Despoina's little stories: «Για τους γονείς των άρρωστων παιδιών»

Ισα που έχει αρχίσει να ξημερώνει. Ξέρω οτι σε λίγο η ηρεμία και η γαλήνη που επικρατεί στο νοσοκομείο θα πάψει να υφίσταται. Γιατροί, νοσοκόμοι, επισκέπτες και κλάματα μωρών θα μου θυμίσουν και πάλι τον λόγο που βρίσκομαι εδώ...

Ολα μπορώ να τ' αντέξω. Μόνο τα κλάματα των άρρωστων παιδιών δεν αντέχω. Χτυπάει η καρδιά μου ακατάστατα, αποσυντονίζομαι και αισθάνομαι υπόχρεη να τρέξω στα δωμάτια από τα οποία έρχεται το κλάμα για να βοηθήσω όπου μπορώ.

Υπάρχουν παιδιά που πάσχουν από σκληρές και επίπονες ασθένειες. Η ίωση της μικρής μου μοιάζει με αστείο περιστατικό μπροστά σε αυτές... Κι όμως, μόνο τώρα νιώθω και καταλαβαίνω τον πόνο των γονιών που ζουν την σκληρή καθημερινότητα της νοσηλείας των παιδιών τους από διάφορες ασθένειες. Ο πόνος τους ειναι δυσβάστακτος. Σκληρό πράγμα να υποφέρει το παιδί σου και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό.

Σύριγγες, οροί, φλεβοκαθετήρες, ενέσεις, αντιβιώσεις... Τι να πει κανείς... Απλώς παρακολουθείς βουβά τις διαδικασίες γιατί ξέρεις οτι όλα γίνονται για το καλό του παιδιού σου.

Κι οι γονείς; Πώς αντέχουν; Πώς ειναι τόσο ψύχραιμοι; Οσοι έχω δει εδώ μέσα στέκονται«βράχοι» δίπλα στα παιδιά τους. Δεν είδα ούτε έναν γονιό να λυγίζει. Είναι αυτη η ανεξήγητη δύναμη που αποκτούν για να σώσουν το παιδι τους.

Λες και γίνεσαι τσιμέντο μονομιάς. Ξέρεις ότι τα κλάματα, οι συγκινήσεις και οι συναισθηματισμοί δεν οδηγούν πουθενά. Τώρα πρέπει να φανείς δυνατός. Κι αυτό γίνεται μαγικά... Κάπως έτσι το εξηγώ και κάπως έτσι το βιώνω κι εγώ.

Μακάρι να ζούσαμε σε έναν φανταστικό κόσμο, ιδανικό. Εκεί που δε θα υπήρχαν άρρωστα παιδάκια.

Το σημερινό μου post ειναι αφιερωμένο σε όλους τους γονείς που ζουν κυριολεκτικά μέσα σε ένα νοσοκομείο. Σε αυτούς που αναπνέουν μόνο για να είναι καλά το παιδί τους, με το όποιο κόστος... Σ' αυτούς που πονούν βουβά και μεταμορφώνονται σε κλόουν για να μη καταλάβει κανείς τίποτα και κυρίως το παιδί τους.

Μόνο τότε εκτιμάς την υγεία... Πόσο μάλλον του παιδιού σου.

Καλή σας ημέρα.