Κάνε ένα like για το παιδί μου, παρακαλώ

Γράφει η Ελια Κωνσταντινίδη

Δεν μου αρέσει να ισοπεδώνω καταστάσεις και να τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι παίζει ρόλο ο τρόπος που συμβαίνει η έκθεση των παιδιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν υπάρχει επίσης λόγος δαιμονοποίησης των πάντων, όμως δεν πρέπει να αγνοούμε και τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο.

Το δυσάρεστο είναι όταν γίνεται εσκεμμένα η προβολή των μονάκριβών μας. Ένα μωρό ή ένα παιδάκι προκαλεί όμορφα συναισθήματα, αποτελεί μια ωραία εικόνα από μόνο του. Δεν χρειάζονται φίλτρα, ρετουσαρίσματα και ωραία σκηνικά. Το διπλό κλικ γίνεται αυτόματα και η καρδούλα εμφανίζεται στο instagram χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και η μαμά πετάει από χαρά όταν συγκεντρώνει τα πολυπόθητα like κάτω από το γλυκούλι της και χαίρεται διπλά γιατί το γλυκούλι της θεωρείται το ίδιο αξιαγάπητο από ένα σωρό αγνώστους! Το πόσο κενό είναι αυτό, νομίζω δεν χρειάζεται καν να το σχολιάσω.

Υπάρχει και η άποψη ότι “είμαι blogger ή instagrammer, εκθέτω όλη μου τη ζωή στα social media, άρα θα εκθέσω και το παιδί μου ως μέρος αυτής”. Σίγουρα είναι δικαίωμα του καθενός να πράττει όπως αγαπά για τον εαυτό του, για τη ζωή του, -έστω- ακόμα και για το παιδί του. Ο κόσμος αρέσκεται στο να κουτσομπολεύει ή απλά και να παρακολουθεί τη ζωή των άλλων -τους λόγους δεν θα τους αναφέρω εδώ. Άρα, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίνεις τροφή σε χίλιους δυο άγνωστους και ανοίγεις διάπλατα την πόρτα στο σπίτι σου, με τη συναίνεσή σου. Εσύ όμως είσαι ενήλικας, είναι η επιλογή σου να το κάνεις αυτό, χωρίς όμως να έχεις τη συγκατάθεση του παιδιού σου, που ίσως και να έπρεπε να προστατεύσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι τόσο καλοπροαίρετοι, που δεν βλέπουν με τόσο αγαθή ματιά αυτό που εσύ τόσο γλυκά βγάζεις προς τα έξω. Αλλά βέβαια το boost που σου δίνει μια φωτογραφία από ένα παιδάκι είναι πραγματικά δελεαστικό...(!)

Είναι και η άλλη παρέα, αυτή η μικροπαρέα. Που ακολουθεί δέκα νοματέους και την ακολουθούν άλλοι δέκα. Που είναι όλοι φίλοι και γνωστοί και μέσα από το προφίλ τους μοιράζονται τις στιγμές τους, μια βδομάδα πριν τις δούνε όλοι μαζί και τις συζητήσουν στο σαλόνι τους. Εκεί το να βάλεις και μια φωτογραφία από τις ξέγνοιαστες στιγμές στη θάλασσα με το παιδί σου, δεν είναι φυσικά και κάτι το μεμπτό. Σε αυτές τις περιπτώσεις ειδικα είναι που βλέπεις πιο πολύ την πλάτη του παιδιού, παρά το ίδιο το παιδί.

Ανακεφαλαιώνοντας, δεν έχω πρόθεση να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν γονιό και δεν θέλω να ορίσω εγώ τους καλούς ή τους κακούς γονείς. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι είναι αρκετά άσχημο να πατάς στις πλάτες του παιδιού σου για λίγους ακόλουθους και κάμποσα like παραπάνω. Το διαδίκτυο έχει τα καλά του, έχει όμως και κάποιες πιο σκοτεινές πλευρές, που ως ώριμοι ενήλικες οφείλουμε να γνωρίζουμε και ακόμα περισσότερο οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας από αυτές.

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw