Despoina’s little stories: Τα «εύκολα» και τα «δύσκολα» παιδιά

Η εγκυμοσύνη ήρθε γρήγορα και αναπάντεχα. Ό,τι έκανα, το έκανα τελείως ενστικτωδώς και χωρίς κανένα άγχος. Δεν ήμουν η «νέα» μαμά που πάθαινε πανικούς με το παραμικρό, ούτε αναζήτησα ποτέ βοήθεια από μαμάδες, πεθερές και μαίες.

Η Έλενα μεγάλωσε απλά και όμορφα χωρίς υπερβολές, τρέλες και φοβερές απαιτήσεις. Ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα ελεύθερο πνεύμα κι αυτό δεν το κατάφερα εγώ. Έτσι είναι το παιδί. Αυτή με καθοδήγησε για το πώς πρέπει να είμαι η μαμά της. Αυτή μου έδειξε τον δρόμο.

Από μωρό κοιμόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, δεν ξενύχτησα ποτέ πλην των ημερών που ήταν αρρωστούλα, έτρωγε τα πάντα, δεν έκλαιγε συχνά, ήταν πολύ ήσυχη και γι’ αυτό μπορούσα να την παίρνω παντού μαζί μου. Στο γραφείο, σε συναντήσεις, σε παρέες… Όλοι μου έλεγαν «Πόσο καλό μωρό! Ούτε που ακούγεται… Πώς το κατάφερες αυτό;».

Δεν είχα ποτέ συγκεκριμένη απάντηση να δώσω. Σίγουρα παίζει ρόλο η γενική ηρεμία που επικρατεί σε ένα σπιτικό καθώς και η ψυχραιμία της μαμάς απέναντι σε καταστάσεις. Νευρική μαμά, νευρικό μωρό. Χαλαρή μαμά, χαλαρό μωρό. Όμως, μην προσπερνάτε ποτέ τον παράγοντα DNA όπως επίσης την ξεχωριστή και αυθύπαρκτη προσωπικότητα με τα συν και τα πλην κάθε φορά.

Είμαι η ίδια μαμά που μεγάλωσε την Έλενα με αυτή που μεγαλώνει τώρα τη Χριστίνα. Σχεδόν 16 μηνών, κι ακόμα ξυπνάει τα βράδια κλαίγοντας, δύο, τρεις ή και τέσσερις φορές τη νύχτα ακόμη κι αν δεν της λείπει τίποτα, μόνο και μόνο επειδή της έφυγε η πιπίλα… Τους τελευταίους μήνες έχω γίνει ένα αληθινό ζόμπι που ξυπνάει στο πρώτο κλάμα και μετά χάνει τον ύπνο του. Έχω δοκιμάσει τα πάντα: Την έχω αφήσει να κλάψει (έκλαιγε γοερά 1 συνεχόμενη ώρα, η καρδιά μου έσπαγε και παράλληλα ντρεπόμουν φρικτά για την ταλαιπωρία που προκαλούσα στους ενοίκους της πολυκατοικίας). Προσπάθησα να κάνω εκπαίδευση ύπνου, της άφησα 5-6 πιπίλες χύμα στην κούνια για να τις βρίσκει μόνη της… Τζίφος. Αρνείται κατηγορηματικά να προσαρμοστεί στον δικό της χώρο, στην κούνια της, στο δωμάτιό της και όχι στο δικό μας κρεβάτι αγκαλιά…

Είχε δώσει δείγματα από μικρή. Είχε άστατο ύπνο, ήταν νευρική και απαιτητική. Δεν έπινε όλο της το γάλα. Γκρίνιαζε και έκλαιγε με το παραμικρό. Ό,τι έκανα με την Έλενα, το έκανα και με τη Χριστίνα. Δεν άλλαξα ως μαμά. Απλώς δεν είχα υπολογίσει ότι τα μωρά μου είχαν τελείως διαφορετική προσωπικότητα. Έπρεπε να αποδεχτώ εξαρχής τη διαφορετικότητά τους χωρίς να κρίνω και να βγάζω συμπεράσματα του τύπου: Το παιδί μου είναι προβληματικό.

Την ίδια στιγμή που σας το γράφω ντρέπομαι τόσο πολύ και μόνο που το σκέφτηκα…

Η Χριστινούλα μου, το μωρό μου, είναι διαφορετική από την Έλενα, δεν είναι το τέλειο μωρό, όταν όμως μου χαμογελάει και με σφίγγει στην αγκαλιά της, ξεχνάω την ταλαιπωρία, την αυπνία και τους μαύρους κύκλους, ξεχνάω τα κλάματα με το παραμικρό και τις τσιρίδες χωρίς σημαντικό λόγο, την υπερευαισθησία της σε όλα, τη μαμακίαση που έχει και απλώς την αποδέχομαι όπως ακριβώς είναι. Γιατί είναι παιδί μου και το λατρεύω.

Ας μην πυροβολούμε για όλα τις μαμάδες. Δεν φταίνε για όλα εκείνες. Βλέπεις ένα άτακτο παιδί και βιάζεσαι να κρίνεις: «Η μάνα φταίει». Βλέπεις ένα μωρό να κλαίει σε δημόσιο χώρο και λες με τεράστια ευκολία: «Τι κάνει η μαμά του γι’ αυτό το πράγμα;». Δεν ξέρεις και πιθανότατα να μην μάθεις ποτέ τι έχει κάνει αυτή η μαμά για το παιδί της, πόσο στενοχωριέται ή θλίβεται, ή τι αγώνες έχει δώσει… Πριν βγάλεις τα συμπεράσματά σου σκέψου λίγο τη δική σου ζωή, τη δική συμπεριφορά και άσε τις άλλες μαμάδες να κάνουν αυτό που θεωρούν καλύτερο για τα παιδιά τους.

Σου στέλνω ένα φιλί και να θυμάσαι: Το κάθε παιδί έχει τις δικές του αρετές, τη δική του προσωπικότητα. Δε φταις εσύ για όλα μανούλα!

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!

Διαβάστε επίσης:
Despoina's little stories: «Όταν το μωρό κλαίει για να μη φύγω από το σπίτι»
Despoina’s little stories: «Φτιάχνοντας αναμνήσεις με την Έλενα!»
Despoina's little stories: «Τις μανούλες να τις αγαπάτε λίγο περισσότερο!»