Despoina’s little stories: «Πώς τα παιδιά μου χάρισαν μια ισορροπημένη ζωή»

Σε μια φάση που δεν έχουν ερωτική σχέση, ή ένα φλερτ να τους εξιτάρει συναισθηματικά, ρίχνουν όλο τους το βάρος στην επαγγελματική εξέλιξη. Η προοπτική της καριέρας τους γίνεται εμμονή γιατί πολύ απλά δεν έχουν κάτι άλλο σημαντικό να τους «κλέβει» από τον χρόνο τους. Πάνε εκεί που βλέπουν. Πάνε εκεί που πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα να... ευτυχήσουν.

Το κατανοώ απόλυτα. Το έχω ζήσει και το έχω περάσει. Για κάποια περίοδο της ζωής μου το μόνο που με εδιέφερε πραγματικά ήταν να καταξιωθώ επαγγελματικά. Έκανα ό,τι μπορούσα για να το καταφέρω. Δούλευα ατέλειωτες ώρες, πήγαινα οπουδήποτε υπήρχε επαγγελματικό ενδιαφέρον και δεν έλεγα ποτέ όχι στους προϊσταμένους μου. Ως εκ τούτου, η ζωή στο γραφείο είχε γίνει χωρίς να το καταλάβω, η πραγματική μου ζωή. Επομένως οτιδήποτε συνέβαινε στο επαγγελματικό μου περιβάλλον επηρέαζε σε τεράστιο βαθμό την ζωή μου έξω από αυτό.

Η πιθανότητα μιας προαγωγής θα μπορούσε να είναι το πιο ευτυχισμένο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί. Μια στραβή μέρα ή μια εσωτερική κόντρα στη δουλειά θα μπορούσε να με διαλύσει για μέρες και να επηρεάσει όλη μου τη διάθεση σε βαθμό κακουργήματος.

Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πολύ στο workaholism. Είναι ο πιο δημιουργικός τρόπος να ξεπεράσεις έναν χωρισμό. Πεισμωνεις, θες να αποδείξεις πράγματα και σιγά σιγά αποκτάς μια υπερφυσική δύναμη. Διότι όταν σε σέβονται επαγγελματικά νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τους πάντες και τα πάντα. Είσαι ανεξάρτητος οικονομικά, χαίρεις σεβασμού, και γενικώς κανείς ό,τι γουστάρεις.

Όμως, κινδυνεύεις να χάσεις την ισορροπία στη ζωή σου. Κινδυνεύεις να πας απέναντι. Να ψωνιστείς, να απομακρυνθείς από πρόσωπα που αγαπάς, να χάσεις την ανθρωπιά σου και το ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο πέραν της δουλειάς. Ξεκόβεις σταδιακά από φίλους, παύεις να φλερτάρεις και το μόνο που σου προσφέρει ικανοποίηση είναι να δουλεύεις απάνθρωπα γιατί έτσι νομίζεις πως αξίζεις.

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ. Ένα ρομποτάκι που έβλεπε μόνο ένα πράγμα: Καριέρα.

Όταν έγινα μαμά άλλαξαν όλα ως δια μαγείας. Σας έχω ξαναγράψει ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Αγάπησα περισσότερο τους ανθρώπους και ασχολήθηκα περισσότερο μαζί τους. Έδωσα ευκαιρίες και άκουσα υπομονετικά όλα όσα θέλησαν να μου πουν χωρίς να χασμουριέμαι από βαρεμάρα επειδή δεν μου μιλούσαν για δουλειά. Έβαλα τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα αφού πλέον οι κόρες μου είχαν και θα έχουν πάντα προτεραιότητα. Έπαψα να είμαι το κέντρο του κόσμου. Βρήκα την πραγματική ευτυχία μέσα στην οικογένειά μου. Προθεσμίες, deadlines, reports, όλα έγιναν τόσο ασήμαντα μπροστά σε αυτό. Όλα μου φάνηκαν τόσο «λίγα» μπροστά στα τόσο «μεγαλα» που έχω.

Χωρίς να μπορώ να σας το εξηγήσω με λόγια, τα παιδιά μου με έσωσαν από μια κατάθλιψη. Να ζω και να αναπνέω για να αποδεικνύω στους γύρω μου πόσο καλή είμαι, πόσο σπουδαία. Να αναλώνομαι σε κόντρες και στρατηγικές επαγγελματικής επιβίωσης. Να παίζω παιχνίδια εξουσίας και να επιβάλλομαι γιατί έτσι νιώθω ότι υπάρχω, ότι έχω αξία.

Εξακολουθώ να αγαπώ την δουλειά μου και να θέλω να ξεχωρίζω. Να είμαι αποτελεσματική, να με σέβονται και να με αγαπούν οι συνάδελφοι μου. Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να με κάνει να αλλάξω τις προτεραιότητές μου. Κι αν έρθει μια στραβή μέρα ξέρω ότι θα γυρίσω στο σπίτι μου, θα αγκαλιάσω τις κόρες μου και θα μου περάσουν όλα. Την επόμενη μέρα θα είμαι τόσο ντοπαρισμένη από την αγάπη αυτών των δυο μικρών κοριτσιών που θα μπορώ να επιβιώσω και στις χειρότερες συνθήκες, να παλέψω με θηρία και να τα συνθλίψω.

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη αλλά και εδώ και εδώ!