Despoina's little stories: «Πάλι μαμά! Η καρδιά μου ξεχείλισε από αγάπη»

Είμαι πλέον βέβαιη ότι η δεύτερη φορά είναι πιο «μαλακή» από την πρώτη. Αν δεν το βίωνα δε θα σας το έγραφα. Την πρώτη φορά ήθελα να το παίξω ηρωίδα. Για την ακρίβεια μία "άπειρη ηρωίδα" που είχε δηλώσει ευθαρσώς, από το μαιευτήριο κιόλας, ότι για σαράντα μέρες δε χρειάζεται βοήθεια στο σπίτι από μαμάδες, γιαγιάδες και πεθερές, κι ότι θέλει να μείνει μόνη με το μωρό της. Δε λέω, θεωρητικά δεν είναι κι άσχημη ιδέα, αλλά μου κόστισε σε ψυχική μου υγεία, αφού ο άνδρας μου δε μπορούσε να βρίσκεται συνέχεια κοντά μου λόγω δουλειάς. Έτσι λοιπόν βρέθηκα κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα, να θηλάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ με 40 βαθμούς και να μην έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω ή να εκφράσω μία απορία. Γιατί είπαμε! Ήμουν «ηρωίδα». Τα αποτελέσματα λίγο πολύ τα ξέρετε, σας τα έχω ξαναγράψει. Επιλόχειος κατάθλιψη και αίσθηση ανικανότητας, απογοήτευση και μελαγχολία.

Όπως καταλαβαίνετε, ετούτη τη φορά προετοιμάστηκα καλύτερα. Όχι ότι μπορώ να τα βάλω με τις ορμόνες, τουλάχιστον όμως κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι ήρεμη και χαλαρή. Η μαμά μου με βοηθάει καθημερινά με τις δουλειές του σπιτιού, ο Βαγγέλης ετοιμάζει καθημερινά την Έλενα για τον παιδικό κι εγώ προσπαθώ να κοιμάμαι όταν κοιμάται το μωρό και να τρέφομαι σωστά. Επίσης έρχονται φίλοι στο σπίτι να με δουν και φυσικά δεν αισθάνομαι αποκομμένη από το κοινωνικό σύνολο. Όχι ότι έχω βγει ακόμα έξω, αλλά σκοπεύω να το κάνω σύντομα και φυσικά πριν σαραντίσω αφού ο καιρός το επιτρέπει. Κι εγώ πιστεύω πολύ στο Θεό αγαπημένες μου, αλλά ας μη τα συγχέουμε όλα. Άλλο πίστη κι άλλο ψυχική υγεία λεχώνας.

Έχουν περάσει 9 μέρες από τότε που γέννησα. Κανονικά θα έπρεπε να γεννήσω Ιούλιο, αλλά λόγω προγραμματισμένης καισαρικής (δυστυχώς είχα κάνει και στην Έλενα γιατί είχε ισχιακή προβολή, οπότε δεν ήθελα να ρισκάρω με τον δεύτερο τοκετό, αν και λαχταρούσα να γεννήσω φυσιολογικά) γέννησα στις 38 εβδομάδες. Για Δευτέρα 27 Ιουνίου ήταν το ραντεβού, αλλά τους έπιασα όλους στον ύπνο. Πήγα Κυριακή στο Ρέα για εξετάσεις και ήταν τόσο ήρεμα και γαλήνια όλα στην αίθουσα τοκετών. Υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι λόγω ημέρας και ένας μόνο τοκετός σε εξέλιξη, πράγμα σπάνιο για μαιευτήριο. Σκέφτηκα ότι θα ένιωθα πιο άνετα να μπω στο χειρουργείο χωρίς να το ξέρει κανείς σε μία τόσο χαλαρή στιγμή. Συμφωνήσαμε αμέσως με τον Βαγγέλη και τον γιατρό μου να γεννήσω εκείνη τη στιγμή χωρίς να το πούμε σε κανέναν. Το μωράκι μας θα ήταν έκπληξη για τους γονείς μας και τους φίλους μας που θα έρχονταν το επόμενο πρωί για να μου δώσουν τις ευχές τους.

