Despoina’s little stories: «Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι!»

Ήταν ένας όμορφος Αύγουστος. Άλλωστε ο Αύγουστος είναι ο μήνας μας! Τα γενέθλια της Έλενας στις 10 Αυγούστου σηματοδοτούν το ξεκίνημα των οικογενειακών μας διακοπών. Όμως δεν είναι μόνο τα γενέθλια της μικρής μου. Είναι και τα δικά μου κατά κάποιο τρόπο. Σίγουρα όλες οι μανούλες καταλαβαίνουν και συναισθάνονται αυτό που νιώθω. Μαζί με το παιδί μου ξαναγεννήθηκα κι εγώ. Ήμουν μία άλλη γυναίκα πριν τον ερχομό της. Το παιδί άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι, τις προτεραιότητές μου, την ζωή μου ολόκληρη!

Έτσι λοιπόν σβήσαμε τα τρία μας κεράκια και φάγαμε τούρτα! Φέτος η Έλενα ήθελε μία τούρτα με γοργόνα και οπωσδήποτε έπρεπε να έχει και ένα δελφινάκι, τον «Ιάσωνα». Η αγάπη της για τα δελφίνια ξεκίνησε από τη μέρα που την είχαμε πάει στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, όπου παρακολουθούσαμε την επίδειξη με τα δελφίνια του πάρκου. Μέσα σε αυτά ήταν και ο μικρός Ιάσωνας που μόλις είχε γεννηθεί. Εκτοτε, λατρέψαμε τα δελφινάκια!

Τα καλοκαίρια πάμε πάντα για λίγες μέρες στο χωριό. Εκεί όπου όλα είναι ήρεμα και όμορφα. Η μαμά μου, η γιαγιά «Νίνα»- που στην πραγματικότητα τη λένε Χριστίνα αλλά η Έλενα την ξαναβάφτισε γιατί δεν μπορούσε να πει κανονικά το όνομά της κι εμείς φυσικά το υιοθετήσαμε- μας περίμενε καρτερικά. Ακόμη έχω στα χείλη μου την γεύση του μελιού και της κανέλλας από τους σπιτικούς της λουκουμάδες και τη γλύκα του υποβρυχίου βανίλια. Η βανίλια πάντα μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ο παππούς Βασίλης μου έφερνε σχεδόν κάθε εβδομάδα στο σπίτι από ένα βάζο με άλλη γεύση κάθε φορά!

Κολυμπήσαμε στη λίμνη λίγο πάνω από το σπίτι μας, περπατήσαμε μέσα στο παγωμένο ποταμάκι όπου μοιάζει σαν σκηνή από ταινία, σαν παραμύθι.

Φέτος το καλοκαίρι, μάθαμε να κολυμπάμε με τουβλάκια! Ναι! Επιτέλους αποχωριστήκαμε τα μπρατσάκια μας... «Είδες μαμά; Μεγάλωσα! Είμαι 5 χρονών! Όχι Τρία!», μου φωνάζει με ενθουσιασμό κάθε φορά που πασχίζει να κρατηθεί στην επιφάνεια της θάλασσας! «Μπράβο μωρό μου! Τώρα κάνε και μία βουτιά!», της ανταπαντώ. «Μα είμαι μικρή ακόμα μανούλα! Όταν μεγαλώσω!», μου λέει κι αυτή και απλώς κουνάω το κεφάλι μου...

Πριν λίγες μέρες ήρθε ένα τσίρκο στο Λαύριο, εκεί όπου περνούμε το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μας μια που ο μπαμπάς μας δουλεύει εκεί. Δε χάσαμε φυσικά την ευκαιρία να πάμε. Βλέπετε ο Άλεξ το λιονταράκι, ο Μάτις η ζέμπρα και η Γκλόρια η ιπποποταμίνα από τη Μαδαγασκάρη και οι περιπέτειές τους στο τσίρκο, μας έχουν επηρεάσει βαθιά. Ήθελε να το δει κι από κοντά! «Μωρό μου δε θα έχει ζωάκια στο τσίρκο! Θα έχει όμως κλόουν και ακροβάτες!», της είπα πριν πάμε. «Μα μαμά εγώ αγαπώ τα ζωάκια!», ήταν μάταιο να προσπαθώ να της εξηγήσω πως είναι καλύτερο για τα ζώα να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον, από το να υφίστανται όλα αυτά που ξέρουμε όλοι ότι συμβαίνουν στα κακόμοιρα τα ζωάκια στα τσίρκα. Τελικά, μία σακούλα ποπ κορν και τα αστεία του κλόουν την αποζημίωσαν.

Ήταν ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι...

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Καλή σας μέρα!