Despoina’s little stories: «Χρόνια πολλά μωρό μου!»

Ξημέρωσε Κυριακή. Ξυπνάω γεμάτη άγχος αλλά δεν το δείχνω σε κανέναν. Σήμερα έχω προεγχειρητικό έλεγχο γιατί αύριο θα γεννήσω με προγραμματισμένη καισαρική, δυστυχώς δεν κατάφερα να την αποφύγω. Βλέπω τον Βαγγέλη να κοιμάται δίπλα μου. Τον φιλάω. «Ξύπνα αγάπη μου, ήρθε η ώρα». Κάνω ντους και φοράω το πιο φαρδύ μου φόρεμα. Δε μου κάνει τίποτα πια. Η κοιλιά μου έχει μεγαλώσει πολύ. Έχει και τόση ζέστη σήμερα... Ετοιμάζω το βαλιτσάκι μου με τα απολύτως απαραίτητα. Θα μείνω σήμερα στο μαιευτήριο και το πρωί της Δευτέρας θα μπω στο χειρουργείο. Θα επιστρέψω στο σπίτι αφότου θα έχω γεννήσει. Πλένω τα πιάτα, στρώνω τα κρεβάτια και τακτοποιώ το σπίτι. Δεν τρώω απολύτως τίποτα.

Φοβάμαι, αλλά ταυτόχρονα μετράω αντίστροφα. Επιτέλους πλησιάζει η στιγμή που θα την δω. Δεν καταφέραμε ποτέ να δούμε το πρόσωπό της στον υπέρηχο. Περάσαμε και μια τεράστια αγωνία στην Β επιπέδου οπότε ανυπομονώ να γεννήσω, να ακούσω το κλάμα της και να μου πουν οι γιατροί ότι είναι υγιέστατη. Κρατάω την ανάσα μου και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη. Δεν κάνω καμία αρνητική σκέψη. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει...

Σήμερα είναι Κυριακή, η Έλενα δεν έχει σχολείο. Την αφήνω στους γονείς μου και τους λέω ότι σε 2-3 ώρες θα έχω τελειώσει. Τους διαβεβαιώνω ότι είμαι καλά κι ότι δεν χρειάζεται να έρθουν μαζί μου στο μαιευτήριο. Μπορούν να έρθουν κατευθείαν τη Δευτέρα που θα γεννήσω. Φιλάω την Έλενα και της λέω ότι σε λίγες ώρες θα αποκτήσει την αδερφούλα που τόσο ήθελε. Μου γκρινιάζει λίγο γιατί της εξηγώ ότι δε θα μπορέσει να την δει κατευθείαν. Τα παιδάκια απαγορεύεται να μπαίνουν στο δωμάτιο της μαμάς για να μη μεταφέρουν αρρώστιες στα νεογέννητα.
Κλαψουρίζει: «Μαμά μου δε γίνεται να σας δουν άλλοι και να μην είμαι εγώ εκεί...». Αυτός ο αποχωρισμός είναι δύσκολος. Δε μπορώ να σκεφτώ ότι θα την ξαναδώ σε μία εβδομάδα. Βουρκώνω, την αγκαλιάζω και φεύγω χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Ο Βαγγέλης ξεκινάει για το Ρέα και καθώς είμαστε στο δρόμο παρατηρώ γύρω μου τους ανθρώπους που ανοίγουν τα μαγαζιά τους. Άραγε θα έχουν κι αυτοί γυναίκες που περιμένουν παιδί; Θα έχουν νιώσει όπως ο άντρας μου αυτή τη στιγμή; Παράλληλα σκέφτομαι ότι όταν θα επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου, θα έχω και ένα καινούριο μωρό μαζί μου. Μάλλον θα αλλάξει η ζωή μου. Πάλι. Είμαι έτοιμη γι’ αυτό; Παίρνω βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια μου.

Φτάνουμε. Καθώς μας παίρνουν τα στοιχεία στην είσοδο για την εισαγωγή, φέρνω στο μυαλό μου τις μέρες που γέννησα την Έλενα... Στο ίδιο μαιευτήριο, στο ίδιο δωμάτιο με τον ίδιο γιατρό. Η πιο ωραία εμπειρία της ζωής μου. Μακάρι να πάνε όλα καλά κι αυτή τη φορά. Μακάρι η υδρονέφρωση που βρήκαν οι γιατροί στο μωρό μου να είναι κάτι απλό και να μη χρειαστεί επέμβαση. Δε θα τ’ αντέξω να δω το βρεφάκι μου να ταλαιπωρείται από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του... Κάνω χίλιες προσευχές.

