Despoina’s little stories: «Κανείς δε μου είχε πει…»
Πριν γεννήσω με προειδοποιούσαν όλοι για την «καινούρια» μου ζωή. Μου είχαν πει να μην πάρω πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη μου γιατί θα δυσκολευόμουν να τα χάσω. Μου είχαν πει ότι θα χάσω τον ύπνο μου γιατί τα μωρά ξυπνούν κάθε τρεις ώρες, μου είχαν πει ότι μπορεί να πάθω επιλόχειο κατάθλιψη, ότι μπορεί να δημιουργηθούν εντάσεις ανάμεσα σε εμένα και τον άντρα μου... Μου είχαν πει ότι μπορεί να κάνω ραγάδες στην κοιλιά μου που δε θα φύγουν ποτέ, ότι θα χαλάσει το στήθος μου από τον θηλασμό, ότι δε θα είμαι ποτέ ξανά ανέμελη κι ότι ο εαυτός μου θα μπει σε δεύτερη μοίρα.
Κανείς όμως δε μου είπε ότι το παιδί μου, θα ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής μου. Κανείς δε μου είπε ότι το αλλαγμένο μου σώμα και η ουλή της καισαρικής θα μου θύμιζε για πάντα το θαύμα της ζωής μου που φιλοξενήθηκε για εννέα μήνες στα σωθικά μου. Κανείς δε μου είπε ότι δε θα με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να είναι εκείνη χαρούμενη κι ευτυχισμένη κι ότι κάθε της χαμόγελο θα ήταν πηγή ζωής για εμένα... Κανείς δε μου είπε ότι δε θα με ενδιέφερε πια η βολή μου και η καλοπέρασή μου κι ότι θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος... Κανείς δε είπε ότι η ζωή μου θα αποκτούσε νόημα... Κανείς δε μου είπε ότι η μητρότητα είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μία γυναίκα. Ευλογία...
Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ ότι ο ερχομός της κόρης μου στη ζωή μου, ήταν ένας τυφώνας γεμάτος αγάπη που με περιτυλίγει, με εμπνέει και με προστατεύει από όλη την κακία του κόσμου. Σε αυτό το πλάσμα χρωστάω τα πάντα...
Ήμουν ανέκαθεν ένας άνθρωπος γεμάτος ανασφάλειες, άγχος, φοβίες. Δεν πίστευα ότι μπορώ να αγαπηθώ ανεπιτήδευτα, πάσχιζα να δημιουργήσω ισχυρούς δεσμούς με τους ανθρώπους γύρω μου, ήθελα να είμαι αγαπητή, εντάξει σε όλα, στη δουλειά, στο εργασιακό μου περιβάλλον, στους φίλους, στους συγγενείς. Έχανα πολύτιμες στιγμές. Μέχρι που το μωρό μου, με έμαθε ότι μπορώ να αγαπηθώ ως το άπειρο «μανούλα σε αγαπώ μέχρι το σπίτι του Θεούλη», πίστεψα στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου. Τώρα πια δεν ονειρεύομαι μόνο για τον εαυτό μου. Ονειρεύομαι για το κορίτσι μου και είμαι ευτυχισμένη που είμαι μαμά ακόμη και τις δύσκολες μέρες που έρχονται στη ζωή καμιά φορά.
Τώρα όλα είναι πιο όμορφα... Και όλα τα χρωστάω στην Έλενα! Αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη στην κόρη μου και σε όλες τις μανούλες που ζουν καθημερινά το θαύμα της ζωής.
Καλή σας ημέρα!
Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε μαζί μου και με όλους τους αναγνώστες του Mothersblog την πιο τρυφερή σας μαμαδο-ιστορία και να κερδίσετε πλούσια δώρα κάντε το εδώ! Περιμένω με αγωνία τις ιστορίες σας!
