Για μένα καλός γονιός είναι αυτός που δεν ξεχνάει…
Δεν υπάρχει τέλειος γονιός κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι.
Υπάρχουν όμως καλοί γονείς, γονείς που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους. Για μένα καλός γονιός είναι αυτός που δεν ξεχνάει…
Τι εννοώ;
Όλοι μας, γονείς και μη υπήρξαμε παιδιά. Κάτι που σημαίνει ότι έχουμε όλοι βιώσει τη συγκεκριμένη φάση και ξέρουμε πολύ καλά τι θέλαμε, τι ανάγκες είχαμε και τι δεν θέλαμε από τους δικούς μας γονείς. Αυτό και μόνο είναι αρκετά βοηθητικό, είναι ένας “μπούσουλας” που μπoρούμε να ακολουθήσουμε στο μεγάλωμα των παιδιών μας.
Δυστυχώς όμως στην πορεία γίνεται ένας διαχωρισμός ρόλων. Υπάρχει ο ρόλος του παιδιού και του γονέα. Συχνά ξεχνάμε ότι κάποτε είχαμε εμείς τον ρόλο του παιδιού και λειτουργούμε σε άλλες βάσεις, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον τροχό απ’ την αρχή.
Πολλοί γονείς ξεχνάνε…
Ότι η επικριτικότητα δεν βοηθούσε αλλά έφερνε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν τους έκανε καλύτερους, δεν τους πείσμωνε, αλλά τους εναντίωνε.
Ότι ο έλεγχος και η χειριστικότητα τους απομάκρυναν. Τους ωθούσαν να πουν ψέματα, να κρυφτούν, με αποτέλεσμα να χάνεται το ουσιαστικό δέσιμο με τους γονείς τους.
Ότι οι τρέλες ήταν μέσα στο πρόγραμμα και κάποια στιγμή έπρεπε να γίνουν.
Ότι η ένταση που ένιωθαν στη εφηβεία ήταν απολύτως λογική και δεν είχε να κάνει με την αγάπη τους προς τους γονείς τους.
Ότι το με το να τους δημιουργούν τύψεις δεν τους έκανε να τους αγαπούν περισσότερο, αλλά να νιώθουν άσχημα με τον εαυτό τους.
Ότι τα όνειρά τους δεν ήταν ίδια με αυτά των γονιών τους. Και το να τους τα επιβάλουν δεν ήταν σε καμία περίπτωση για το καλό τους.
Ότι δεν ήθελαν να είναι κτήμα κανενός και ήθελαν να ανοίξουν τα φτερά τους και να διαγράψουν τη δική τους πορεία.
Ότι οι γονείς τους μπορεί να τους έβλεπαν πάντα παιδιά, αλλά οι ίδιοι ένιωθαν ώριμοι ενήλικες, υπεύθυνοι πλέον για τη δική τους ζωή.
Ότι ο σεβασμός παίζει πρωταρχικό ρόλο σε κάθε σχέση. Ο σεβασμός της προσωπικότητάς τους, του χώρου τους, δεν μπορεί να θυσιαστεί ούτε καν στα πλαίσια της αγάπης.
΄Οτι οι πεθερές υπήρξαν νύφες και έθεταν τα δικά τους όρια τα οποία ήθελαν να είναι σεβαστά.
Ότι οι μπαμπάδες υπήρξαν νέοι και είχαν σχέσεις με κόρες άλλων μπαμπάδων με τις ίδιες ανησυχίες που έχουν εκείνοι τώρα για τα δικά τους παιδιά.
Ξεχνάνε ότι τα θέλω του τότε είναι και τα θέλω των δικών τους παιδιών τώρα και δεν διαφέρουν σε τίποτα…