Despoina’s little stories: «Μάνα, μανούλα, μαμά…»
«Ποτέ δε θα καταλάβεις πώς νιώθω... Μόνο όταν γίνεις μαμά θα με καταλάβεις!», μου έλεγε η μαμά μου σε μεταξύ μας –επικούς- καυγάδες στην εφηβική μου ηλικία που αφορούσαν εξόδους σε clubs, βαψίματα μαλλιών, τρύπες στ’ αυτιά κλπ...
Κι έτσι έγινε. Μπορεί τότε να μην καταλάβαινα τις αγωνίες της και τα άγχη της, τώρα όμως έχω μονολογήσει πολλές φορές «Α ρε μάνα... Πόσο δίκιο είχες τότε!».
Τώρα μόνο καταλαβαίνω πώς νιώθει μία μαμά για το παιδί της σε κάθε έκφανση της ζωής του. Όταν η Έλενα αρρωσταίνει, χάνω την ψυχραιμία μου αλλά προσπαθώ να μη το δείξω σε κανέναν. Όλοι οι άλλοι φταίνε που αρρώστησε το παιδί μου εκτός από εμένα. «Δεν της έβαλες το μπουφάν της», «έβγαλες το παιδί ιδρωμένο από τη γυμναστική», «την άφησες να πλατσουρίσει στα νερά με τέτοιο καιρό», όλοι γίνονται αποδέκτες του θυμού μου ανεξαιρέτως: Μπαμπάς, γιαγιάδες, παππούδες... Χάνω τον ύπνο μου για να της βάζω θερμόμετρο ανά μία ώρα τη νύχτα, κρέμομαι από τα χείλη της για να μου πει αν πέρασε η κοιλίτσα ή το κεφάλι της και φυσικά γίνομαι χαλί να με πατήσει για κάθε της επιθυμια όταν είναι αρρωστούλα. «Μαμά θέλω μακαρόνια!», τρέχω αμέσως να ζεστάνω νερό. «Μαμά θέλω χυμό!», έχω ήδη βγάλει από το ντουλάπι τον στίφτη και τα πορτοκάλια...
Όταν δε, βλέπω δάκρια στα μάτια της, νιώθω να μου κόβονται τα πόδια. Όποιος τη στενοχωρεί, γίνεται εχθρός μου, όποιος την προσβάλλει ή την υποτιμήσει είναι κόκκινο πανί για εμένα. Αν είμαι εγώ η αιτία που στενοχωριέται γιατί μπορεί να την έχω μαλώσει, πνίγομαι από τύψεις και ενοχές αλλά δε της το δείχνω ποτέ.
Για μένα είναι και θα είναι πάντα το μωρό μου, η πιο αγνή αγάπη της ζωής μου... Η μητρότητα είναι μοναδική. Κανένας άλλος δε μπορεί να αντικαταστήσει τη μάνα και το κενό της είναι δυσαναπλήρωτο. Μπορεί οι μπαμπάδες να δυσανασχετούν καμιά φορά, όμως η αλήθεια είναι ότι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου δε θα μπορέσει ποτέ να υποκαταστήσει τη "μανούλα". Μέσα στις προσευχές μου πάντα παρακαλώ τον Θεό να ζήσω όσο πιο πολύ μπορώ για να είμαι δίπλα της (και οσονούπω δίπλα τους) σε κάθε σημαντική στιγμή.
Πριν γίνω μαμά, πίστευα ότι όλες οι μαμάδες του κόσμου είναι καλές και αγαπούν τα παιδιά τους πάνω από οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους. Το πίστευα γιατί έτσι έμαθα από τη δική μου μαμά. Μεγαλώνοντας απογοητεύτηκα. Δυστυχώς ανακάλυψα ότι υπάρχουν μαμάδες που αγαπούν τον εαυτό τους περισσότερο από τα παιδιά τους, μαμάδες που δεν είναι έτοιμες να θυσιαστούν γι’ αυτά, μαμάδες που δεν είναι ικανές να τα προστατέψουν από κινδύνους, όχι γιατί δε μπορούν, αλλά γιατί βαριούνται ή δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν με την ιερότερη αποστολή τους. Γυναίκες που όχι μόνο δεν ήταν έτοιμες να γίνουν μαμάδες, αλλά που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν στην πραγματικότητα.
Σήμερα λοιπόν, στη Γιορτή της μητέρας, δε θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου. Θέλω όμως, να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου σε αυτές τις μανούλες που λατρεύουν τα παιδιά τους, που ζουν κι αναπνέουν για να είναι αυτά καλά...
Χρόνια μας πολλά!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
