Despοina’s little stories: «Μαμά θέλω το σχολείο μου πίσω»

Δε σας κρύβω ότι είδα πολλές δημοσκοπήσεις για την πρόθεση των γονέων να στείλουν ή όχι τα παιδιά τους στο σχολείο από την 1^η Ιουνίου. Περιέργως δεν εξεπλάγην με το τεράστιο ποσοστό των γονέων που δήλωσαν κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Τα περισσότερα σπίτια έχουν μία γιαγιά ή έναν παππού να προσέχει τα παιδιά όταν οι γονείς εργάζονται. Μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό το ποσοστό και τελείως αναμενόμενο. Για να είμαι ειλικρινής ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο για να προστατέψω τους πεθερούς μου και τους γονείς μου αν εκείνοι φρόντιζαν αποκλειστικά τα παιδιά τις ώρες που λείπω από το σπίτι. Επίσης, δεν είναι καθόλου αμελητέο το ποσοστό των οικογενειών που έχουν κάποιο μέλος που ανήκει σε ευπαθή ομάδα.

Υπάρχει και ο αντίλογος βέβαια που λέει «Ποιο είναι το νόημα να μην πάει το παιδί στο σχολείο όταν στις πλατείες και στα πάρκα υπάρχει τόσος συνωστισμός;». Σίγουρα το ρίσκο και οι πιθανότητες μετάδοσης του ιού είναι μεγαλύτερο όταν βρίσκονται πολλά παιδάκια σε κλειστό χώρο απ’ ό,τι όταν είναι σε ανοιχτούς χώρους όπως η παιδική χαρά. Παρόλα αυτά ο κίνδυνος παραμένει ίδιος.

Η ψυχολογία των γονέων παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Αν ο γονιός είναι τρομαγμένος, θα είναι τρομαγμένα και τα παιδιά. Αν ο γονιός είναι πιο χαλαρός θα χαλαρώσουν και τα παιδιά. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τον κορονοιό, όμως κουράστηκα να ζω με τον φόβο μέσα μου. Ο ιός δε θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας για τους επόμενους μήνες, ίσως και χρόνια. Μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να ζω αποστειρωμένη. Μου είναι αδύνατο να πάψω να ζω τη ζωή μου ελεύθερη. Γι’ αυτό αποφάσισα να προσέχω όσο μπορώ, αλλά να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου. Και εγώ και τα παιδιά μου. Και σκέφτομαι θετικά. Ακόμη κι αν αρρωστήσω, θα το αντιμετωπίσω όπως όλοι οι άνθρωποι που νόσησαν. Μακάρι όλο αυτό να μη συνέβαινε ποτέ. Να όμως που τίποτα δεν πρέπει να παίρνουμε ως δεδομένο.

Με αυτή τη λογική και έχοντας ως δεδομένο ότι οι αρμόδιοι φορείς έδωσαν το πράσινο φως να ανοίξουν ξανά τα σχολεία, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να στείλω κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Θα ήθελα να αποφοιτήσουν αποχαιρετώντας τη δασκάλα τους και τους συμμαθητές τους. Όχι μέσα από μία οθόνη ipad. Εκεί, μέσα στην τάξη τους, στο σχολείο τους.

Ήρθε η ώρα τα παιδιά να επιστρέψουν στην κανονικότητα. Αρκετά στερήθηκαν όλους αυτούς τους μήνες. Ήρθε η ώρα να φτιάξουν την τσαντούλα τους, να ανταμώσουν ξανά με τους αγαπημένους τους φίλους. Πάντα με προστασία και προσοχή. Και πάντα με προσευχή ότι όλα θα πάνε καλά.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη ή να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Καλή μας αρχή!