Despoina’s little stories: «Όσα χρόνια κι αν περάσουν…»

Η συνήθεια είναι όμορφη, δυνατή και δύσκολη. Είναι όμορφη γιατί υπάρχει πάντα στη ζωή σου. Είναι δυνατή γιατί δένεσαι μαζί της, την κουβαλάς και είναι δύσκολη γιατί όταν την αποχωρίζεσαι σου λείπει...

Είμαι μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου με αγάπησαν, με λάτρεψαν γιατί είχαν μόνο εμένα. Έγινα η πρωταγωνίστρια της ζωής τους, ο λόγος για να είναι ευτυχισμένοι όταν είμαι κι εγώ, και ο λόγος για να θλίβονται όταν θλίβομαι. Ζήσαμε πολλά χρόνια μαζί, στο ίδιο σπίτι, σε διπλανά δωμάτια. Καυγαδίσαμε, φωνάξαμε, τσακωθήκαμε, ανταλλάξαμε σκληρές κουβέντες, αγαπηθήκαμε, τραγουδήσαμε, όλα τα κάναμε μαζί μέσα στο σπίτι μας.

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί ανοίγει τα φτερά του, φεύγει από το σπίτι, κάνει τη δική του οικογένεια;
Δύσκολο για τους γονείς να αποχωρίζονται το παιδί τους, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν το μωρό τους, το προστατευόμενο μέλος, το κέντρο του κόσμου, το σύμπαν ολόκληρο.

Εγώ άργησα να φύγω από το σπίτι μου. Εκεί γύρω στα 25 άρχισα να μετακομίζω σιγά σιγά. Πρώτα μία τσαντούλα με τα απολύτως απαραίτητα, μετά μία βαλίτσα, μετά τα παλτά... Ήμουν μαμάκιας και μπαμπάκιας μαζί. Δύσκολη υπόθεση... Ανίατη ασθένεια. Μακριά από το σπίτι μου όλα μου φταίγανε. Είναι όμως στη φύση του ανθρώπου να αυτονομείται κάποια στιγμή έστω και αργοπορημένα.

Και κάπως έτσι βρέθηκα στο δικό μου σπίτι πια. Στο νοικοκυριό μου, στις κατσαρόλες μου, με αυτόν που αγαπώ και με ένα παιδί! Απίστευτο πώς τα φέρνει η ζωή. Ξαφνικά απέκτησα τη δική μου οικογένεια. Πλέον σκέφτομαι και λειτουργώ σαν γονιός, όπως οι δικοί μου γονείς. Δεν έχω πια πολλά ελαφρυντικά για τις πράξεις μου. Υποτίθεται πως είναι αποτέλεσμα σκέψεων και αποφάσεων ενός ενήλικα που είναι πρότυπο για το παιδί του. Τώρα είμαι μαμά και δεν μου συγχωρούνται πολλά λάθη. Όπως τότε που μίλησα άσχημα στη μάνα μου, ή που πήρα κακούς βαθμούς στο σχολείο, ή που δεν τακτοποίησα το δωμάτιό μου, αλλά ήξερα κατά βάθος ότι οι γονείς μου θα με συγχωρήσουν γιατί είμαι μικρή...

Πριν λίγες μέρες με πήρε ο μπαμπάς μου τηλέφωνο. Ήταν Κυριακή και είχε υπέροχο καιρό έξω. «Μου λείπεις παιδί μου... Προσπαθώ να ξεπεράσω την απόσταση που μας χωρίζει, αλλά πάντα περιμένω να μπεις στο σπίτι το απόγευμα, να κάτσεις στον καναπέ μαζί μας και να δούμε τηλεόραση. Βλέπω καμιά φορά το δωμάτιό σου και νομίζω ότι θα σε δω εκεί...».

Συναντώ συχνά τους γονείς μου. Δηλαδή, όταν δεν τρέχω στα μπαλέτα της μικρής μου, στις δουλειές μου και στις καθημερινές υποχρεώσεις. Όμως τελικά, ποτέ δεν είναι το ίδιο και ποτέ δε θα είναι όπως παλιά. Γιατί έτσι είναι η ζωή και όλοι προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με αυτή.

Μόνο τώρα που έγινα μαμά, μπορώ να καταλάβω τους δικούς μου γονείς. Τι θα γίνει όταν η Έλενα μεγαλώσει και ξεκινήσει τη δική της ζωή μακριά από τους γονείς της; Δηλαδή εμάς! Πώς θα νιώσω; Ευτυχώς έχουμε χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό. Μέχρι τότε θα την «ρουφάω» κυριολεκτικά. Κάθε της στιγμή, κάθε της κλάμα, κάθε της γέλιο. Θα είμαι εκεί για να έχω αποθέματα... χαχαχα!

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!