Despoina’s little stories: «Ποιος είπε ότι η μαμά που δεν εργάζεται κουράζεται λιγότερο;»

Η παραμονή μου στο σπίτι για να βρίσκομαι κοντά της και να την φροντίζω, ήταν αδιαπραγμάτευτη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να λείψω λίγες μέρες από το γραφείο και να μπω για λίγο στα παπούτσια της μαμάς που δεν εργάζεται και μεγαλώνει τα παιδιά στο σπίτι.

Ο αφόρητος πόνος στο στόμα της Έλενας, το κλάμα της και η επίμονη άρνηση για φαγητό και νερό, ήταν πόνος στην καρδιά μου. Δυστυχώς είχαμε περάσει ξανά στο παρελθόν στοματίτιδα, όταν η Έλενα ήταν σχεδόν δύο ετών. Τότε, δεν είχαμε γλιτώσει τη νοσηλεία στο νοσοκομείο, αφού η μικρή είχε αφυδατωθεί από την αφαγία και χρειαζόταν επειγόντως ορούς και ενδοφλέβια αγωγή. Οπότε, οι μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος με είχαν πανικοβάλει. Ευτυχώς, αυτή τη φορά ήταν πιο ήπια η κατάστασή της. Οι άφθες και οι πληγούλες στον φάρυγγα και στις αμυγδαλές (σύμπτωμα του Κοξάκι), άρχισαν να επουλώνονται πιο γρήγορα και να της επιτρέπουν τουλάχιστον να πίνει λίγο νερό ή χαμομήλι (έστω και με το κουταλάκι) μέρα με τη μέρα.

Με αφορμή αυτή τη δυσάρεστη συγκυρία (εύχομαι μανούλες, να μην πάθει ποτέ το παιδάκι σας στοματίτιδα), έμεινα στο σπίτι συνεχόμενα 24ωρα, μαγείρεψα δεκάδες φαγητά (που η μικρή μου δεν άγγιξε καν), σκούπισα, καθάρισα, έβαλα μπουγάδες, έστρωσα χαλιά, στόλισα το σπίτι με Χριστουγεννιάτικα (μόνο αυτό την έκανε λίγο να ξεχάσει τον βασανιστικό πόνο στο στόμα της), είδα ατέλειωτα παιδικά DVD's (πλέον τη «Χιονάτη» της Disney την ξέρω απ' έξω), παρακάλεσα για μία μπουκίτσα, την πίεσα κρατώντας τη πισθάγκωνα για να πιει το αντιπυρετικό της, και τόσα πολλά άλλα που εσείς μανούλες που δεν εργάζεστε κάνετε καθημερινά χωρίς να παραπονιέστε.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν ήταν και οι πιο όμορφες μέρες της ζωής μου. Όχι μόνο γιατί έβλεπα άρρωστο το μωρό μου (δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα για μία μαμά να βλέπει το παιδί της να υποφέρει και να μη μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό), αλλά γιατί συναισθάνθηκα τις μαμάδες που δεν εργάζονται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να υποστηρίζουν κάποιοι, ότι οι μαμάδες που δεν εργάζονται, είτε επειδή είναι άνεργες, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να μεγαλώσουν οι ίδιες τα μωρά τους και να μείνουν στο σπίτι, κουράζονται λιγότερο από αυτές που εργάζονται. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που μπορεί να ειπωθεί γι' αυτές και τις αδικεί κατάφορα.

Τις μέρες που έμεινα στο σπίτι κουράστηκα σωματικά και ψυχολογικά περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο ψυχαναγκασμός μου να είναι συνέχεια το σπίτι στην εντέλεια, το κλείσιμο στο διαμέρισμα, το γεγονός ότι έχω μάθει να δουλεύω από τα 18 μου ή ακόμη και το ότι βγήκα από τη ρουτίνα μου συνετέλεσαν σε αυτό. Ό,τι κι αν ισχύει απ' όλα αυτά, το μόνο που έχω να πω με το χέρι στην καρδιά, είναι ότι κουράστηκα πολύ περισσότερο στο σπίτι από το πέρναγα μία δύσκολη και κοπιαστική μέρα στο γραφείο. Στο γραφείο, όπου βλέπεις και δυο-τρεις ανθρώπους, ανταλλάσεις λίγες κουβέντες, επικοινωνείς με τον κόσμο, νιώθεις δημιουργική, ξεχνάς για λίγο τα προβλήματα του σπιτιού, τις σκοτούρες στα προσωπικά, την έννοια του παιδιού, έχεις λίγο χρόνο για σένα, από το να σερφάρεις στο internet μέχρι να μιλήσεις πέντε λεπτά με μία φίλη σου χωρίς να σε τραβάει κανείς από την μπλούζα και να φωνάζει «μαμαααααααααα! Θέλω τσίσα! Δεν ακούς;;;;;;;;».

Δε λέω να πάμε στο άλλο άκρο. Οι ισορροπίες είναι πάντοτε απαραίτητες για να είμαστε καλά. Κι εμείς, οι εργαζόμενες μητέρες έχουμε τύψεις και ενοχές που στέλνουμε τα παιδιά μας από ενός έτους στους βρεφονηπιακούς (και κολλάνε ένα σωρό αρρώστιες) γιατί δεν έχουμε πού αλλού να τα αφήσουμε ή που τα αφήνουμε σε γιαγιάδες και παππούδες για να μπορούμε να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Κι εμείς χάνουμε σημαντικές στιγμές από το μεγάλωμα του παιδιού μας.

Ό,τι κι αν συμβαίνει, ό,τι κι αν ισχύει για την κάθε μία από εμάς, οφείλω να αναγνωρίσω στις μανούλες που δεν εργάζονται, την απόλυτη αφοσίωση στα παιδιά και τις οικογένειές τους. Είναι κάτι που δε θα επέλεγα ποτέ ακόμη κι αν μπορούσα να συντηρηθώ οικονομικά, όχι γιατί αγαπώ λιγότερο το παιδί μου, αλλά γιατί έχω καταλάβει ότι πρώτα πρέπει να είμαι εγώ καλά μέσα μου για να είναι ευτυχισμένοι αυτοί που αγαπώ: Η κόρη μου και ο άντρας μου.

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!