Despoina’s little stories: «Δεν είσαι καλή μαμά!»

Η μικρή μου δε βαριέται να παίζει ποτέ, αλλά δεν της αρκεί να παίζει μόνη της. Όσα παιχνίδια κι αν έχει, ασχολείται για λίγο με αυτά και μετά έρχεται σε μένα: «Μαμά θες να παίξουμε;».

Ίσως παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είναι μοναχοπαίδι, ίσως και το ότι δουλεύω πολλές ώρες με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ουσιαστικά τα απογεύματα, όμως βλέπω και νιώθω ότι το παιχνίδι με τη μαμά της δίνει μία απερίγραπτη χαρά και πληρότητα που δεν πρόκειται να νιώσει ακόμη κι αν της χαρίσεις το πιο ονειρεμένο παιχνίδι του κόσμου!

Μπορεί να γυρνάω εξαντλημένη στο σπίτι, όμως δε μου πάει η καρδιά να της αρνηθώ. Παίζουμε τις νεράιδες, παίζουμε «γιατρός και ασθενής», παίζουμε «οικογένεια», ακόμα και τα αγαπημένα της DVD τα βλέπουμε μαζί. Όμως υπάρχουν και στιγμές που δεν έχω καθόλου κουράγιο να παίξω και τότε τα μάτια της συννεφιάζουν. Μου θυμώνει και μου λέει διάφορες κακιούλες. Την τελευταία φορά μου είπε με τα χέρια στη μέση: «δεν είσαι καλή μαμά!». Πάγωσα αλλά δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Την κοίταξα στα μάτια και της απάντησα «μήπως θέλεις μία άλλη μαμά;». Και τότε έσκυψε το κεφάλι της και άρχισε να κλαίει. Τη ρώτησα γιατί κλαίει και μου είπε «δε θέλω άλλη μανούλα, θέλω μόνο εσένα!». Ήρθε στην αγκαλιά μου, την πήρα αγκαλιά και τότε γίναμε πάλι φίλες και αγαπηθήκαμε ξανά!

Τα απογεύματα πάμε στην παιδική χαρά. Πλέον σκαρφαλώνει μόνη της στον τοίχο αναρρίχησης και δε χρειάζεται την βοήθειά μου. Κι όταν φτάσει στην κορυφή με κοιτάζει με περηφάνια και μου λέει «Κοίτα μαμά! Είμαι στην κορυφή!». Και τότε συγκινούμαι και κάνω γρήγορα flash back από τότε που ήταν μωρό και μπουσουλούσε, μέχρι τα πρώτα της βήματα στο σαλόνι. Το μωρό μου μεγάλωσε... Το μωρό μου μεγαλώνει...

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!