Despina’s little stories: Σκόρπιες σκέψεις στις 00.58

Δείχνει 00.58 κι εγώ είμαι ακόμα ντυμένη, βαμμένη και τακτοποιώ πράγματα στο σπίτι που δεν πρόλαβα να τακτοποιήσω το πρωί που έφυγα με την ψυχή στο στόμα για να προλάβω να ετοιμαστώ για την εκπομπή. Μόλις γύρισα αποτελειωμένη από πολύωρο και απαιτητικό γύρισμα.

Σήμερα σηκώθηκα στις 7 για να ετοιμάσω πρωινά, κολατσιό και self test. Να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο, να στρώσω γρήγορα κρεβάτια και να πάω βόλτα τον Τάρα… Μπορεί να τον έχω λατρέψει και να μη μπορώ να ζήσω μακριά του πια, αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δε θα έπαιρνα σκυλάκι. Τουλάχιστον αυτή τη χρονική στιγμή που νιώθω εξαντλημένη από τις υποχρεώσεις. Αντί να διώχνω βάρη, εγώ προσθέτω… Ήμουν πλήρως ακατάλληλη. Γιατί εγώ αντιμετωπίζω το σκυλί μου σαν το τρίτο μου παιδί και του προσφέρω απλόχερα χρόνο, αγάπη και φροντίδα. Κι αυτό κοστίζει σε χρόνο και ξεγνοιασιά. Γι’ αυτό πριν πάρετε σκυλάκι να το σκεφτείτε διπλά και τριπλά. Ειδικά αν είστε εργαζόμενη μαμά. Όφειλα να σας το πω. Το λέω και στις φίλες μου.

Και για να επιστρέψουμε στα προηγούμενα, ήξερα από την αρχή ότι ξημέρωσε δύσκολη μέρα. Ήξερα ότι δε θα γυρνούσα στο σπίτι μου πριν από τα ξημερώματα. Σερί. Μωρέ μπράβο. Απορώ με τις αντοχές μου. Καμιά φορά νομίζω ότι όλα αυτά δεν τα κάνω εγώ. Κάποια με ντουμπλάρει που τα καταφέρνει απίστευτα καλά. Κάποια που της έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Αφού δε βγαίνει αυτό το πρόγραμμα με τίποτα. Όμως δεν κάθομαι και σε μια μεριά. Καλά, εδώ που τα λέμε ποτέ δεν καθόμουν σε μια μεριά, αλλά είναι ωραίο πού και πού μέσα στην εξάντλησή σου να βλέπεις και τα θετικά.

Μόνο που τώρα νιώθω λίγες τύψεις. Νομίζω πώς για μια ακόμα φορά έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και χάνω στιγμές. Σήμερα ανέλαβε ο Βαγγέλης εξολοκλήρου τις μικρές. Τις βρήκα μπανιαρισμένες, ταϊσμένες και κοιμισμένες. Βρήκα και κάτι ζωγραφιές από το σχολείο τους. Τα παιδάκια μου! Πόσο υπομονετικά και συγκαταβατικά είναι και πόσο αδιαμαρτύρητα με ανέχονται. Ούτε παραπονιούνται, ούτε γκρινιάζουν. Σα να έμαθαν να ζουν έτσι χωρίς να έχουν απαιτήσεις.

Επίσης στοιχηματίζω ότι αν δε με χωρίσει ο άντρας μου μέχρι το καλοκαίρι, δε θα με χωρίσει ποτέ! Αλλά πιστεύω ότι κατανοεί και απλά κάνει υπομονή να περάσουν οι δύσκολες μέρες.

Είναι ζόρικο πάντως να δουλεύεις σε τέτοιους ρυθμούς όταν έχεις μικρά παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι κάποιες από εσάς θα με καταλάβετε. Κάποιες φορές νιώθω ότι εμείς οι εργαζόμενες μαμάδες καταναλώνουμε τριπλάσια ενέργεια για να ανταποκριθούμε σε όλες τις απαιτήσεις, αλλά κρινόμαστε ισάξια για την απόδοση της δουλειάς μας με όλους τους ανθρώπους γύρω μας. Είτε έχουν παιδιά, είτε όχι. Και δεν το λέω για να πούμε μπράβο η μία στην άλλη ούτε για να ευλογήσουμε τα γένια μας. Το ξέρετε ότι δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Είναι απλά μια συνειδητοποίηση που άργησα πολύ να την κάνω. Αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Αυτό που πάντα μαλακώνει την ψυχή μου τις τύψεις και τις ενοχές όταν λείπω αρκετές ώρες από το σπίτι (ευτυχώς όχι πάντα αλλά ανά περιόδους) είναι ότι πιστεύω πως περνάω ένα καλό πρότυπο στις μικρές. Δεν τα παρατάω, εξακολουθώ να αισθάνομαι δημιουργική και να έχω φιλοδοξίες, είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, νιώθω χρήσιμη και αγωνίζομαι καθημερινά για να μη λείπει τίποτα από την οικογένειά μου.

Μπας και παραμυθιάζομαι; Μήπως τα λέω για να τα ακούω και να τα πιστεύω; Γιατί θα μπορούσε κάποιος να μου πει «Το υγιές πρότυπο δεν είναι να στερείς χρόνο από τα παιδιά σου για την… καριέρα». Ή «δηλαδή οι μαμάδες που δεν εργάζονται, δεν είναι καλά πρότυπα για τα παιδιά τους;».

Πολύ σωστά. Λάθος διατύπωση λοιπόν. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι μαμάδες που μένουν σπίτι για να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να φροντίζουν το νοικοκυριό τους κάνουν την πιο σκληρή δουλειά από όλες. Το κατάλαβα στο lockdown για τα καλά. Μόνο ψυχοφάρμακα δεν πήρα…

Αλλά να… ας δώσουμε και ένα credit στον εαυτό μας που τα καταφέρνουμε. Είτε δουλεύουμε, είτε όχι…

Ουφ αυτά γι’ απόψε. Πήγε μιάμιση κι εγώ γράφω. Πάω να ξεβαφτώ, να βάλω πυτζάμες, να δώσω δυο φιλιά στα κοιμισμένα μου μωρά και να ξαπλώσω το ταλαιπωρημένο μου κορμί στη μεριά μου στο διπλό κρεβάτι. Υποψιάζομαι ότι ο Βαγγέλης δε θα με καταλάβει. Αλλά και να με καταλάβει μάλλον θα μου κρατάει μούτρα και θα το παίζει κοιμισμένος…

Αύριο πάλι!

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram, στο Twitter και στο Facebook!