Στο Λονδίνο με τις κόρες μου για να γνωρίσουμε την Έλσα και την Άννα λίγο πριν την επίσημη πρεμιέρα

Γιατί υπάρχουν ταξίδια που δε σημαίνουν απλώς ξενάγηση και γνωριμία με έναν νέο τόπο, μία άγνωστη πόλη και χώρα. Είναι ταξίδια εμπειρικά που σε στιγματίζουν για όλη σου τη ζωή. Και όταν είσαι 3 ή 8 ετών που δεν έχεις ακόμη απομυθοποιήσει το παραμύθι, ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα είναι επί 10.

Λαχτάρα και ενθουσιασμός μικρού παιδιού: Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα το ταξίδι στο Λονδίνο, για το Frozen Fan Fest, με τις κόρες μου για να γνωρίσουμε από κοντά τις αγαπημένες τους ηρωίδες, Έλσα και Άννα και να δούμε πρώτες παγκοσμίως τα νέα προϊόντα Frozen της Disney ενόψει της πρεμιέρας για το πολυαναμενόμενο Frozen 2.

Σε αυτό τα ταξίδι έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά: Μία αγχωμένη μαμά που θα ταξιδέψει ολομόναχη με δύο μικρά παιδιά σε μία ξένη χώρα και δύο μικρά παιδιά που λαχταρούν όσο τίποτα να πάνε σε μία ξένη χώρα με τη μαμά τους για να ζήσουν από κοντά το παραμύθι. Το κάστρο της Αρεντέλα, στο Frozen Fan Fest της Disney, και φυσικά να αγκαλιάσουν και να φιλήσουν τον Όλαφ, την Έλσα και την Άννα. Ποιος κερδίζει; Ρητορικό το ερώτημα. Θα πήγαινα στο ταξίδι αυτό, ακόμη κι αν είχα 40 πυρετό…

Λίγο πριν αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο, η Χριστίνα δεν αισθανόταν καλά. Την πονούσε η κοιλιά της και ανακατευόταν. «Τα συμπτώματα του άγχους και της προσμονής», σκέφτηκα… Δυστυχώς μέσα στο αεροπλάνο οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. Οξεία γαστρεντερίτιδα. Ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως να έκανα λάθος που πήρα τα παιδιά σε αυτό το ταξίδι. Μήπως δεν τα ζύγισα καλά τα πράγματα; Μήπως ήμουν παρορμητική; Μήπως υπερέβαλα; Μήπως είναι το κακό το μάτι; Είναι κι αυτά τα μηνύματα στο Instagram που σε επηρεάζουν καμιά φορά γιατί είσαι και άνθρωπος, όχι ρομπότ: «Μα πού τα πας μικρά παιδιά μόνη σου στην Αγγλία;», «Γιατί ταλαιπωρείς τόσο μικρά παιδιά για μία εμπειρία που δε θα θυμούνται όταν μεγαλώσουν;», «Αυτό δεν είναι ταξίδι αναψυχής, αυτό είναι ταξίδι ταλαιπωρίας» και άλλα τέτοια παρόμοια που τώρα τα σκέφτομαι και γελάω με το πόσο κακοπροαίρετοι είναι κάποιοι άνθρωποι γύρω μας.

Η πρώτη επαφή με το Λονδίνο ήταν αυτή που φανταζόμουν (εγώ όχι τα παιδιά). Κρύο και καταρρακτώδης βροχή. Καμία σχέση με το κλίμα που αφήσαμε στην Ελλάδα. Η άφιξή μας στο Χίθροου, συνοδεύτηκε από μία απίστευτη γκάφα που μου κόστισε σε χρόνο και ταλαιπωρία. Το γεγονός ότι το καροτσάκι της Χριστίνας θα ερχόταν στον χώρο με τα ειδικά τεμάχια και όχι στο Baggage Claim όπου περιμέναμε τις βαλίτσες μας, δεν μου το είπε ποτέ κανείς… Η πρώτη αντίδραση ήταν: «Θεέ μου χάθηκε το καροτσάκι!». Έτρεξα στο γραφείο με τα χαμένα αντικείμενα για να κάνω τη δήλωση απώλειας. Περίμενα σχεδόν μία ώρα στην ουρά και μόλις έφτασε η σειρά μας μου είπαν «Κυρία μου μπορείτε να παραλάβετε το καροτσάκι σας από τα ειδικά τεμάχια στον διάδρομο 12.». Δεν έχω αισθανθεί πιο ηλίθια στη ζωή μου…

Αυτή η αναμονή είχε σαν αποτέλεσμα ο οδηγός που μας περίμενε έξω από το αεροδρόμιο για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο, να φύγει… Ναι, ναι… όπως το ακούτε. Μόνη μου με την Έλενα και τη Χριστίνα (καθισμένη στο καροτσάκι της ευτυχώς) να προσπαθούμε να βρούμε κάποιον να μας πάρει από το αεροδρόμιο. Τελικά κατάφερα να τον βρω στο τηλέφωνο και να τον παρακαλέσω να επιστρέψει. Κάπως έτσι, ζαλισμένες και πολύ κουρασμένες, εν μέσω καταιγίδας, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Ω ναι! Αυτή η άφιξη ήταν τόσο ανακουφιστική. Χρειαζόμασταν και οι τρεις λίγη ζεστασιά και λίγη θαλπωρή. Ένα ζεστό μπάνιο και λίγος μαξιλαροπόλεμος ήταν ό,τι έπρεπε για να κλείσει αυτή η ατέλειωτη μέρα. Και φυσικά ζεστό γάλα με κακάο για όνειρα γλυκά.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο δωμάτιο να ανοίγουμε το κουτί με το δώρο της Disney. Η ολοκαίνουργια Έλσα μας έκλεισε το μάτι μαζί με τον νέο της φίλο, το άλογο Νοκ που πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία. Στο τσακ γλιτώσαμε το μαλλιοτράβηγμα γιατί η Έλσα ήταν μία αλλά οι κόρες μου δύο. Τελικά, το γεγονός ότι η Χριστινούλα ήταν αδύναμη και καταβεβλημένη από την γαστρεντερίτιδα λειτούργησε υπέρ της συν το αιώνιο πλεονέκτημα «μα είναι μωρό βρε Έλενα!». Μεγάλη αδικία αυτό με την ηλικία αλλά τι να κάνω η μάνα…

Είχαμε λίγες ώρες μέχρι να φτάσει η ώρα του μεγάλου event, το μαγικό Frozen Fan Fest, για το οποίο διανύσαμε χιλιάδες μίλια. Έτσι, παραβλέποντας την κούραση, πήρα την απόφαση να τις ξεναγήσω στα μεγάλα αξιοθέατα του Λονδίνου. London Eye, Buckingham Palace, Big Ben, London Bridge. Ή μήπως έκανα λάθος;;;

Μετά από πολύ ποδαρόδρομο και μία σχετική γκρίνια, καταλήξαμε μέσα σε ένα τουριστικό κόκκινο λεωφορείο με ανοιχτή οροφή. Το είχα μεγάλο άχτι και η προτροπή της μεγάλης μου κόρης ήταν το καλύτερο κίνητρο. Μπήκαμε, είδαμε, βγήκαμε… Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες για να έχουν να θυμούνται τα καμάρια μου τι τράβαγε η μανούλα τους για να είναι ευτυχισμένες και γεμάτες εμπειρίες.

Πέρα από την πλάκα, επειδή πολλές μαμάδες με διάφορα μηνύματα που μου έστειλαν στάθηκαν στο γεγονός ότι αυτά τα ταξίδια σε αυτή την ηλικία δεν έχουν κανένα νόημα αφού τα παιδιά δεν μπορούν να απομνημονεύσουν τις εμπειρίες, έχω να σας πω το εξής αγαπημένες μου μανούλες: Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται ασυνείδητα παίρνοντας ερεθίσματα όπως εικόνες, μυρωδιές, αγγίγματα, ακούσματα. Πάω τα παιδιά μου στο θέατρο από ενός έτους. Όχι, δεν καταλαβαίνουν όσα βλέπουν, όμως γεμίζει η ψυχή τους χρώματα, ήχους, μελωδίες, μουσικές. Τα ταξίδια με τα παιδιά μας δεν γίνονται απαραίτητα για να τα θυμούνται όταν μεγαλώσουν. Αλλά για να παίρνουν ερεθίσματα. Το μυαλό και η ψυχή είναι λευκά χαρτιά. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Αυτά.

Και επιτέλους ήρθε η ώρα που περιμέναμε και οι τρεις! Αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας στο ξενοδοχείο (στο οποίο επιστρέψαμε με ταξί όπως αντιλαμβάνεστε!) ξεκινήσαμε για το event. Στην είσοδο υπήρχαν παντού ξερά φύλλα και το σκηνικό σε παρέπεμπε σε φθινοπωρινό μουντ κάπου στα περίχωρα κάποιου ξεχασμένου κάστρου. Μπήκαμε, ανεβήκαμε τις μεγάλες σκάλες, σχεδόν αγγίξαμε τον τεράστιο πολυέλαιο και ξαφνικά άκουσα ένα συγχρονισμένο «αααααααααααααααα». Το «α» της έκπληξης και του ενθουσιασμού. Για το μαγικό και το αναπάντεχο.

Βρεθήκαμε μονομιάς στο κάστρο της Αρεντέλα. Παντού γύρω μας κούκλες- μινιατούρες της Έλσας, της Άννας και του Όλαφ. Του Νοκ και του Κριστόφ. Παιχνίδια που βλέπαμε πρώτες στον κόσμο (κυριολεκτικά πρώτες αφού δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα στην αγορά), σετ φαγητού, στολές, σπίτια και κάστρα και παλάτια… Και φυσικά γωνιές όπου κομμωτές μπορούσαν να σου κάνουν το χτένισμα της Έλσας ή της Άννας.

Τα κάναμε όλα κυριολεκτικά. Παίξαμε, ζωγραφίσαμε, οι μικρές φόρεσαν στολές (αμάν κάναμε να τις βγάλουμε για να φύγουμε), κάναμε παιδικά τατουάζ και φυσικά γνωρίσαμε από κοντά την Έλσα και την Άννα. Όχι, δεν παραδέχτηκα ποτέ ότι ήταν δύο ηθοποιοί ντυμένοι σαν Έλσα και Άννα. Τις άφησα να χαρούν το παραμύθι. Η Χριστίνα έσφιξε τόσο σφιχτά στην αγκαλιά της την Άννα! Την κοιτούσε στα μάτια σα να μη μπορούσε να πιστέψει ότι την βλέπει μπροστά της, στην πραγματικότητα. Ανεκτίμητη στιγμή…

Φύγαμε από αυτό το ταξίδι, ευτυχισμένες, γεμάτες χαρά. Κι εγώ με αντιφλεγμονώδη για το αυχενικό μου και τη μέση μου. Αλλά δεν με νοιάζει καθόλου και θα το ξαναέκανα 10 φορές αν μου το ζητούσαν και μπορούσα…

Μέχρι να δούμε το Frozen 2 στη μεγάλη οθόνη, σας στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς μανούλες! Βαστάτε γερά! Σας αγαπώ!