Despoina’s little stories: «Αυτό είναι η αδερφική αγάπη»

Και φυσικά έχω ζηλέψει δυνατές αδελφικές σχέσεις. Γιατί όταν έχεις αδέρφια, έχεις συμμάχους για όλη σου τη ζωή. Έχεις ανθρώπους πάνω στους οποίους μπορείς να στηριχτείς σε μία δύσκολη στιγμή, να μοιραστείς μαζί τους τις μεγαλύτερες συγκινήσεις και χαρές της ζωής γιατί ξέρεις ότι θέλουν μόνο το καλό σου, μόνο την ευτυχία σου.

Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως και σε όλα τα πράγματα στη ζωή άλλωστε. Δυστυχώς υπάρχουν αδέρφια που δεν μιλιούνται ή που αποφεύγουν ο ένας τον άλλον γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζουν σαν χαρακτήρες ή γιατί έχουν τελείως διαφορετικές οπτικές για την ζωή. Είναι αυτό που λέμε «τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις αλλά τους φίλους σου ναι», οπότε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιοι άνθρωποι αντί να στρέφονται στα αδέρφια τους, στρέφονται στους διαλεχτούς φίλους τους.

Μπορεί να μην είχα αδέρφια, αλλά κατάφερα να αποκτήσω χρυσούς φίλους που είναι σαν αδέρφια μου. Φίλους που μου έχουν σταθεί στα εύκολα και τα δύσκολα και που έχουν χαρεί με την ευτυχία μου.

Όταν απέκτησα την Έλενα ήμουν σίγουρη ότι μια μέρα θα της χάριζα αδερφάκι. Δε θα ήθελα να μείνει μόνη της, χωρίς αδέρφια. Ίσως επειδή συνέβη σε εμένα, δεν ήθελα να συμβεί και σε αυτή. Μετά την πρώτη μου εγκυμοσύνη έπαθα επιλόχεια κατάθλιψη. Πέρασα δύσκολα και δεν ευχαριστήθηκα την εμπειρία της πρώτης αίσθησης της μητρότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βάλω στον πάγο κάποια από τα θέλω μου, όπως αυτό της απόκτησης δεύτερου παιδιού. Δεν είχα μόνο εγώ αμφιβολίες, αλλά και ο Βαγγέλης. Αυτός είναι και ο λόγος που «καθυστερήσαμε» να γίνουμε γονείς για δεύτερη φορά.

Η Έλενα καθώς μεγάλωνε και αποκτούσε συνείδηση και προσλαμβάνουσες, άρχισε να μας το ζητά επίμονα. Από κάποια στιγμή κι έπειτα, σχεδόν κάθε μέρα: «Μαμά πότε θα μου κάνετε ένα αδερφάκι; Γιατί τα άλλα παιδιά έχουν κι εγώ όχι;». Όσο κι αν προσπαθούσαμε να της αποσπάσουμε την προσοχή από αυτή την εμμονή, εκείνη επέμενε.

Η Χριστινούλα ήρθε στον κόσμο σαν ένα μεγάλο δώρο για όλη μας την οικογένεια, αλλά κυρίως για την μεγάλη της αδερφή που την περίμενε με λαχτάρα. Και ειλικρινά δε θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, αφού η Έλενα άνοιξε μία τεράστια αγκαλιά για το καινούριο μας μωρό… Απέδειξε στην πράξη πόσο έτοιμη ήταν για να γίνει μεγάλη αδερφή. Οι συμβιβασμοί της και οι παραχωρήσεις της σε σχέση με το μωρό ήταν και εξακολουθούν να είναι πολύ συγκινητικές, αφού προέρχονται από ένα μικρό παιδί που ουσιαστικά μέχρι τα πέντε του μεγάλωσε σαν μοναχοπαίδι.

Και εγώ αλλά και ο μπαμπάς τους φροντίζουμε να τους καλλιεργούμε ισχυρούς δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης θυμίζοντάς τους με την πρώτη ευκαιρία ότι δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από το αγαπάς και να φροντίζεις τα αδέρφια σου και την οικογένειά σου.

Πριν λίγες μέρες, καθώς έκανα δουλειές στην κουζίνα, παρατήρησα μία ασυνήθιστη ησυχία στο σαλόνι. Το μυαλό μου πήγε στο κακό. Έτρεξα γρήγορα να δω τι είχε συμβεί. Είδα την Χριστίνα αποκοιμισμένη στην αγκαλιά της Έλενας. Η Έλενα την κουνούσε και την κρατούσε σφιχτά μέσα στα μικρά της χεράκια για να μην ξυπνήσει…

Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτή την μεγάλη ευλογία που μου χάρισε και προσεύχομαι γι’ αυτές… Να είναι πάντα τόσο αγαπημένες και δεμένες για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!

Διαβάστε επίσης:
Despoina’s little stories: «Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για τα παιδιά μας»

Despoina’s little stories: «Μία μέρα στο ζωολογικό πάρκο»

Despoina’s little stories: «Η δύναμη της συγγνώμης»