Despoina’s little stories: «Τα παιδιά μου, όλος μου ο κόσμος»

Πλέον δεν είμαι όλη μέρα με το μωρό στο σπίτι, έπαψα να κάνω το πρωινό μου νοικοκυριό όπως πριν, αλλά εξακολουθώ να παίρνω τη μικρή μου (μεγάλη πλέον, αλλά δεν το έχω συνηθίσει ακόμα) από το σχολείο και να κάνουμε τις απογευματινές μας δραστηριότητες. Ευτυχώς η βοήθεια της μαμάς μου είναι πολύτιμη. Είναι εκεί για εμάς όποτε τη χρειαζόμαστε. Χωρίς αυτήν, δεν ξέρω τι θα έκανα...

Εδώ και τρεις μήνες περίπου κατάλαβα στην πράξη αυτό που λένε οι πολύτεκνες μαμάδες «ένα ίσον κανένα». Όλα έχουν αλλάξει. Ο προσωπικός μου χρόνος είναι πλέον... ανύπαρκτος. Κάθε λεπτό που περισσεύει το αφιερώνω στα κορίτσια αλλά και πάλι αισθάνομαι ότι δεν είναι αρκετό. Ή μάλλον ότι δεν τους είμαι εγώ αρκετή.

Το μωρό εξακολουθεί να ξυπνά τα βράδια, κι αυτό από μόνο του είναι εξαντλητικό για μένα που πρέπει να ξυπνήσω από τα χαράματα για να τακτοποιήσω το σπίτι, να μαγειρέψω και να ετοιμάσω την Έλενα για το σχολείο. Μετά να ταΐσω το μωρό, να το αλλάξω, να το παίξω και μετά να το αφήσω στη μαμά μου. Και φυσικά να ετοιμαστώ και εγώ για να φύγω από το σπίτι και να πάω στη δουλειά μου. Με δυσκολία ξεκλέβω λίγο χρόνο για να βάλω λίγο ρουζ και να ετοιμάσω ένα ταπεράκι για το γραφείο.

Καθώς τακτοποιούσα στο νέο μου γραφείο τα προσωπικά μου αντικείμενα, κοίταξα για λίγο τις σκονισμένες κορνίζες μου. Τις είχα φυλάξει μέσα στα συρτάρια τις ημέρες της απουσίας μου. Είδα την Έλενα σε ασπρόμαυρο φόντο να με κοιτά στα μάτια και να μου χαμογελά, λίγο πιο δίπλα είδα μικρές φωτογραφίες από photobooth που τις είχα ενώσει σαν κολάζ. Η Έλενα κι εγώ αγκαλιασμένες κάνουμε γκριμάτσες στο πάρτι του Mothersblog. Η ροζ κορνίζα που έφερα από το σπίτι είναι ακόμα άδεια, αλλά σύντομα θα βλέπω την μικρή μου κόρη, τη Χριστινούλα να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το φαφούτικο χαμόγελό της που με τρελαίνει...

Μπορεί να νιώθω κουρέλι από την κούραση, να πονούν μέχρι και οι φτέρνες των ποδιών μου από την ορθοστασία, όμως ανυπομονώ να επιστρέψω στο σπίτι και να τις αγκαλιάσω. Μου λείπουν τόσο πολύ... Και τότε σκέφτομαι, ότι τα κορίτσια μου, οι κόρες μου, είναι όλος μου ο κόσμος, η δύναμή μου για να αντεπεξέρχομαι σε όλες τις δυσκολίες. Καμία επιτυχία στη ζωή μου δε μπορεί να συγκριθεί με την ύπαρξη των παιδιών μου σε αυτή...

Σήμερα, καθώς κοιτούσα τις φωτογραφίες, τόλμησα να σκεφτώ ότι θα ήθελα κι άλλα παιδιά, όμως αμέσως έστριψα το βλέμμα μου στον υπολογιστή. Ίσως αν δεν είχα αφήσει να περάσει τόσος πολύτιμος χρόνος να είχα κάνει και ένα τρίτο παιδάκι. Ίσως πάλι, όλα να γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Δε θα το μάθουμε ποτέ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η Έλενα και η Χριστίνα, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω...

Καλή σας ημέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!