Despoina’s little stories: «Μαμά! Εγώ την παρήγγειλα!»

Μπορεί να την ταΐζω και να κάθεται η Έλενα από πίσω μας, κι εκείνη να γυρίσει το κεφαλάκι της με όση δύναμη έχει για να την βρει με το βλέμμα της. Βλέπω ότι αναπτύσσεται μεταξύ τους ένας ισχυρός δεσμός που με κάνει να αισθάνομαι υπέροχα.

Η Έλενα θέλει συνέχεια να με βοηθάει με το μπανάκι, το τάισμα και το νανούρισμα του μωρού. Μόνο στο άλλαγμα της πάνας γίνεται Λούης, αλλά με είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό όταν ακόμη ήμουν έγκυος. «Μαμά θα κάνω τα πάντα για το νινάκι, αλλά μη μου πεις ποτέ να της αλλάξω πάνα! Μπλιαχ!».

Είναι πραγματικά τόσο δοτική και φιλότιμη, που ακόμη κι αν χρειαστεί να κατέβω στην αποθήκη για να φέρω κάτι, να κάνω ένα τηλεφώνημα ή ένα μπάνιο στα γρήγορα, η Ελενίτσα κάθεται στο κρεβάτι με το μωρό, της τραγουδάει και παίζει μαζί της.
Στην αρχή, το έκανα πειραματικά για να δω πώς θα πάει. Στην πορεία κατάλαβα ότι όσο αρέσει στη μεγάλη να μπαίνει στο ρόλο της μαμάς, άλλο τόσο το απολαμβάνει και η μικρή, αφού τα παιδιά πάντα θέλουν παιδιά...

Δεν τολμάει κανείς να πάρει το μωρό αγκαλιά αν δεν έχει πλύνει πρώτα τα χέρια του. «Γιαγιά! Έπλυνες τα χέρια σου; Δώσε μου γρήγορα το μωρό!». Πλέον γελούν και οι γιαγιάδες με αυτά που ακούν!

Το αποκορύφωμα όμως ήταν μία μέρα που η Έλενα επέστρεψε από το σχολείο, μπήκε γρήγορα στο σπίτι, πέταξε την τσάντα της και τα παπούτσια στο πάτωμα και έτρεξε στην κούνια του μωρού. Καθώς μαγείρευα, είδα την Έλενα με την Χριστινούλα αγκαλιά να με κοιτά χαμογελώντας πονηρά. «Κοίτα μαμά! Μπορώ να την σηκώσω μόνη μου!». Ένιωσα ένα κρύο ιδρώτα να με λούζει... Στη σκέψη ότι σήκωσε μόνη της το μωρό από την κούνια μου δημιούργησε τρόμο... Προσπάθησα να το κρύψω για να μη την τρομάξω. «Ελενίτσα μου δε θέλω να ξανασηκώσεις το μωρό μόνη σου χωρίς να είμαι κι εγώ μαζί σου! Αν σου πέσει από τα χέρια μπορεί να χτυπήσει πολύ άσχημα. Δεν έχεις τόση δύναμη για να μπορείς να την κρατάς όρθια!». «Μα μαμά, κοίτα τι καλά που τα καταφέρνω!», μου απάντησε. «Ελενίτσα μου θέλω να μου υποσχεθείς ότι δε θα το ξανακάνεις χωρίς πρώτα να με ρωτήσεις!», επέμεινα και πρόσθεσα για να το ελαφρύνω «άσε που ήρθες από το σχολείο και δεν έπλυνες τα χέρια σου!». Και τότε, η αγαπημένη μου κόρη έγινε καταπέλτης: «Μαμά, η Χριστινούλα είναι δική μου γιατί πολύ απλά, ΕΓΩ την παρήγγειλα! Άρα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω!».

Άνοιξα το στόμα μου να απαντήσω, αλλά δυσκολεύτηκα να βρω λέξεις και επιχειρήματα. Άλλωστε, το παιδί είπε μία μεγάλη αλήθεια. Αν δεν μας το ζητούσε εκείνη επίμονα, ίσως να μην είχαμε σήμερα τη Χριστινούλα μας.

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!