Ο δρόμος δεν συγχωρεί κι αν δεν τον σέβεσαι, σε τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Το κακό είναι ότι κάθε φορά που ακούμε για ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός όλοι μαζευόμαστε, λέμε ότι πρέπει να προσέχουμε, θυμόμαστε τις φορές που το “πατήσαμε” λίγο παραπάνω, μας λούζει κρύος ιδρώτας και ευχαριστούμε τον Θεό που έχουμε βγει αλώβητοι και άλλα τέτοια συνταρακτικά, που μετά από μια εβδομάδα ξεχνιούνται.

Η οδήγηση δεν είναι παιχνίδι. Θέλει την προσοχή όλων μας στο 100%. Είμαστε ενήλικες και πρέπει να γνωρίζουμε την τεράστια ευθύνη μας όταν πιάνουμε το τιμόνι. Όπως όταν έχεις το παιδί σου μέσα στο αμάξι προσέχεις τριπλά, έτσι θα πρέπει να κάνεις κι όταν είσαι μόνος σου. Όσοι κυκλοφορούν γύρω σου είναι κι εκείνοι παιδιά κάποιου ή γονείς και η ζωή τους τους ανήκει και δεν έχει δικαίωμα κανείς να τους τη στερήσει με την απερισκεψία ή την “απροσεξία” του.

Είναι τόσο άδικο. Είναι άδικο να χάνονται τόσες ζωές επειδή κάποιος θέλει να γκαζώσει λίγο παραπάνω για την πλάκα του, επειδή κάποιος βιάζεται να φτάσει 10 λεπτά νωρίτερα, επειδή πίνει και μετά οδηγεί, επειδή εν ώρα οδήγησης θέλει να πιάσει ψιλή κουβέντα στο κινητό του ή απλώς “χαζεύει” στο facebook, επειδή υπερεκτιμάει τις δυνατότητές του και δεν έχει το μυαλό του 100% σ’ αυτό που κάνει.

Δυστυχώς όλοι έχουμε κάποιον δικό μας ή γνωστό μας που χάθηκε άδικα στον δρόμο. Πρέπει στη μνήμη αυτών των ανθρώπων να ξυπνήσουμε επιτέλους και να πάρουμε στα σοβαρά την επικινδυνότητα που κρύβεται στην οδήγηση. Πρέπει να μάθουμε την οδική συμπεριφορά στους νέους, να ενημερώσουμε τα παιδιά μας για τους κανόνες και να μην παίρνουν κακά παραδείγματα από τους γονείς τους. Να μη περνάει ο μπαμπάς το κόκκινο ή να παραβιάζει το στοπ, γιατί έτσι θα κάνει αργότερα και το παιδί.

Ας γίνουμε άνθρωποι επιτέλους κι ας αφήσουμε τις “εξυπνάδες” και την υπέρτατη αυτοπεποίθηση εκτός ασφάλτου. Ο δρόμος δεν συγχωρεί κι αν δεν τον σέβεσαι, σε τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο.

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw