Despoina’s little stories: «Αντίο μανούλα!»

Πέρσι, μόλις που είχε κλείσει η Έλενα τα 2 της χρόνια πήγε για πρώτη φορά σχολείο. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. «Μήπως είναι μικρή για τον Παιδικό σταθμό;», «Μήπως δεν αντέξει;», «Κι αν κλαίει όσο είναι μακριά μου;», «Κι αν οι δασκάλες είναι απότομες μαζί της;», «Κι αν δεν τρώει το φαγητό της;»... Τόσα πολλά στο μυαλό μιας πρωτάρας μαμάς. Έπρεπε όμως να το τολμήσω.

Πέρα κάθε προσδοκίας, η πρώτη φορά στο σχολείο κύλησε νεράκι. Ούτε σταγόνα δεν κύλησε από τα μάτια της. Αντιθέτως, η μικρή μου, χόρτασε παιχνίδι στην αυλή, τραγούδησε με άλλα παιδάκια, ζωγράφισε και έφαγε όλο της το φαγητό! «Η τέλεια προσαρμογή», με διαβεβαίωσε η Διευθύντρια του σχολείου.

Η δυσκολία στην προσαρμογή ήταν δική μου. Και μάλιστα κορυφώθηκε την πρώτη φορά που ήρθε το σχολικό να την πάρει. Ήταν η μέρα που δε θα την πήγαινα εγώ στο σχολείο με το αυτοκίνητο. Ήταν η μέρα που θα μου την έπαιρναν... Θυμάμαι ακόμη να στέκομαι παγωμένη και σιωπηλή, καθώς η συνοδός του σχολικού την ανέβαζε στο πουλμανάκι. Εκείνη στράβωσε τα χειλάκια της (το κάνει κάθε φορά που νιώθει αμηχανία, αλλά ντρέπεται να το δείξει), και κάθισε στο παράθυρο για να της βάλει ζώνη η δασκάλα. «Πες αντίο στη μανούλα Έλενα!», την προέτρεψε. Εκείνη, σήκωσε το μικρό της χεράκι και απλώς το κούνησε κοιτάζοντάς με, με το στραβωμένο της χειλάκι να τρεμοπαίζει. Κρατιόμουν να απομακρυνθεί το σχολικό μη τυχόν και με δει να κλαίω. Η μικρή μου, έψαχνε το βλέμμα μου μέχρι να με χάσει από το οπτικό της πεδίο. Το σχολικό έστριψε κι εγώ κατέρρευσα στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας.

Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ένιωσα έτσι. «Το παιδί μου μεγάλωσε! Πήγε με το σχολικό στον Παιδικό και δεν έβγαλε άχνα!», σκεφτόμουν.

Έτσι κύλισε η πρώτη χρονιά, με τις γιορτές μας, τις ιώσεις μας, τα δύσκολα ξυπνήματα μέσα στον χειμώνα, αλλά και την εξέλιξη του παιδιού μου. Θεαματική αλλαγή. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Παιδικός σταθμός βοηθά σε πολύ μεγάλο βαθμό στην κοινωνικοποίηση του παιδιού. Η Έλενα ξεκίνησε να αρθρώνει ολοκληρωμένες προτάσεις με αρχή μέση και τέλος. Πλέον κάναμε διαλόγους και μου εξηγούσε όλα όσα την απασχολούσαν. Μου μιλούσε για τους φίλους της και τους συμμαθητές της, για τις πρόβες της στις σχολικές γιορτές. Απέκτησε κριτική ευχέρεια, ευφράδεια και αυτοπεποίθηση. Δεν το μετάνιωσα λεπτό που την έγραψα. Το μόνο κακό σε όλη την ιστορία, ήταν οι ιώσεις, οι σχετικά συχνοί πυρετοί μέσα στον χειμώνα και η ταλαιπωρία της μαμάς και του μπαμπά να βλέπουν άρρωστο το μωρό τους. Ξέρω όμως ότι όλα τα παιδάκια το περνούν. Δημιουργούν αντισώματα και ξεμπερδεύουν μία ώρα αρχύτερα. Άλλωστε, τα παιδάκια όσο μεγαλώνουν αρρωσταίνουν σπανιότερα στο σχολείο.

Φέτος, ήρθε πάλι αυτή η στιγμή. Προετοιμαστήκαμε μέρες πριν για την πρώτη μέρα στο σχολείο, που ουσιαστικά δεν ήταν «πρώτη», ήταν «επιστροφή». Προσπαθούμε να κοιμόμαστε νωρίς το βράδυ, γιατί η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι όλα τα μικρά βγαίνουν από το πρόγραμμά τους. Πήραμε καινούρια σχολική τσάντα, καινούριο παγούρι και γνωρίσαμε την καινούρια μας δασκάλα! «Έλενα μήπως θες να κάτσει λίγο ακόμα η μανούλα μαζί σου σήμερα;», της είπε η δασκάλα την πρώτη μέρα. «Όχι, όχι, γεια σου μανούλα! Θα τα πούμε μετά!», απάντησε εκείνη και έτρεξε να παίξει στην παιδική κουζίνα στην τάξη της.

Ξέρω ότι είμαι μία τυχερή μαμά, καθώς έχω δει πολλές μαμάδες να βασανίζονται για πολύ καιρό με τον καθημερινό αποχωρισμό. Είναι σπαραξικάρδιο για μία μαμά να βλέπει το παιδί της να κλαίει ασταμάτητα καθώς εκείνη αποχωρεί... Όμως τελικά όλα είναι θέμα χρόνου και ψυχραιμίας. Όσο πιο ήρεμη είστε εσείς με το παιδί σας, τόσο πιο εύκολα θα γίνει η προσαρμογή. Αφήστε τις δασκάλες να κάνουν τη δουλειά τους και εμπιστευτείτε τις συμβουλές που σας δίνουν. Είναι το αντικείμενό τους. Το σπούδασαν και το ξέρουν καλύτερα από εσάς. Μην αντιδράτε, μη δημιουργείτε χειραγωγημένους ανθρώπους. Αφήστε τα παιδιά σας να ανοίξουν τα φτερά τους!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Καλή σας μέρα!