Despoina’s little stories: «Χρόνια πολλά στον καλύτερο μπαμπά του κόσμου! Στον μπαμπά μου!»

Έχει πια μεσημεριάσει... Ξέρω ότι ήδη σκέφτεται από μέσα του «μήπως με ξέχασε;». Βλέπετε τον έχω κακομάθει τον μπαμπά μου. Κάθε χρόνο με το που το ρολόι δείξει 12 της προηγούμενης μέρας, ξέρει πως το τηλέφωνό του θα χτυπήσει ακόμη κι αν είναι μεσάνυχτα. Έχει γίνει πλέον μανία, το έχω πάρει προσωπικά... Θέλω εγώ να είμαι η πρώτη που του εύχεται για τα γενέθλιά του.

Σήμερα όμως, σκέφτηκα να του κάνω μία διαφορετική έκπληξη. Σήμερα, θα διαβάσει ένα κείμενό μου αλλιώτικο από τ' άλλα... Αφιερωμένο μόνο σε αυτόν!

Ο μπαμπάς Αντρέας κλείνει τα 53. Του τα έφερε έτσι η μοίρα κι έγινε πατέρας στα 21 του... Αμούστακος φαντάρος ήταν όταν με κράτησε στην αγκαλιά του για πρώτη φορά. Ιδέα δεν είχε από μωρά. Τελικά, ο μπαμπάς μου έγινε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις και τις λιγοστές πιθανότητες λόγω του νεαρού της ηλικίας του.

Όχι, δεν είναι που του έχω αδυναμία, ούτε που λένε ότι τα κορίτσια λατρεύουν τους μπαμπάδες τους. Είναι που πάντα στέκεται στο πλάι μου αθόρυβα υπενθυμίζοντάς μου ότι ζει κι αναπνέει για μένα. Είναι που μου λέει κάθε τόσο ότι είμαι ο θησαυρός του κι αν ποτέ πάθω κάτι, δε θα έχει νόημα η ζωή του...

Είναι που βουρκώνουν τα μάτια του από ευτυχία όταν με βλέπει πραγματικά ευτυχισμένη. Είναι που σκοτεινιάζει και θλίβεται όταν διαισθάνεται ότι είμαι στενοχωρημένη. Είναι που παρακολουθεί κάθε μου βήμα, κάθε μου κίνηση για να είναι σίγουρος ότι είμαι ασφαλής. Είναι που όταν μιλάει για μένα φουσκώνει από υπερηφάνεια σαν παγόνι... Είναι που με βλέπει σαν την πιο ωραία γυναίκα του κόσμου, ακόμη κι αν ξέρω ότι έχω τα μαύρα μου τα χάλια... Είναι που είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου... Διαβάζει όλα τα περιοδικά που με φιλοξενούν, όλες μου τις συνεντεύξεις, ακόμα και μικρά μονοστηλάκια που μπορεί να περιέχουν το όνομά μου. Δε χάνει καμία μου εκπομπή στην τηλεόραση, ακόμη κι αν το περιεχόμενό της δεν τον ξετρελαίνει και μάλιστα λέει και στους φίλους του να τις δουν... Το πιστεύετε ότι ο μπαμπάς μου έμαθε να σερφάρει στο ίντερνετ στα 50 του μόνο και μόνο για να μπορεί να διαβάζει τα κείμενά μου;

Α ρε πατέρα... Μακάρι να μπορούσα να σου περιγράψω τη συγκίνηση που νιώθω αυτή τη στιγμή...

Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να πω για τον μπαμπά μου, αλλά και πολλά αυτά που θέλω να τα ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο...

Τι να πρωτοθυμηθώ από τη ζωή μας; Τη μέρα που χώρισα από τον μεγάλο μου εφηβικό έρωτα και μιξόκλαιγα στην αγκαλιά του; Τη μέρα που πέρασα από το μαγαζί για να του ανακοινώσω ότι με προσέλαβαν στην πρώτη μου δουλειά μετά την αποφοίτησή μου! (Χοροπηδάγαμε, θυμάσαι;).

Δε θα ξεχάσω τα μάτια σου, αχ αυτά τα γλυκά σου μελιά μάτια, την ώρα που με πήγαιναν με το φορείο στο χειρουργείο για να γεννήσω. Πιο πολύ ανησυχούσα για σένα, παρά για μένα και το παιδί.

«Αγάπη μου, το είδα το μωρό σου, είναι καλά, αλλά εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να είσαι εσύ καλά», μου ψιθύρισες μετά...

Τι άλλο να γράψω βρε μπαμπά... Κομμάτια με έκανες και σήμερα...

Να τα εκατοστίσεις και να είσαι πάντα κοντά μου, γιατί μακριά σου θα χαθώ...

Σ' αγαπώ... Παντοτινά!

Σας στέλνω την αγάπη μου και περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να μας κάνετε follow στο Twitter ή να κάνετε like στη σελίδα μας στο Facebook.

Να έχετε μία όμορφη μέρα!