Despoina’s little stories: «Αυτή η ιστορία πονάει πολύ…»

Θα μου πεις είναι η πρώτη φορά που μαμάδες χάνουν άδικα τη ζωή τους αφήνοντας πίσω τα παιδάκια τους ορφανά; Όχι. Και μακάρι να γινόταν ένα θαύμα να μη χάνει κανένα παιδάκι τη μαμά του.

Η τραγικότητα στην ιστορία της Naya Rivera είναι ο τρόπος με τον οποίο συνέβησαν τα γεγονότα. Τόσο τραγικός που το σκέφτομαι και συγκινούμαι…

Έχουμε ακούσει πολλές φορές δυσάρεστες ειδήσεις για γνωστές star του Hollywood που εξαφανίζονται ξαφνικά. Οι 8 στις δέκα περιπτώσεις αφορούν γυναίκες με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, αυτοκτονικές τάσεις, εξαρτημένες από ουσίες ή γυναίκες με παραβατική συμπεριφορά.

Αυτή η ιστορία όμως, όπως εξελίσσεται δεν αφορά σε τίποτα από τα παραπάνω. Δείχνει να είναι ένα τραγικό συμβάν πνιγμού μίας μητέρας που αγαπούσε πολύ το μοναχοπαίδι της και επέλεξε ένα ωραίο πρωί να το πάει για βαρκάδα στη λίμνη. Κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται το έκαναν συχνά οι δυο τους.

Τα γεγονότα αναφέρουν ότι η 33χρονη, πήρε τον 4χρονο γιο της για μία βόλτα στη λίμνη, και έκτοτε δεν έχει εντοπιστεί. Σκάφος που έπλεε στην περιοχή, βρήκε ολομόναχο το αγοράκι, να κοιμάται πάνω στη βάρκα και αμέσως ειδοποιήθηκαν οι αρχές προκειμένου να εντοπιστεί η μητέρα του. Το αγοράκι της ηθοποιού, αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ, είπε στην αστυνομία ότι η μαμά του δεν κατάφερε ποτέ να ανέβει στη βάρκα μετά τη βουτιά της κάτι που κάνει σχεδόν βέβαιο τον πνιγμό της.

Είναι οι στιγμές που αντιλαμβάνεσαι την τραγικότητα των γεγονότων και ανατριχιάζεις από την κορφή ως τα νύχια…

Ένα δυστύχημα… Ένα δυστύχημα, μία κακή στιγμή σε μία λίμνη μία μέρα που μόνο χαρές και γέλια θα έπρεπε να ακούγονται. Ευτυχώς το μωρό φορούσε σωσίβιο. Εκείνη μάλλον όχι.
Προσπαθώ να κάνω εικόνα τη στιγμή. Πονάει η καρδιά μου σκεπτόμενη ότι το αγοράκι έψαχνε τη μαμά του μόνο κι αβοήθητο μέσα στη βάρκα.

Μία φορά άφησα τη Χριστίνα στο αυτοκίνητο για 2 λεπτά μέχρι να ανέβω στο σπίτι να πάρω κάτι κλειδιά και να ξανακατέβω. Βρήκα το μωρό κατακόκκινο από τα κλάματα. «Μαμά νόμιζα ότι με ξέχασες. Νόμιζα ότι χάθηκες!», Έκλαιγα κρυφά για την απερισκεψία μου. Έκλαιγα γι’ αυτή την τραυματική στιγμή που την προκάλεσα άθελά μου. Εγώ όμως γύρισα. Το μωρό μου με είδε, την πήρα αγκαλιά και το ξέχασε γιατί συνεχίσαμε να είμαστε μαζί.

Το τετράχρονο αγοράκι ήταν τυχερό μέσα στην απίστευτη ατυχία… Το βαρκάκι έφτασε στην ακτή. Από την εξάντληση είχε αποκοιμηθεί και ευτυχώς το βρήκαν οι αρχές. Νομίζω αυτό θα παρακαλούσε και η μαμά του τη στιγμή που χανόταν στα θολά νερά της λίμνης. Να επιζήσει το μωρό της.

Οι προσευχές της εισακούστηκαν, αλλά εκείνη δε θα το αγκαλιάσει ποτέ ξανά. Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να κλαίω κι ας μη την είχα δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Κι ας μη γνώριζα καν την ύπαρξή της.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη ή να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.