Despoina’s little stories: «Ταξίδι στις Σπέτσες και ο πρώτος Μαραθώνιος της Έλενας»

Κι ενώ θεωρώ πως είμαι cool μαμά, τελικά πάντα στο τέλος κλαίω. Σε επετειακές γιορτές του σχολείου, σε καινούρια πράγματα που κάνει. Γενικώς δεν είμαι και τόσο ψύχραιμη όσο νόμιζα.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρεθήκαμε στις όμορφες Σπέτσες οικογενειακώς. Ήταν μία καλή ευκαιρία να συνδυάσουμε mini διακοπές και mini Μαραθώνιο αφού η Έλενα μας είχε εκφράσει την επιθυμία της να τρέξει στον Spetses Mini Marathon, στην παιδική διαδρομή.

Δεν το είχε ξανακάνει στο παρελθόν, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μία όμορφη εμπειρία για εκείνη. Έτσι κι έγινε. Φτάσαμε στις Σπέτσες την Παρασκευή το απόγευμα. Κάναμε την εγγραφή της Έλενας και παραλάβαμε το μπλουζάκι με τον αριθμό της. Θα το φορούσε την επομένη το μεσημέρι που ήταν προγραμματισμένος ο Μαραθώνιος για τα παιδιά που ήταν στην ηλικία της Έλενας.

Φροντίσαμε να της περάσουμε από νωρίς το μήνυμα ότι αυτό που θα γινόταν, ήταν ουσιαστικά ένα παιχνίδι. Ένας αγώνας όπου όλα τα παιδιά θα έπαιρναν μετάλλιο είτε κάποιο έβγαινε πρώτο, είτε τελευταίο! Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να της δημιουργηθεί στρες και άγχος που θα ήταν σίγουρα αποτρεπτικοί παράγοντες για μία μελλοντική της συμμετοχή και σε άλλους Μαραθώνιους.

Ό,τι κι αν της είπαμε, το άγχος της ήταν εμφανές όταν φτάσαμε στο σημείο της εκκίνησης στο Δημαρχείο. Εκεί, δεκάδες παιδάκια, μοιρασμένα ανάλογα με την ηλικία τους (Α’ Δημοτικού – Β’ Δημοτικού – Γ’ Δημοτικού) μαζί με τους γονείς τους περίμεναν στη σειρά τους. Παρατηρούσα την Έλενα. Έξυνε το πρόσωπό της, κοιτούσε τα παπούτσια της και δεν μιλούσε καθόλου. Κάποια στιγμή της είπα «Πάω μπροστά από την εκκίνηση για να μπορέσω να σε τραβήξω φωτογραφίες και βίντεο!». Για να πάρω την απάντηση «Μην κουνηθείς από τη θέση σου. Θέλω να σε βλέπω μέχρι να ξεκινήσω!». Το μωρό μου, το γλυκό μου το μωρό. Ήθελε να αποδείξει σε εμάς ότι θα τα κατάφερνε και ότι ίσως να έβγαινε και πρώτη!

Όση ώρα περίμενε ο Βαγγέλης με ανοιχτή την κάμερα του κινητού του στον τερματισμό, άλλη τόση περίμενα εγώ στην εκκίνηση. Ένιωσα έντονα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης. Γονείς να αγκαλιάζουν και να φιλούν τα παιδάκια τους. Να τους δίνουν κουράγιο και δύναμη.

«Αν κουραστείς να σταματήσεις αγάπη μου.Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις αν δεν αντέξεις!», της φώναξα λίγο πριν το 3, 2, 1. Το μπουλούκι ξεχύθηκε και το Λενιώ μου προσπαθούσε να βρει δρόμο για να βγει μπροστά. Κατάφερα να την δω στα πρώτα 30 μέτρα και μετά εξαφανίστηκε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά.

Όσο κι αν έτρεχα δε θα προλάβαινα να την προλάβω στον τερματισμό. Έμεινα εκεί να περιμένω τα νέα από τον Βαγγέλη. Μετά από λίγα λεπτά την είδα να καταφτάνει λαχανιασμένη μαζί με τον μπαμπά της και την αδερφή της. Φορούσαν και οι δύο μετάλλιο στον λαιμό τους. Η Χριστίνα ήταν κατενθουσιασμένη με το καινούριο της «λάφυρο». Έτρεχε μόνη της πάνω κάτω και φώναζε «Κέρδισα! Είμαι πρώτη!».

Η Έλενα ήταν κουρασμένη αλλά πολύ ικανοποιημένη. Και μόνο που κατάφερε να τερματίσει ήταν ικανοποίηση και μεγάλη χαρά για όλους μας. Μου έδειξε με υπερηφάνεια το μετάλλιό της και μου είπε: «Πότε είναι ο επόμενος;».

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, στο Instagram, στο Twitter και στο Facebook!