έγραψε χωρίς καν να μας το πει στον γειτονικό μας όμιλο αντισφαίρισης. Ήταν τόσο μικρή που δεν μπορούσε ούτε τη ρακέτα να κρατήσει καλά καλά. Ήταν όμως χαρούμενη. Δεν την είχαμε ξαναδεί έτσι ούτε στο μπαλέτο, ούτε στην ενόργανη, ούτε στο κολυμβητήριο που είχαμε δοκιμάσει.

Τα χρόνια πέρασαν και η Ελενα αποφάσισε πως αγαπάει πολύ το τένις. Κι έτσι εντάχθηκε σε ένα αγωνιστικό τμήμα. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται καμιά φορά. Γιατί αυτό έχει απαιτήσεις και αφοσίωση που καμιά φορά μπορεί να έρχεται σε κόντρα με αυτά που θα ήθελε να κάνει ένα 10χρονο.

Εκείνη το θέλει πολύ και δεν παραπονέθηκε ποτέ τα τελευταία δυο χρόνια σχεδόν, για τις καθημερινές προπονήσεις (διπλές κάποιες φορές), τη γυμναστική, τα πρωινά ξυπνήματα.

Ούτε εγώ δε θα περίμενα να δω τόση πειθαρχία στο παιδί μου. Κάποιες φορές την κοιτώ να ετοιμάζεται για προπόνηση, να ετοιμάζει στωικά την τσάντα της, να πιάνει τα μαλλιά της, να δένει τα κορδόνια της και να με περιμένει στην πόρτα με ύφος «μαμά τελείωνε, δε θέλω να αργήσω στην προπόνηση», και πραγματικά εκπλήσσομαι από την αγάπη που μπορεί να επιδείξει ένα μικρό παιδί στο άθλημα που έχει επιλέξει αλλά και τις υποχρεώσεις του.

Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα τένις για τα παιδιά της ηλικίας της Έλενας. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας γερή γεύση αυτή η συμμετοχή στο πιο ανταγωνιστικό κομμάτι του αθλήματος, αφού όλα τα παιδάκια που συμμετέχουν ονειρεύονται μια διάκριση. Όλα τα παιδιά παλεύουν για να δικαιώσουν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς.

Δε σας κρύβω ότι αυτή η διαδικασία παραδίδει μαθήματα ζωής, όχι μόνο στα παιδιά που συμμετέχουν, αλλά και στους γονείς τους. Τώρα που το ζω με την Ελενα σε αγωνιστικό επίπεδο, συναισθάνομαι όλους τους γονείς που καρδιοχτυπούν πίσω από κάποια κάγκελα. Που αγωνιούν, που κλαίνε με τα παιδιά τους, πότε από λύπη και πότε από χαρά. Είδα τόσους πολλούς και διαφορετικούς γονείς στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τένις. Όμως όλοι είχαμε κάτι κοινό. Κάτι που μας ένωνε. Όλοι ευχόμασταν το ίδιο: Να καταφέρουν τα παιδιά μας να διακριθούν!

Πόσο περήφανη είμαι για εσένα γλυκό μου πλάσμα… Που είσαι τόσο μικρή αλλά προσπαθείς τόσο σκληρά. Είναι δύσκολος ο δρόμος που επιλέγουν κάποια παιδιά. Χρειάζεται καλή ψυχολογία, θυσίες. Κι όλα αυτά πρέπει να τα κάνουν μόνα τους. Γιατί είσαι μόνος σου μέσα στο γήπεδο, όση υποστήριξη κι αν έχεις έξω από αυτό. Κι αυτό κάποιες φορές είναι σκληρό. Ειδικά όταν κάνεις όνειρα και κάποιες ήττες σε διαλύουν σε τόσο τρυφερή ηλικία.

Οι χαρές διαδέχονται τις λύπες και το αντίθετο. Γιατί έτσι είναι ο αθλητισμός. Έβλεπα παιδιά να βγαίνουν κλαμένα από το γήπεδο και πονούσε η ψυχή μου. Έβλεπα παιδιά να πανηγυρίζουν με τις νίκες τους και να αγκαλιάζονται σφιχτά με τη μαμά τους, τον μπαμπά τους και τα αδέρφια τους και χαιρόμουν κι εγώ μαζί τους! Πόσο περίεργο είναι αυτό… Ήταν εν δυνάμει αντίπαλοι του δικού μου παιδιού. Είναι όμως ανθρώπινο.

Τελικά πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Μόνο να είναι καλά τα παιδάκια μας! Κι ας μη γίνουν πρωταθλητές…

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram. Μπορείτε να με ακολουθήσετε στο Facebook και στο Twitter!