Despoina’s little stories: Για την Έλενα και τη Χριστίνα!

Αγαπημένες μου 'Ελενα και Χριστίνα,

Ούτε που έχω καταλάβει πώς φτάσαμε ως εδώ. Πότε ήσασταν μωρά και φοράγατε πάνες και πότε διαλέξατε μόνες σας τσάντα και σχολικά για το νηπιαγωγείο και την Πέμπτη Δημοτικού…

Κάθε Σεπτέμβρη συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνετε. Το καλοκαίρι ξεχνιέμαι. Την πρώτη μέρα του σχολείου καταλαβαίνω ότι πλέον θα είστε σε μια μεγαλύτερη τάξη… Επίσης δε χωράτε εύκολα στην αναμνηστική φωτογραφία περιμένοντας το πρώτο σχολικό.

Ειδικά εσύ Λενιώ μου, έχεις ξεφύγει, ζωή να ‘χεις!

Πέρσι στην Τετάρτη δημοτικού δεν είχαμε γεωγραφία. Ούτε χρειάστηκε να πάρουμε διαβήτη για τα μαθηματικά. Φέτος όμως, στην Πέμπτη είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Κάποιες μαμάδες μου είπαν ότι η Πέμπτη είναι η πιο δύσκολη χρονιά του Δημοτικού όμως ευτυχώς η δασκάλα σου με καθησύχασε! Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι όλες τις δυσκολίες θα τις περάσουμε μαζί. Μπορεί να γίνω πιεστική κάποιες φορές αλλά είναι επειδή θέλω να εξελίσσεσαι και να είσαι παραγωγική.

Αν ξεφύγω θύμισέ μου σε παρακαλώ με αυτά τα υπέροχα επιχειρήματά σου που πάντα μεκολλάνε στον τοίχο, να πάψω να σε πιέζω και να πιστεύω περισσότερο στις δυνατότητές σου. Να ξέρεις ότι σε πιστεύω περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Απλά δε θέλω να στο λέω συχνά για να μη σε κάνω να βαρεθείς να προσπαθείς. Η ζωή (και τα σχολικά χρόνια) είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι.

Ξέρω ότι μπορεί οι καθημερινές σου προπονήσεις να σε κουράσουν, ή τα μαθήματα αγγλικών να σου προσθέσουν μια ακόμη μελέτη παραπάνω, αλλά να ξέρεις ότι όλα όσα κάνεις με τόσο κόπο και αφοσίωση μια μέρα θα σου φέρουν χαρά, εμπειρία και δύναμη. Θα το εισπράξεις το καλό αργά ή γρήγορα.

Επίσης, σε όλο αυτό το καθημερινό τρέξιμο δε θα είσαι μόνη σου. Εγώ θα είμαι ο οδηγός σου (ναι ναι, ούτε ταξιτζής τόσα δρομολόγια), ο ψυχολόγος σου, ο σεφ σου, η νοσοκόμα σου, η φίλη σου και πάνω απ’ όλα φυσικά, η μαμάκα σου. Γιατί μπορεί να είσαι ολόκληρη κοπέλα πια, αλλά είσαι μόνο 10 χρόνων και επίσης για εμένα θα είσαι πάντα το μωρό μου!

Ένα πράγμα μόνο θέλω να σε παρακαλέσω! Να ξυπνάς στην ώρα σου για να ετοιμαστούμε για το σχολείο γιατί όταν αργείς γκρινιάζω. Κι όταν γκρινιάζω χαλάει η μέρα μας! Οκ;

Τιτίνα μου, υπέροχο μωρό μου που πλέον πιάνεις πολύ χώρο στο κρεβάτι μας…

Τι να πω σε εσένα; Μόνο αυτό: Ζηλεύω την αυθεντική και δίχως δεύτερη σκέψη χαρά σου! Πόσο τη θαυμάζω και πόσο μου λείπει καμιά φορά.

Με έκαναν να πρέπει να τα σκέφτομαι όλα. Να επεξεργάζομαι την κάθε μου λέξη. Ας παγώσει αυτή η εικόνα στον χρόνο. Και μετά κάθομαι και σε βαραίνω με ανούσια πράγματα «να προφέρεις σωστά τις λέξεις», «να βγάζουν νόημα οι προτάσεις σου», «να... να... να...». Να είσαι ευτυχισμένη αγάπη μου. Και να συνεχίσεις να σηκώνεσαι σαν ελατήριο όταν χτυπάει το ξυπνητήρι! Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη!

Σας αγαπώ κορίτσια μου!
Καλή σταδιοδρομία!

Μανούλες ψυχραιμία! Μαζί θα την περάσουμε και αυτή τη χρονιά!

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram, στο Twitter και στο Facebook!