Έτσι κι έγινε. Ήρεμα, ήσυχα και χωρίς στρες που καμιά φορά σου μεταδίδουν αυτοί που σε αγαπούν χωρίς να το θέλουν (ακόμη θυμάμαι τα βουρκωμένα μάτια και τα τρεμάμενα χείλη του μπαμπά μου στον πρώτο μου τοκετό καθώς με μετέφερε στο χειρουργείο ο νοσοκόμος) ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδάκι μας. Πάλι συγκινούμαι που σας το γράφω. Το πρώτο της κλάμα έφερε δάκρυα στα μάτια μου. Ατέλειωτα δάκρυα ανακούφισης και ευτυχίας. Στην Έλενα δεν έκλαψα. Δεν είχα προλάβει να την αγαπήσω όσο ήταν στην κοιλιά μου. Είχα άγνοια για όλα όσα με περίμεναν. Πιο πολύ με ένοιαζε πρώτα η δική μου υγεία. Μετά την λάτρεψα. Μόλις την αντίκρυσα. Τη μικρούλα μου την αγάπησα όταν ακόμη ήταν σπόρος, την αγαπούσα κάθε φορά που ένιωθα τις κινήσεις της μέσα μου. Πριν καν την δω. Τώρα η αγάπη μου πολλαπλασιάστηκε. Ο κόσμος μου είναι αυτά τα δυο κοριτσάκια. Όλη μου η έννοια και όλη μου η αγάπη είναι στα πρόσωπά τους!

Από εκείνη τη μέρα νιώθω ότι πάλι άλλαξα. Έγινα ακόμη πιο ευάλωτη ψυχολογικά, ακόμη πιο αδύναμη και ευαίσθητη αλλά ξέρω πια ότι είναι απολύτως φυσιολογικές αντιδράσεις μίας γυναίκας που μόλις έφερε στον κόσμο ένα μωρό. Κρέμομαι από πάνω της και τη χαζεύω με τις ώρες. Παρατηρώ τις αντιδράσεις της και μαντεύω τι να σκέφτεται ή πώς να νιώθει. Άραγε είναι χαρούμενη στο καινούριο της σπίτι; Μήπως πονάει και δε μπορεί να μου το πει; Μήπως νιώθει μόνη της επειδή δε μπορεί να δει ακόμη καθαρά; Μήπως κρυώνει; Μήπως δεν της φτάνει το γάλα μου; Μήπως, μήπως, μήπως...

Όπως ακριβώς και την πρώτη φορά! Αυτό είναι το μόνο που δεν αλλάζει. Το άγχος της μαμάς για το βρέφος της. Να είναι πάνω απ' όλα αυτό καλά!

Κάθε μέρα τη βλέπω να αλλάζει. Μεγαλώνουν οι βλεφαρίδες της, αποκτά πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, βλέπω το μωρό μου να γίνεται ανθρωπάκι... Δε θέλω να φεύγω από κοντά της ούτε λεπτό. Νιώθω ότι με έχει απόλυτη ανάγκη κι ότι με χρειάζεται. Τώρα κοιμάται βαθιά. Τα βλέφαρά της πεταρίζουν. Άραγε τι όνειρο να βλέπει; Βγάζει μικρές κραυγούλες ικανοποίησης και ανακούφισης. Το μικρό μου βαμπιράκι τρώει του σκασμού, κάτι που μου δίνει τρελή ικανοποίηση. Στα μάτια μου είναι τέλεια, όπως και η Έλενα φυσικά. Έχω γίνει μια κλασική μαμά κουκουβάγια, αλλά νομίζω πως αυτό συμβαίνει σε όλες. Έτσι δεν είναι;

Υπάρχουν και μαύρες στιγμές. Στιγμές που πάει το μυαλό στο κακό, ασυνείδητα χωρίς να το θες, χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. Άραγε είναι υγιές; Κι αν πάθει κάτι; Ακούω τόσα πράγματα από άλλες μαμάδες καθημερινά που πάντα σκέφτομαι ότι όλα μπορούν να συμβούν σε κάθε μία από εμάς. Και τότε προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να αποβάλει αυτές τις σκέψεις. Κάνω ό,τι μπορώ για να σκέφτομαι θετικά. Ξέρω όμως ότι εσείς με καταλαβαίνετε. Μόνο μια γυναίκα που έχει γίνει μαμά μπορεί να συναισθανθεί τα άγχη και τις αγωνίες μιας άλλης μαμάς.

Μου λείψατε πολύ... Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα και έχω τόσα να σας πω... Θα σας τα γράφω συνέχεια εδώ στο Despoina's little stories και φυσικά θα περιμένω τα μηνύματά σας! Μ' αρέσει τόσο πολύ να επικοινωνώ μαζί σας!

Σας ευχαριστώ για όλη την αγάπη και όλα τα μηνύματα με τις τέλειες ευχές που μου στείλατε! Να ξέρετε ότι τις είδα όλες μία προς μία!

Σας στέλνω ένα μεγάλο φιλί!

Τα λέμε και πάλι σύντομα! Στείλτε μου τα μηνύματά σας εδώ