Despoina's little stories: Για σένα που έγινες «μανούλα» στα 5

Το γεγονός ότι δεν έχω αδέρφια (ενώ θα το ήθελα πολύ) αλλά κυρίως η έντονη επιμονή της Έλενας μας οδήγησε στο να αποφασίσουμε να γίνουμε ξανά γονείς και να χαρίσουμε ένα αδερφάκι στην κόρη μας που το επιθυμούσε τόσο πολύ.

Η Έλενα από πολύ μικρή είχε μία έμφυτη αγάπη για τα μωράκια και της έβγαινε πάντα η διάθεση να παίξει μαζί τους, να τα αγκαλιάσει και να τα φροντίσει. Φυσικά και δεν είναι ασφαλές δείγμα η συμπεριφορά ενός νηπίου απέναντι σε ένα μωρό για να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα για το πόσο καλή ή κακή αδερφή ή αδερφός θα γίνει, όμως πάντα βλέπεις αν υπάρχει κάποια προδιάθεση. Η Έλενα είχε περάσει αυτό το τεστ με άριστα.

Από την περίοδο που ήμουν έγκυος ακόμα, η Έλενα χάιδευε την κοιλιά μου, τραγουδούσε στο μωρό, έκανε ετοιμασίες. Ποτέ δεν την άφησα αμέτοχη σε όλη τη διαδικασία. Αντιθέτως της έδινα ρόλο. Όπως και όταν γεννήθηκε το μωρό. Ήθελα να την κάνω να νιώσει απαραίτητη σε όλα. Αυτό της έδωσε δύναμη και σιγουριά. Αισθάνθηκε πολύ χρήσιμη κι αυτό την έκανε ακόμα πιο υπεύθυνη απέναντι στην μικρή της αδερφή.

Σίγουρα πέρασε το πρώτο σοκ που περνάνε όλα τα μοναχοπαίδια που αποκτούν αδέρφια. Δε θα ξεχάσω μία μέρα που ήρθε δειλά στο κρεβάτι την ώρα που θήλαζα. Με κοίταξε μουδιασμένη και μου είπε: "Μαμά να σου κάνω μία ερώτηση;", "Ναι αγάπη μου", "Το μωρό θα μείνει για πάντα στο σπίτι μας;". Για λίγα δευτερόλεπτα πάγωσα, δεν ήξερα τι να της απαντήσω όμως έκανα αστραπιαίες σκέψεις. Δεν ήθελα να είμαι απόλυτη μαζί της, ούτε απότομη. Από τη μία ήθελα να γελάσω κι από την άλλη δεν ήξερα τι μου γινόταν...

"Αγάπη μου αν δεν τη θες μαζί μας, στο σπίτι μας, μπορούμε να τη δώσουμε σε κάποια άλλη οικογένεια. Απλώς δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι εκεί θα την προσέχουν και θα την αγαπούν όσο εμείς...". Σκέφτηκα ότι η αντίστροφη ψυχολογία θα λειτουργούσε σε αυτή την περίπτωση. "Όχι όχι μανούλα μου! Ποτέ δε θα δώσουμε το μωρό μας σε ξένους. Είναι δικό μας και το αγαπάμε! Θα το κρατήσουμε εμείς!".

Ποτέ δεν έχω νιώσει τόση ικανοποίηση. Ανταποκρίθηκα επιτυχώς σε μία απρόβλεπτη περίσταση, ακόμη κι αν ήξερα ότι θα ακολουθούσαν κι άλλες αντίστοιχες στο μέλλον. Ποτέ δεν ξεχνώ ότι η Έλενα μπορεί να είναι "μεγάλη αδερφή", αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μικρό παιδάκι με ανασφάλειες που πάντα θα διεκδικεί την αγάπη των γονιών του.

Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα απ' όσο φανταζόμουν. Πέρασε ένας χρόνος και η μικρή μου Ινδιάνα με συγκινεί καθημερινά με την γενναιοδωρία της και την αγάπη που δείχνει στη Χριστίνα.

Με συγκινεί το γεγονός ότι της συμπεριφέρεται σα να είναι μαμά της, την προσέχει να μη χτυπήσει, την ταΐζει, της τραγουδάει για να κοιμηθεί, τη χαϊδεύει... Όμως το πιο συγκινητικό απ' όλα είναι το γεγονός ότι πολλές φορές "παραιτείται" απ' το να διεκδικεί πράγματα, παιχνίδια, αντικείμενα, ή ακόμα και χρόνο με εμάς προκειμένου να μη πληγώσει το μωρό. Μου φαίνεται πραγματικά τρελό το γεγονός ότι δεν είναι ακόμα έξι καλά καλά και επιδεικνύει τέτοια "ενήλικη" συμπεριφορά. Πολλές φορές με έχει προβληματίσει... Μήπως αυτή η κατάσταση μεγάλωσε το παιδάκι μου πριν την ώρα του; Μήπως πιέζεται και δε θέλει να το δείξει; Μήπως τα κάνει όλα αυτά μόνο και μόνο για να δείξει πόσο καλό κορίτσι είναι και να εισπράξει περισσότερη αγάπη από τη μαμά και τον μπαμπά; Δεν ξέρω... το μόνο που ξέρω είναι ότι την λατρεύω γιατί είναι μοναδική.

Ελενίτσα μου, ψυχάρα μου. Εύχομαι μια μέρα να διαβάσεις όλα όσα σου γράφω και ίσως έτσι καταλάβεις ακόμα περισσότερο πόσο σε αγαπώ και πόσο σε θαυμάζω. Εσένα καρδιά μου, που έγινες "μανούλα" στα πέντε σου...

Σ' αγαπώ!

Καλή σας μέρα!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!