Despina’s little stories: Είμαστε τα παιδικά μας χρόνια

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνώ τον ενθουσιασμό μου όταν κι εγώ ως παιδί φορούσα τα πριγκιπικά φορέματα με ολόκληρη τη μπανέλα από μέσα προκειμένου να είναι φουσκωτά και μεγαλοπρεπή όπως αυτά της πριγκίπισσας Σίσσυς.

Όπως επίσης το μακιγιάζ. Τεράστιο κεφάλαιο το μακιγιάζ. Το απαγορευμένο μακιγιάζ που όμως εκείνες τις μέρες για έναν μυστήριο λόγο ήταν επιτρεπόμενο! Οπότε το ευχαριστιόμουν. Βαφόμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ!

Ψάχνοντας τις παιδικές μου φωτογραφίες, βρήκα μια έγχρωμη αλλά κακής ποιότητας φωτογραφία από παλιές απόκριες όπου μαζί με την ξαδέρφη μου την Εύη χαμογελάμε στον φακό. Είναι από τις λίγες παιδικές φωτογραφίες που έχω από την παιδική μου ηλικία.

Μου θυμίζει τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις.

Κάπως έτσι μου ήρθαν στο μυαλό όλα όσα έζησα σε ένα μικρό αλλά γεμάτο αγάπη και ζεστασιά σπίτι στον Περισσό με ένα υπνοδωμάτιο και ένα μικρό κουζινάκι. Σε αυτό το σπιτάκι που έζησα τις πιο ωραίες μου στιγμές.

Ναι είμαστε τα παιδικά μας χρόνια.

Πλατεία Υγείας στον Περισσό. Εκεί που έμενε ο παππούς και η γιαγιά μου! Εκεί που κάθε μέρα ήταν γιορτή με όλα τα παιδάκια της γειτονιάς. Κι ας τρώγαμε κατσάδα από την κυρά Ελλη που της ρημάζαμε τις κορομηλιές από την αυλή της.

Στη γειτονιά που παίζαμε δίχως αύριο μέχρι να σκοτεινιάσει αγαλματάκια ακούνητα κι αγέλαστα, αγώνες ταχύτητας, κρυφτό, κυνηγητό, λάστιχο, χωρίς να φοβάται κανείς αν κινδυνεύουμε ή αν κάποιος μας κάνει κακό. Θυμάμαι και τη γιαγιά τη Βαγγελιώ που με μεγάλωσε με άγχος και διπλή αγάπη όταν οι γονείς μου ήταν στην Αφρική μη τυχόν και νιώσω την απουσία τους.

Τη θυμάμαι να με κυνηγάει με το μελάτο αυγό στα χέρια για να με ταΐσει και να της λέω «γιαγιά πήγαινε στο σπίτι, με κάνεις ρεζίλι στα παιδιά» κι εκείνη να αποκρίνεται απολογητικά στις γειτόνισσες «τι να κάνω με αυτό το παιδί που δεν τρώει τίποτα, τι θα πω στους γονείς της όταν έρθουν να την πάρουν που θα έχει μείνει μισή μερίδα;».

Θυμάμαι την αγάπη που είχαμε με τις ξαδέρφες μου που μεγαλώσαμε μαζί σαν αδερφές και λιώναμε κυριολεκτικά τα παπούτσια μας από το παιχνίδι στην αλάνα. Και τις τσουκνίδες που μας πληγώνανε τα πόδια. Και τις μολόχες που τις μαζεύαμε ευλαβικά από εγκαταλελειμμένα οικόπεδα γιατί ήταν το αντίδοτο. Θυμάμαι και τη μέρα που έπεσα κατά λάθος στον ασβέστη.

Πόση λαχτάρα πήρε η γιαγιά μου. Και όλα τα γατάκια που μαζεύαμε στον ακάλυπτο και τα ταΐζαμε γάλα και ψωμάκι. Και το βρεγμένο ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη που τρώγαμε τα απογεύματα!

Και τις βανίλιες υποβρύχιο που μου έφερνε ο παππούς μου όταν γυρνούσε από τη δουλειά του. Και το σιρόπι για τον βήχα που μύριζε κεράσι κι αν μια από όλες μας ήταν άρρωστη, μας έβαζε στη σειρά η γιαγιά και μας μπούκωνε το σιρόπι στο λαρύγγι μη τυχόν και κολλήσουμε. Και τη λαχτάρα για το πανηγύρι του Αγίου Ευσταθίου που τρώγαμε 1 κιλό μαλλί της γριάς χωρίς κανείς να μας πει «φτάνει, θα χαλάσουν τα δόντια σου».

Τίποτα δεν ξεχνώ.

Όλα τα έχω φυλαγμένα στην καρδιά μου σαν θησαυρό. Πόσο τυχερό παιδί ήμουν και πόσο υπέροχα παιδικά χρόνια πέρασα… μακάρι και τα δικά μου παιδιά να θυμούνται μια μέρα τα παιδικά τους χρόνια και να κλαίνε από συγκίνηση.

Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι ευτυχισμένα.

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram, στο Twitter και στο Facebook!