Despoina's little stories: «Όλα αρχίζουν Αύριο»
Όλοι οι γονείς παλεύουν με τους δαίμονές τους. Ο κάθε ένας με τους δικούς του. Κι όποιος είπε ότι η μητρότητα και η πατρότητα είναι μόνο ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές, κάπου έχει κάνει λάθος. Υπάρχουν πράγματα που ως μητέρα φοβάμαι και να τα ξεστομίσω. Είναι δικά μου ταμπού που δεν συζητώ ποτέ με κανέναν. Τα κρατώ μέσα μου και προσεύχομαι να μην πραγματοποιηθούν ποτέ.
Πριν λίγες μέρες είχα την τύχη να δω σε avant premiere την καινούργια γαλλική ταινία με τίτλο "Όλα αρχίζουν Αύριο". Παρά τα κωμικά στοιχεία του σεναρίου δε μπορώ να σας κρύψω ότι το έργο με καθήλωσε, με φόρτισε και με συγκίνησε στο έπακρον. Μοιάζει με αληθινή ιστορία, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι, και πραγματεύεται τη ζωή ενός μέχρι πρότινος ξέγνοιαστου νεαρού που καλείται να αναλάβει το μεγάλωμα και την ανατροφή της κόρης του που δεν γνώριζε καν την ύπαρξη της. Ένα μικρό μωρό, καρπός μία εφήμερης σχέσης που ξαφνικά βρέθηκε στα άπειρα χέρια του αφού η μητέρα του ουσιαστικά το εγκατάλειψε.
Δε χρειάζεται να σας περιγράψω πώς εξελίσσεται αυτή η μοναδική σχέση πατέρα και κόρης καθώς περνούν τα χρόνια (άλλωστε δε θα είχε νόημα να δείτε μετά την ταινία) αλλά είναι σημαντικό να σας πω αυτό για το οποίο ξεκίνησα να σας γράφω. Ο πρωταγωνιστής, ένας υπέροχος και στοργικός πατέρας, μέσα από πολλές περιπέτειες και ανατροπές καλείται να αντιμετωπίσει τις δικές του φοβίες και να ζήσει την πραγματική ευτυχία αλλά και δυστυχία ταυτόχρονα μέσα από γεγονότα που θα αγγίξουν και τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς σας.
Πάντα υπάρχει τρόπος να μιλήσεις και για τα πιο δυσάρεστα πράγματα στη ζωή. Αρκεί να έχεις αίσθηση του ρεαλισμού. Σε αυτή την ταινία γίνεται κάτι μαγικό. Την ίδια στιγμή που ο σκηνοθέτης σε εκτινάσσει στα σύννεφα, σε επαναφέρει με μαεστρία στην πραγματικότητα καταφέρνοντας παράλληλα να δημιουργήσει -ανεξήγητο πώς- μία αίσθηση αισιοδοξίας μέσα από δυσάρεστα γεγονότα.
Δε μπορώ να σας πω ότι έφυγα από την αίθουσα χαρούμενη και χαμογελαστή. Για την ακρίβεια έκλαψα πολύ κατά τη διάρκεια της προβολής αλλά και στη διαδρομή προς το σπίτι μου. Το έργο με άγγιξε βαθιά όπως και οι ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών.
Δεν ξέρω γιατί σας τα έγραψα όλα αυτά σήμερα. Το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή είναι ότι θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να δείτε αυτή την ταινία στον κινηματογράφο. Είτε είστε γονιός είτε όχι...
Καλή σας μέρα!
Δέσποινα Καμπούρη
