Despoina’s little stories: «Μαμά τα κλειδιά σου τα πήρε η κακιά μάγισσα…»
Είναι ήδη εννιά και μισή το πρωί, έχω ετοιμάσει τη μικρή, βαστάω σακούλες στα χέρια, μπουφάν, τσάντες, λογαριασμούς και το μόνο που απομένει να κάνω για να φύγω σφαίρα από το σπίτι είναι να πάρω με το μικρό μου δαχτυλάκι –το μόνο που δεν κρατάει κάτι- τα κλειδιά του αυτοκινήτου από το καλαθάκι για να κατέβουμε στο γκαράζ και να ξεκινήσει –επιτέλους- η μέρα μας!
Και τι φαντάζεστε ότι γίνεται; Α) η Έλενα αποφάσισε ότι θέλει να πάει στην τουαλέτα και πρέπει να ξεζωστώ την πραμάτεια μου για να την πάω στο μπάνιο και φυσικά μετά να ξαναφορτωθώ από την αρχή. Β) Ξέχασα να ταΐσω τον «Νέμο», το χρυσόψαρό μας... Πού να φανταζόμουν ότι θα είχα τόσο άγχος για το ψάρι! Γ) Αγγίζω με μηχανικές κινήσεις το καλαθάκι με τα κλειδιά, όπως κάθε μέρα άλλωστε, αλλά τα κλειδιά του αυτοκινήτου δεν είναι εκεί!
Αν επιλέξατε το «Γ» κερδίζετε λίγη από την... «θετική» ενέργεια που ένιωσα κι εγώ τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι τα κλειδιά μου έλειπαν και ταυτόχρονα το αίμα μου ανέβηκε σαν σιντριβάνι στο κεφάλι μου. «ΕΛΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!» , νομίζω πως μάλλον με άκουσαν οι γείτονες της πολυκατοικίας μας, οι απέναντι, αλλά και ο κύριος που δουλεύει στη διπλανή μάντρα.
«Μανούλα γιατί φωνάζεις;», μου απάντησε η θρασύτατη κόρη μου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί! «Πού έβαλες τα κλειδιά του αυτοκινήτου παιδί μου;», ρώτησα σχεδόν εκλιπαρώντας το διομισάχρονο για να μου δείξει την... «κρυψώνα» του!
«Ζε τσέρω, αλλά μη στενοχωριέσαι, σα τα βούμε!», μου απάντησε εκείνη. «Ωραία, ας ξεκινήσουμε να ψάχνουμε αμέσως! Ο χρόνος αρχίζει από ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ!», ανταπάντησα σας άλλος Φερεντίνος!
Ήταν μάταιο να πιστέψω ότι η γλυκιά μου θυγατέρα θα έβρισκε τα κλειδιά σαν παιδί θαύμα. Την παρακάλεσα να θυμηθεί, της είπα ότι είχα σημαντικά ραντεβού στο γραφείο κι ότι έπρεπε να προλάβω τις τράπεζες. Δεν ίδρωσε το αφτί της... Μέχρι και τα Jumbo σκαρφίστηκα, αλλά και πάλι τζίφος. Η απάντηση ήταν καταλυτική: «Μανούλα τα πήρε η κακιά μάγισσα τα κλειδιά σου, αλλά θα της πω να στα φέρει!». Και τότε γκρεμίστηκαν και οι τελευταίες μου ελπίδες...
Τη λύση βρήκε ο άντρας μου μέσω τηλεφώνου: «Πάρε το δεύτερο κλειδί από το συρτάρι μου! Αυτό που σου είχα δώσει όταν κλείδωσες κατά λάθος το παιδί στο αυτοκίνητο!», μου είπε όλο νόημα, θυμίζοντάς μου για ακόμη μία φορά πόσο αφηρημένη είμαι...
Κι έτσι ξεκίνησε η μέρα μας.
Ορίστε και τα αποδεικτικά στοιχεία!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
