«Το πρώτο δοκιμαστικό μάθημα στο μπαλέτο και οι παιδικές μου αναμνήσεις»
Με θυμάμαι από πιτσιρίκι να αποφεύγω πεισματικά τα ατομικά αθλήματα. Μπορεί κατά βάθος να ήμουν ένα ανασφαλές παιδάκι, να μην πίστευα πολύ στις δυνάμεις μου, ή απλώς να ήμουν λίγο ατσούμπαλη σε ό,τι κι αν δοκίμασα κι αυτό να με αποθάρρυνε δια παντός...
Δε θα ξεχάσω την πρώτη μέρα στο μπαλέτο. Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών. Έβαλα το φορμάκι μου και τις μπαλαρίνες μου, έπιασα κότσο τα μαλλιά μου και πήγα στο δοκιμαστικό μάθημα γεμάτη ενθουσιασμό! Τρελή αποτυχία. Δεν είχα τη χάρη των άλλων κοριτσιών, αδυνατούσα να ακολουθήσω τα βήματα, η δασκάλα με διόρθωνε διαρκώς και τα υπόλοιπα κορίτσια με κοιτούσαν περίεργα που χάλαγα το μάθημα .
Εκείνη τη μέρα πήγα στη μάνα μου κλαίγοντας. Μπορεί να ήμουν μικρή, αλλά ευτυχώς είχα καταλάβει από νωρίς ότι δεν κάνουμε όλοι για όλα κι ότι δε θα πιεζόμουν να ακολουθήσω ένα άθλημα που δεν μπορούσα να απολαύσω και που δε θα μπορούσα να διακριθώ ποτέ.
Όπως και να' χει, μόνο σε καλό μου βγήκε. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα τον εαυτό μου και τα θέλω μου. Και τι έγινε που δεν έγινα μπαλαρίνα όπως οι φίλες μου; Εγώ μόλις έπιασα μπάλα στα χέρια μου, ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω: Να παίζω βόλεϊ, να πηδάω ψηλά, να αγωνίζομαι με τις συμπαίκτριές μου για να νικήσουμε. Από παιδί έμαθα να εκφράζομαι μέσα από την ομάδα. Μέσα στο σύνολο. Είναι πολύ μοναχικός ο δρόμος του ατομικού σε όλα τα επίπεδα. Μοναχικός και δύσκολος!
Η μικρή μου Ποκαχόντας από την άλλη, είναι από αυτά τα κοριτσάκια που μόλις ακούσουν μουσική, χορεύουν, χαμογελούν, κουνούν χέρια και πόδια. Δε χρειάστηκε ειδικές δοκιμασίες για να καταλάβουμε ότι η Έλενα μάλλον δεν πήρε το DNA της μαμάς.
Κάπως έτσι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα δοκιμαστικό μάθημα χορού για παιδιά της δικής της ηλικίας.
Δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε μάθημα μόνο το μεγάλο τμήμα. Είδαμε χαριτωμένα και ψιλόλιγνα κοριτσάκια ηλικίας 6 – 7 ετών να προετοιμάζονται για το χορευτικό τους.
Η Έλενα έβγαλε τα παπουτσάκια της, στάθηκε πίσω πίσω στην αίθουσα, κοντά στην μπάρα, και κοιτούσε απερίσπαστη. Δεν μπορούσε τίποτε άλλο να τραβήξει την προσοχή της. Ξεκίνησε να παίζει η μουσική. Άρχισα να αγχώνομαι. Δεν ήθελα να συγκρίνει τον εαυτό της με τα μεγαλύτερα κορίτσια που χόρευαν τόσο ωραία, δεν ήθελα να έχει μία τραυματική εμπειρία όπως είχα εγώ... Μα τι λέω; Έπρεπε να την αφήσω να δοκιμαστεί. Έπρεπε να αποφασίσει μόνη της αν τελικά θέλει να ασχοληθεί με αυτό. Μία μαμά πάντα καταλαβαίνει τι κάνει χαρούμενο το παιδί της.
Άρχισε δειλά δειλά να αντιγράφει τις κινήσεις των μεγαλύτερων κοριτσιών. Η μικρούλα μου... Προσπαθούσε σκληρά να τις ακολουθήσει! Τι συγκίνηση Θεέ μου. Να βλέπεις το μωρό σου να μεγαλώνει και να προσπαθεί να τα καταφέρει...
Είναι τόσο όμορφο να είσαι μαμά...
Καλή σας ημέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