Σήμερα το μαιευτήριο είναι τόσο ήσυχο. Έχει ελάχιστο κόσμο και τα χειρουργεία μοιάζουν γαλήνια. Μου περνάει μία σκέψη από το μυαλό. Τι ωραία που θα ήταν να γεννήσω σήμερα! «Βαγγέλη θα παρακαλέσω τον γιατρό να γεννήσω σήμερα. Αύριο θα αγχωθώ. Θα περιμένει τόσος κόσμος...». Τελικά ο αγαπημένος μου Κοσμάς Βρυώνης και η Αγγελικούλα μου – η πιο γλυκιά μαία στον κόσμο- δέχτηκαν αφού υπήρχε άδειο χειρουργείο. Ευτυχώς που δεν είχα φάει τίποτα από το πρωί. «Μη το πεις πουθενά, ακούς! Ούτε στους γονείς μας! Θα τους κάνουμε έκπληξη!», δεν άφησα περιθώρια στον Βαγγέλη να κάνει αλλιώς.

Ξεκίνησε η διαδικασία... Καλώδια πάνω μου και γύρω μου για να παρακολουθούμε το μωρό. Και μετά από λίγο, επισκληρίδιος. Όλα είναι ήσυχα μέσα στο χειρουργείο. Ο γιατρός μου με καθησυχάζει, η Αγγελική μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Νιώθω σα να μη συμβαίνουν σε εμένα όλα αυτά. Σα να τα βλέπω σε ταινία. Σε λίγα λεπτά θα την δω επιτέλους. Μακάρι να είναι καλά...

Βλέπω το ρολόι. 14.30. «Να σου ζήσει Δέσποινα!», ακούω τον γιατρό μου να λέει. Κοιτάζω ψηλά αλλά το άσπρο φως του χειρουργείου με θαμπώνει. Ανάμεσα σε πράσινα σεντόνια βλέπω δύο μικροσκοπικά ποδαράκια να αιωρούνται. Μα δεν ακούω κλάμα. «Μην ανησυχείς! Θα την ακούσεις!». Κι έτσι έγινε. Με ένα χαμηλόφωνο και ευγενικό κλάμα, σα να μην ήθελε να ενοχλήσει κανέναν, η Χριστινούλα μου προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου. Μόλις ακούμπησε στο στήθος μου ηρέμισε μαγικά. Δε θέλω να μου την πάρουν αλλά κρυώνει και πρέπει να την πλύνουν και να την εξετάσουν. Μετά από λίγο το χειρουργείο αδειάζει. Μένω μόνη μου ξαπλωμένη να κοιτάω το άσπρο φως και να χαμογελάω σαν χαζή. «Βαγγέλη!!! Πάρε αμέσως το μπαμπά μου τηλέφωνο. Πες του ότι γέννησα, όλα πήγαν καλά και το μωρό είναι υγιέστατο!». «Έλα Αντρέα! Γεννήσαμε!».

Η ώρα στην αίθουσα ανάνηψης δεν περνάει με τίποτα. «Κορίτσια είμαι μια χαρά, μήπως μπορείτε να τους πείτε να με πάνε στο δωμάτιό μου; Μήπως ήρθαν οι γονείς μου; Η κόρη μου μπορεί να δει για λίγο το μωρό; Πού είναι τώρα το μωρό;». Νιώθω χαμένη και έχω πολλές πληροφορίες στο κεφάλι μου.

Έρχεται ο νοσοκόμος. «Είστε έτοιμη κυρία Καμπούρη. Θέλετε να δείτε τους γονείς σας και την κόρη σας που σας περιμένουν;». Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι σε ένα μικρό δωμάτιο. Εκεί βρίσκω τους γονείς μου ανέκφραστους. Ο μπαμπάς μου προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει τη συγκίνησή του. Η Έλενα κοιτάζει αποσβολωμένη το πορτοκαλί καροτσάκι με το μωρό. Δεν το πλησιάζει. Είναι σοκαρισμένη. Όλοι είμαστε μουδιασμένοι. Κάνω το πρώτο βήμα... «Ελενίτσα μου αυτή είναι η αδερφούλα σου! Έλα, μη φοβάσαι... Από σήμερα θα είμαστε τέσσερις καρδιά μου...».

Χρόνια σου πολλά ανάσα μου!

Καλή σας μέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!