Δεν θα κάνεις παιδιά; Θα δεις!
Μια φράση που έχω ακούσει πάμπολλες φορές από τη μαμά μου σε στιγμές αγανάκτησης, όταν φυσικά έκανα του κεφαλιού μου. Γενικά αυτή τη φράση την αγαπάνε όλες οι μαμάδες. Κάποιες, πιο εκδικητικές, το πάνε ένα κλικ πιο πέρα, του τύπου «αυτά που μου κάνεις να στα κάνουν τα παιδιά σου, για να δεις τη γλύκα!». Κρύβεται μια αλήθεια σ΄αυτά τα “γλυκόλογα” που μας σούρνουν όμως.
Πριν καν φτάσεις στο σημείο να κάνεις παιδιά, αρχίζει και χτυπάει ένα καμπανάκι μέσα σου, που προηγείται του βιολογικού ρολογιού. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τη μαμά σου. Αυτό είναι που αποκαλώ εγώ ενηλικίωση.
Όταν αρχίζεις να βλέπεις ότι όσα σου έλεγε, όλες οι ανησυχίες της και οι προβληματισμοί της δεν ήταν μπούρδες, όπως συνήθιζες να πιστεύεις, αλλά νορμάλ άγχη. Για την ακρίβεια τα βρίσκεις και λίγο λάιτ, γιατί οι δικές σου ανησυχίες για το παιδί που ΘΑ φέρεις στον κόσμο, αγγίζουν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Σε τί κόσμο θα φέρω το παιδί μου Παναγία μου; Σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Γεμάτο αστάθεια, ανασφάλεια, που σφάζονται και μαχαιρώνονται, που κλέβουν παιδάκια, που οι οδηγοί τρέχουν σαν τρελοί κι όποιον πάρει ο χάρος, που υπάρχουν ναρκωτικά, ποτά, ξενύχτια, που δεν υπάρχουν ζακέτες και πουλόβερ όταν κάνει κρύο. Ω Θεέ μου! Και κάπου εκεί που φτάνεις στο πικ της παράνοιας, ακούς απ΄το βάθος του μυαλού σου τη φωνούλα της μανούλας “Δεν θα κάνεις παιδιά; Θα δεις...”.
Συνειδητοποιείς τι έχει περάσει η καρδούλα της όταν έβγαινες μέχρι αργά και σε έπαιρνε 27 φορές (ω ναι, 27), αλλά εσύ δεν το άκουγες γιατί το είχες στην τσάντα και πέρναγες γιόλο, ενώ εκείνη ήταν σίγουρη ότι κάποιος σε σκότωσε και σε πέταξε σε κάποιο χαντάκι. Όταν ανέβαζες 40 πυρετό κι εκείνη πριν σε περιποιηθεί με σουπίτσες και ζεστά σε έλουζε με φωνές γιατί “στα ΄λεγε” που βγήκες έξω με ένα τσίτι. Όταν έβγαινες και η μπαταρία του κινητού σου τίναζε πέταλα και ήταν έτοιμη να πάει να βρει τη Νικολούλη σπίτι της, γιατί το παιδί της αγνοείται εδώ και 47 λεπτά! Και που καταλήγεις; Ότι όλα αυτά σου ακούγονται πλέον απολύτως φυσιολογικά και ΑΠΟΡΕΙΣ που σε άφηνε και να βγαίνεις με τόσους κινδύνους που ελλοχεύουν και πόσο οκ και κουλ και καλή μάνα είναι (τρέλα).
Αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι γονείς ανησυχούν και τα παιδιά αντιδρούν μέχρι να γίνουν κι αυτά γονείς. Ένα κύκλος που κυλάει έτσι πολλά χρόνια και καλά κάνει. Τα ανέμελα χρόνια είναι λίγα και πρέπει να τα χαιρόμαστε.
Και η μάνα αργά ή γρήγορα, δικαιώνεται...
Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw
