Despοina’s little stories: «Η γιαγιά μας η καλή!»

Συχνά λαμβάνω μηνύματα από πολλές μαμάδες στο Instagram, οι οποίες με ρωτούν πώς έχω καταφέρει να κάνω ταξίδια στο εξωτερικό χωρίς τα παιδιά μου, αφού εκείνες στην πλειοψηφία τους δεν έχουν πού να τα αφήσουν.

Το να μην υπάρχουν διαθέσιμοι παππούδες και γιαγιάδες είναι μεγάλο πλήγμα, γιατί στο δικό μου το μυαλό, η γιαγιά και ο παππούς είναι ιερά πρόσωπα. Όμως δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές οικογένειες να μην υπάρχει αυτή η αντίληψη κι αυτή η πρόθεση. Έχθρες ανάμεσα σε νύφες και πεθερές, αρρώστιες και γεράματα, τεράστιες αποστάσεις είναι οι βασικότεροι λόγοι να μην υπάρχουν τέτοιες σχέσεις. Δυστυχώς.

Από τη μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος ήρθα ακόμη πιο κοντά στη μαμά μου. Είχα ανάγκη την αγάπη της, τη θαλπωρή και την φροντίδα της πιο πολύ από ποτέ. Το γεγονός ότι έχω μία πολύ δοτική πεθερά που άνοιξε την αγκαλιά της για εμένα από την πρώτη μέρα που με γνώρισε έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα σχέση μας. Γενικώς νιώθω πολύ τυχερή που έχω στο πλευρό μου αυτές τις δύο γυναίκες, αφού με βοήθησαν στο μεγάλωμα των παιδιών μου. Και πνευματικά και πρακτικά.

Το «πνευματικά» είναι αυτονόητο. Το «πρακτικά» πολλές φορές είναι η μόνη λύση όταν οι γονείς εργάζονται και δεν έχουν χρήματα για νταντά ή εμπιστοσύνη σε άλλον άνθρωπο για να φροντίζει τα παιδιά τους όταν εκείνοι είναι απόντες από το σπίτι.

Τα παιδιά μου έμαθαν να αγαπούν τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους, να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους, να πηγαίνουν βόλτες μαζί, να μαγειρεύουν μαζί, να τραγουδούν, να λένε ποιήματα, να πηγαίνουν στην εκκλησία. Γιατί εγώ και ο Βαγγέλης τους δώσαμε απλόχερα τον χώρο να βλέπουν τα εγγόνια τους χωρίς περιορισμούς. Η πόρτα του σπιτιού μας ήταν πάντα ανοιχτή γι’ αυτούς. Καλλιεργήσαμε μία αγάπη μεγάλη που μας έδωσε καρπούς. Μας έδεσε σαν οικογένεια. Αυτή η οικειότητα, αυτή η αγάπη, δεν έγινε από μόνη της. Συνέβη γιατί εμείς θέλαμε να συμβεί.

Αυτό που θέλω να πω με απλά λόγια, είναι ότι αν τα πρόσωπα «γιαγιά και παππούς» είναι άνθρωποι της εμπιστοσύνης μας, άνθρωποι που υπερλατρεύουν τα παιδιά μας (δυστυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ελάχιστες) είναι σημαντικό να κάνουμε κι εμείς ενέργειες για να έρθουν κοντά κι όχι να βάζουμε τις προσωπικές μας αντιπάθειες μπροστά και να τους τα στερούμε. Γιατί υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις, μη γελιόμαστε.

Από την άλλη, υπάρχουν μαμάδες (κυρίως οι πιο ανασφαλείς και συγκεντρωτικές, ή οι πρωτάρες) που δεν επιτρέπουν σε κανέναν άνθρωπο να αγγίξουν τα μωρά τους. Ούτε στους μπαμπάδες τους. Μπορώ να το καταλάβω μέχρι έναν βαθμό. Όμως, θέλει μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά της μαμάς να αφήσει το περιθώριο και το πεδίο ελεύθερο στη γιαγιά και στον παππού να πάρει μέρος σε αυτή την ευτυχία! Απλώς χρειάζεται χρόνο και δουλειά. Και εμπιστοσύνη που χτίζεται κι από τις δύο πλευρές.

Όταν γεννήθηκε η Έλενα, δεν είχα πολλές επιλογές. Δεν μπορούσα να σταματήσω να εργάζομαι αλλά δεν ήθελα να αφήσω το μωρό μου στα χέρια μίας άγνωστης κυρίας που δε θα μπορούσα να ελέγξω πώς φέρεται στο παιδί μου όταν εγώ δε θα ήμουν μπροστά.

Η μαμά μου έμενε πολύ μακριά από το σπίτι μας. Πρακτικά ήταν αδύνατο να πηγαίνω καθημερινά ένα βρέφος από την μία άκρη της Αττικής στην άλλη. Από την άλλη η πεθερά μου έμενε σχεδόν στον επόμενο τετράγωνο. Αυτή η συνθήκη μας έφερε πιο κοντά. Ποιος άλλος θα αγαπούσε περισσότερο το μωρό μου από εμένα και τον Βαγγέλη; Μόνο η γιαγιά και φυσικά ο παππούς.

Η Έλενα αγάπησε τη γιαγιά της και τον παππού της. Τους αναζητούσε τα Σαββατοκύριακα, ήθελε την αγκαλιά τους και το χάδι τους. Σιγά σιγά χτίστηκε μία σχέση τρυφερή και αυτό δεν έγινε από μόνο του. Έγινε με τη δική μας προσπάθεια. Φυσικά και δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Υπάρχουν και οι κακές στιγμές, οι παρεξηγήσεις, οι εντάσεις. «Μα γιατί κυρία Ελένη δώσατε πάλι σοκολάτα στο παιδί;» κι άλλα παρόμοια που είμαι σίγουρη ότι όλες οι μαμάδες έχουν ζήσει με τις γιαγιάδες. Όμως, μπροστά σε αυτή την αγάπη, μπροστά σε αυτή τη σχέση, όλα μοιάζουν τόσο μικρά.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Η Έλενα πλέον είναι 8 ετών και η Χριστίνα 3 και μου ζητούν συχνά να κοιμούνται στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Μένουν με χαρά μαζί τους και αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη χαρά σε εμένα που μπορώ να λείπω κάποιες φορές χωρίς το μυαλό μου να είναι πίσω: Μήπως τα παιδιά μου περνούν άσχημα; Μήπως τους λείπω; Μήπως με αναζητούν;

Αυτός είναι και ο λόγος που μπορώ να λείπω με ήρεμη και ήσυχη τη συνείδησή μου. Και νιώθω εξαιρετικά τυχερή και ευλογημένη που το έχω αυτό. Μακάρι να το είχαν όλες οι μαμάδες και όλα τα ζευγάρια στον κόσμο. Χάρη στις γιαγιάδες και τους παππούδες μπορώ να περνώ ξένοιαστες στιγμές με τον άντρα μου. Όλοι το έχουμε ανάγκη αυτό…

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη ή να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.