Despoina’s little stories: «Κάντυ – Κάντυ, η ιστορία επαναλαμβάνεται!» (βίντεο)
Η Έλενα έχει μεγαλώσει πολύ πια. Πλέον μπορούμε να κάνουμε ώριμες συζητήσεις με αρχή, μέση και τέλος, με επιχειρήματα και συμπεράσματα. Άλλωστε αυτό έκανα πάντα με την κόρη μου.
Ακόμη κι αν μου έλεγαν «μη της τα αναλύεις όλα, είναι μωρό, δεν καταλαβαίνει!», εγώ απλώς τους αγνοούσα και συνέχιζα να της εξηγώ και να της απαντώ ξανά και ξανά με λεπτομέρειες όλα όσα με ρωτούσε. Τώρα θερίζω ό,τι έσπειρα, αφού η μικρή πολλές φορές με κολλάει στον τοίχο σε διάφορες αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουμε κατά καιρούς.
Πριν λίγες μέρες, μέσα στα πολλά που συζητούσαμε, με ρώτησε «Μαμά, εσύ τι παιδικά έβλεπες όταν ήσουν μικρή;». Και τότε άρχισα να σκέφτομαι τα αγαπημένα μου παιδικά όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία της Έλενας. Ξεκίνησα να της λέω ονόματα με πρώτο φυσικά –και με διαφορά από τα υπόλοιπα- αυτό της «Κάντυ Κάντυ». Της εξήγησα ποια ήταν, πώς βρέθηκε στο ορφανοτροφείο (Μαμά τι είναι ορφανοτροφείο; Μαμά εγώ πήγα σε ορφανοτροφείο;) και πως η καλή της καρδιά την έσωσε από μία δύσκολη ζωή σε σπίτια που την αντιμετώπιζαν σαν δούλα και όχι σαν κόρη μετά την υιοθεσία της. Συνέχισα να της λέω για την «Φρουτοπία», του «Κουτιού τα παραμύθια» (άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι ν’ ακουστεί... λαλαλαλαλα), το «Μικρό μου πόνυ», «Τα Στρουμφάκια», και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ».
Λίγο το DNA, λίγο και η ιστορία του Ορφανοτροφείου, τ ο μυαλό της κόλλησε στην «Κάντυ Κάντυ». Μαμά βάλε μου να δω την «Κάντυ Κάντυ» σε παρακαλώ! Άνοιξα το ipad και μπήκα στο Youtube. Φυσικά και βρήκα σχεδόν 22 επεισόδια, δείγμα αρκετά ικανοποιητικό για να περάσει ψυχαγωγικά το απόγευμά μας στο σπίτι. Η Έλενα κόλλησε τη μουσούδα της στην οθόνη (άδικα συνέχεια της λέω να την απομακρύνει από τα μάτια της) και ρούφηξε όσα επεισόδια άντεξε η μπαταρία του ipad.
Το κορίτσι μου με γύρισε πολλά χρόνια πίσω... Μου θύμισε τα απογεύματα στο πατρικό μου, που έπαιρνα θέση κοντά στην τηλεόραση (εξού και η μυωπία που απέκτησα, πού να φανταζόμουν ότι για τους έξι βαθμούς που έχω θα ευθυνόταν η... Κάντυ Κάντυ) έπινα ένα ζεστό γάλα και έβλεπα την Κάντυ Κάντυ, πολλές φορές παρέα με τη μαμά μου! Το πιο φοβερό, ήταν ότι κλαίγαμε και οι δύο με τις ιστορίες της Κάντυ... Και σήμερα καταλαβαίνω γιατί η Έλενα ευχαριστιέται περισσότερο να βλέπουμε μαζί παιδικά στην τηλεόραση. Έτσι ένιωθα κι εγώ όταν ήμουν μικρή. Ήταν σα να μοιραζόμουν τα συναισθήματά μου με τη μαμά μου! Η Κάντυ μας ένωνε...
Και κάπως έτσι, 28 χρόνια μετά η μικρή μου έμαθε, είδε, γνώρισε την αγαπημένη ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων. Συνέχεια έχουν ο «Φιόγκος», ο «Ρούχλας», ο «Σεβαστιανός» και η «Μελιά»...
Καλή σας μέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
