Despoina’s little stories: «Θα μας κρίνει όλους ο Θεός»

Άλλα χαμογελούν από αμηχανία μπροστά στις κάμερες και τους φωτογραφικούς φακούς, άλλα κλαίνε βλέποντας τους γονείς τους να υποφέρουν, να διαμαρτύρονται και να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους με κάθε τίμημα. Από απεργίες πείνας, απόπειρες αυτοκτονιών, μέχρι και περπάτημα με σκισμένα παπούτσια για 250 χιλιόμετρα μέχρι την Ειδομένη κουβαλώντας ό,τι τους έχει απομείνει σε σακιά και πλαστικές τσάντες για να επιβιώσουν.

Παιδιά που γνώρισαν από νωρίς το σκληρό πρόσωπο της ανθρωπότητας, των παιχνιδιών εξουσίας, των στημένων πολέμων, τον θάνατο τον ίδιο. Παιδιά που γεύτηκαν την απόλυτη εκμετάλλευση. Από τους Τούρκους διακινητές που παίρνουν μικρές περιουσίες για να μεταφέρουν παράνομα όνειρα και ελπίδες μέσα σε σκάρτα σωσίβια των 100 ευρώ (το ένα), από ταξιτζήδες που ζητούν ένα κάρο λεφτά από απελπισμένους ανθρώπους που στοιβάζονται ανά οκτάδες μέσα στα κίτρινα οχήματα για να βρουν κατάλυμα, μέχρι τους καντινιέρηδες που τους χρεώνουν 3 ευρώ τα μικρά μπουκαλάκια νερού...

Αναρωτιέμαι... Μα δεν τις βλέπει κανείς αυτές τις εικόνες; Μόνο εμείς, οι απλοί άνθρωποι που συμπονούμε τους συνανθρώπους μας; Αυτοί οι «μεγάλοι» και οι «τρανοί» του πλανήτη που παίρνουν αποφάσεις για τη σωτηρία του κόσμου τι κάνουν για να τους σώσουν; Τι κάνουν για να μας σώσουν όλους; Κλείνουν σύνορα; Ρίχνουν βόμβες; Γυρνούν την πλάτη τους;

Σπάνια σε βοηθά ο ισχυρός όταν γονατίσεις. Όχι γιατί δε μπορεί, αλλά γιατί πολύ απλά δεν τον ενδιαφέρει η δική σου κατάσταση. Όμως ο βιοπαλαιστής που σε συναισθάνεται θα σου δώσει ένα ποτήρι νερό ή ό,τι μπορεί και έχει για να σε βοηθήσει. Όπως οι γιαγιάδες της Λέσβου. Όπως οι συνταξιούχοι στην Πλατεία Βικτωρίας. Όπως οι απλοί Έλληνες που πάνε ρούχα και παιχνίδια στο Ελληνικό.

Αν μη τι άλλο, αυτά τα παιδιά που δε φταίνε σε τίποτα για ό,τι τους συμβαίνει πρέπει να σωθούν και να ζήσουν όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Με αγάπη, φροντίδα και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Καλή σας μέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.