Despoina’s little stories: «Τυχερή που σε έχω!»

Όχι δεν τρελάθηκα, ούτε κάνω επίθεση αγάπης –παθαίνω συχνά αναλαμπές- αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι απλά υπέροχος. Είτε τον έχεις πατέρα, είτε σύζυγο, είτε φίλο, είτε παππού.

Είναι πολλά τα σύνδρομα που λένε οι ειδικοί ότι αναπτύσσονται ανάμεσα στις κόρες και τους μπαμπάδες. Ούτε που με ενδιαφέρουν, ούτε που τα έχω αναλύσει ποτέ. Εμένα το μόνο που με νοιάζει, είναι ότι η αγκαλιά του είναι η πιο αληθινή και σφιχτή αγκαλιά στον κόσμο και όταν κλείνομαι μέσα της κανείς δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Με κοιτάει με αληθινή αγάπη. Λάμπει όταν χαίρομαι, σκοτεινιάζει όταν στενοχωριέμαι. Ούτε λόγος για την περίπτωση που μπορεί να με δει να κλαίω. Ζω τελείως τρελές καταστάσεις με αυτόν τον άνθρωπο. Να θες να κλάψεις, να εκφραστείς και να καταπιέζεσαι για να μη στενοχωρήσεις κάποιον… Τον μπαμπά μου.

Τον γλυκό μου μπαμπά –ποτέ δεν μπόρεσα να χρησιμοποιήσω τη λέξη «πατέρας» γι’ αυτόν τον άνθρωπο- που εμφανίζεται ξαφνικά και κάνει τις στιγμές μου ακόμα πιο όμορφες. Όπως χθες που τον πήρα τηλέφωνο για να του πω ότι θα πάμε μια βόλτα στο πάρκο για ποδήλατο με τις μικρές και ήρθε από την άλλη άκρη της Αθήνας με ένα σκουτεράκι για να μας κάνει έκπληξη και να παίξει μαζί μας.

Όπως μικρές καθημερινές στιγμές που είναι πάντα κοντά μας. Στα όμορφα και τα δύσκολα.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τον μπαμπά μου… Αλλά λέω να κρατήσω τα καλύτερα για τον εαυτό μου.

Εσύ ξέρεις…

Καλή σας μέρα!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!