Despoina’s little stories: «Πάλι από την αρχή»

Την πρώτη φορά που το έζησα είχα περισσότερο άγχος για να είμαι ειλικρινής. Η Ελενίτσα μου η μονάκριβη, μόλις που είχε κλείσει τα δύο και θα έφευγε από την θαλπωρή και το προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού για να πάει στο σχολείο.

Το λιονταράκι μου τα κατάφερε υποδειγματικά. Ούτε κλάματα, ούτε γκρίνια, ούτε στρες αποχωρισμού. Προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στα καινούρια δεδομένα και ένιωσα κι εγώ πολύ όμορφα καθώς περνούσαν οι μέρες.

Την δεύτερη φορά, παρότι η Χριστίνα με την Έλενα έχουν τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες, για έναν περίεργο λόγο δεν ένιωσα το άγχος της πρώτης. Η Χριστίνα είναι λίγο πιο ευαίσθητη, αλλά ταυτόχρονα έχει έναν τσαμπουκά και έναν δυναμισμό που με κάνει να αναρωτιέμαι καμιά φορά πώς γίνεται ένα νήπιο 1,5 έτους να συμπεριφέρεται έτσι.

Είχα ακούσει πολλά από φίλους και συγγενείς: «Μη την στείλεις. Είναι πολύ μικρή ακόμα», «Θα σου αρρωσταίνει συνέχεια και θα εξαντληθεί», «Δεν το λυπάσαι το καημένο να ταλαιπωρηθεί από τόσο μικρό στα σχολικά;». Όμως για μία ακόμη φορά υπερίσχυσε το ένστικτό μου.

Η κοινωνικότητα της Χριστίνας έρχεται σε φοβερή αντίθεση με το οποιοδήποτε επιχείρημα άκουσα. Ένα τόσο ενεργητικό παιδί, δεν ήθελα να το κρατάω κλεισμένο όλη μέρα μέσα σε ένα σπίτι, σε ένα πάρκο μπροστά από την τηλεόραση. Η Έλενα έκανε παρέες, απασχολήθηκε δημιουργικά και κοινωνικοποιήθηκε στο σχολείο. Έμαθε γρήγορα να μιλάει, να τραγουδάει, να παίζει, να τρώει μόνη της και έκοψε την πάνα και την πιπίλα… Έχω τόσα να σας πω για τα υπέρ του παιδικού σταθμού που μάλλον δε θα τελειώσω ποτέ.

Κανένας παππούς, καμία γιαγιά και καμία νταντά δεν μπορούν να καταφέρουν αυτό που καταφέρνει ο παιδικός σταθμός στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και την ψυχολογία του παιδιού.

Σίγουρα τον πρώτο χρόνο τα παιδάκια αρρωσταίνουν συχνά, εμείς ήδη έχουμε αρρωστήσει δύο φορές, αλλά αποκτούν αντισώματα και όσο περνάει ο καιρός αρρωσταίνουν όλο και πιο σπάνια.

Η Χριστινούλα κάθε πρωί ανυπομονεί να πάει στο σχολείο της. Σέρνει την τσάντα της μέχρι την εξώπορτα, παίρνει τα παπουτσάκια της από την ντουλάπα και με περιμένει εκεί για να την κατεβάσω. Όταν μπαίνει στο σχολικό με χαιρετάει με χαμόγελο…

Νομίζω ότι και 10 παιδιά να έκανα, θα ακολουθούσα την ίδια τακτική και στα 10.

Καλή σας μέρα μανούλες!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!

Διαβάστε επίσης:

Despoina’s little stories: «Μου έκλεψες τη μαμά μου!»

Despoina’s little stories: Τα «εύκολα» και τα «δύσκολα» παιδιά

Despoina’s little stories: «Πρώτη μέρα στην Α’ Δημοτικού»