Despoina’s little stories: Μαμά γιατί κάνεις «ουφ;»

Τις τελευταίες μέρες λέω σε όλους ότι δεν φοβάμαι. Λέω πως ό,τι κι αν συμβεί θα επιβιώσω, ακόμη κι αν ο κόσμος καταστραφεί. Όσο η Έλενα και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι υγιείς, θα βρίσκω δύναμη για να παλεύω.

Όσο περνούν οι ώρες και οι μέρες συνειδητοποιώ ότι λέω μία μεγάλη αλήθεια και ένα μεγάλο ψέμα. Κυρίως στον εαυτό μου. Αλήθεια για τη δύναμη που μου δίνει το παιδί μου και ψέματα για το ότι δεν φοβάμαι.

Ξέρω πως μπορεί να ένιωθα διαφορετικά αν δεν ήμουν μητέρα, μπορεί ενδεχομένως να αντιμετώπιζα τα πράγματα πιο ελαφρά, τώρα όμως το βάρος είναι μεγάλο κι αυτό πάντα δυσχεραίνει την όλη κατάσταση μέσα στο σπίτι. Άγχος για το αν θα πληρωθώ, άγχος για το αν θα προλάβω να γεμίσω το ψυγείο με τρόφιμα και το αυτοκίνητο με καύσιμα, άγχος για το αν θα πάρει τη σύνταξή της η γιαγιά μου, άγχος για το ότι κινδυνεύει να κλείσει η μικρή επιχείρηση του μπαμπά μου από την οποία ζει εκείνος και η μητέρα μου. Μα, πραγματικά, υπάρχει κάποιος που να μην ανησυχεί;

Και μέσα σε όλα αυτά, οφείλω ως μητέρα να προστατέψω το παιδί μου. Να μην επιτρέψω να νιώσει τη δική μου ανασφάλεια, το δικό μου άγχος. Ένα μικρό παιδί πρέπει να νιώθει ασφάλεια μέσα στην οικογένειά του. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να του προκαλέσει φοβερές ανισορροπίες. Όσο κι αν προσπαθώ να «είμαι χαρούμενη», πάντα κάτι ξεφεύγει από το καλοστημένο μου σχέδιο. Ένα «ουφ» και ένας αναστεναγμός, είναι αρκετά για να καταλάβει το παιδί ότι κάτι δεν πάει καλά...

Και τότε απλώς εφευρίσκεις χίλιες δύο δικαιολογίες. Είμαι σίγουρη ότι δεν πείσθηκε από αυτές. Απλώς τα μικρά παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα σε καταστάσεις από εμάς τους μεγάλους, καθώς η προσαρμοστική τους ικανότητα είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη, οπότε απλώς το άφησε να περάσει...

Τι να πω... Μακάρι να πάνε όλα καλά για όλους!

Καλή σας ημέρα και ψυχραιμία πάνω απ' όλα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!