Despoina’s little stories: «Μαμά μπαμπά πήλε πιπίγια!»

Παρότι έγινα μαμά για δεύτερη φορά, το άγχος μου τη δεύτερη φορά ήταν μεγαλύτερο. Ναι... όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται στη δική μου περίπτωση η πρώτη φορά ήταν πολύ πιο εύκολη. Ήμουν πιο νέα, είχα άγνοια κινδύνου. Μεγάλωσα το μωρό μου σαν κούκλα παρέα με τους φίλους μου. Ήμουν και τυχερή βέβαια γιατί η Έλενα ήταν και εξακολουθεί να είναι αυτό που λέμε «εύκολο παιδί». Δεν παραπονέθηκε ποτέ, δεν γκρίνιαξε ποτέ, έτρωγε ό,τι της έδινα και κοιμόταν όλη τη νύχτα από 3 μηνών.

Τη δεύτερη φορά που το μωρό ήρθε πιο συνειδητά στη ζωή μας, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ήμουν υποψιασμένη για όλους τους κινδύνους που διατρέχει ένα βρέφος, ήμουν πολύ καλά ενημερωμένη και πολύ καλά «διαβασμένη». Τα μάτια μου ήδη είχαν δει πολλά κακά να συμβαίνουν γύρω μου, ήμουν μεγαλύτερη ηλικιακά και περισσότερο υπεύθυνη και συνειδητοποιημένη. Αυτό από μόνο του σαν συνθήκη δημιουργεί άγχος και στρες. Μπορεί να γνωρίζεις τα βασικά και να είσαι καλύτερα προετοιμασμένη αλλά πιστέψτε με. Το να ξέρεις πολλά καμιά φορά δεν είναι καλό...

Με αυτή τη λογική, η δεύτερη φορά με δυσκόλεψε περισσότερο σε σχέση με τα άγχη μου και έχοντας ως μέτρο σύγκρισης την Έλενα: το τέλειο παιδί για κάθε μαμά...

«Μα σου λέω κάτι δεν πάει καλά με την μικρή. Έχει νεύρα δεν πίνει όλο της το γάλα, δεν κοιμάται τα βράδια. Μήπως είναι άρρωστη;», ρωτούσα με αγωνία την παιδίατρό μας. Για να πάρω την κλασική απάντηση: «Ηρέμισε Δέσποινά μου. Είχες απλώς την ατυχία να γεννήσεις πρώτα την Έλενα και τώρα όλα σου φαίνονται βουνό με ένα παιδάκι όπως τα περισσότερα...».

Μετά άρχισαν μοιραία οι συγκρίσεις: Μα γιατί δεν μιλάει ακόμα; Η Ελενα έλεγε τις πρώτες της λέξεις 8 μηνών. Μα πότε θα περπατήσει; Η Έλενα στην ηλικία της καθόταν κανονικά στον ποπό.

Η Χριστινούλα μου, η μικρή μας, άρχισε επιτέλους να λέει τις πρώτες της προτάσεις. Το ξεκίνημα μάλιστα είχε τόσο πολύ πλάκα... Γιατί για ό,τι συμβαίνει η Χριστίνα «χρεώνει» τον μπαμπά της. Αυτός φταίει για ό,τι της συμβαίνει.

Είχε χάσει κάποια στιγμή την πιπίλα της που τόσο αγαπάει... Αφού είχε φάει τον τόπο να ψάχνει (καναπέδες, κρεβάτια, ντουλάπια) ήρθε και μου είπε γεμάτη απελπισία: «Μαμά, μπαμπά πήλε πιπίγια...». Άρχισε να κλαίει και να μου δείχνει τον μπαμπά της που θεωρούσε υπαίτιο για την απώλειά της.

Κοιταχτήκαμε με τον Βαγγέλη και ξεσπάσαμε σε γέλια. Η μικρή μας κοιτούσε απορημένη. Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο οι γονείς της γελούσαν με το δράμα της. Μα εμείς γελούσαμε από χαρά. Η Χριστινούλα μας μόλις είχε πει μια ολοκληρωμένη πρόταση...

Πάψτε να συγκρίνετε τα παιδιά σας και δώστε τους χρόνο να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και τις δεξιότητες τους. Το κάθε παιδί έχει δικό του χρονοδιάγραμμα. Να έχετε πίστη στα παιδιά σας και όλα θα πάνε τέλεια!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!

Διαβάστε επίσης:
Despoina’s little stories: «Πώς μια οικογενειακή απόδραση κάνει τα παιδιά να πετούν από ευτυχία»

Despoina’s little stories: «Αυτά τα πρωινά στο κρεβάτι!» (vid)