Η μέρα που έγινα μαμά

- Κατερίνα έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, θα σε δω σε δέκα μέρες και θα φτάσουμε όπως όλα δείχνουν στην τελική. Πριν φύγεις κάτσε να σου πάρω την πίεση!

Αυτά ήταν τα λόγια του γιατρού μου στο τυπικό ραντεβού 36 εβδομάδων μία ημέρα μετά από ένα baby shower που χάρηκε όσο κανένα άλλο και όσο εγώ κολυμπούσα στην φούσκα ευτυχίας μου και η Νάγια στην κοιλιά μου!

Και Ω ναι! Ήταν παρτάτα, όχι ιδανική για την Επέτειο του Όχι, αλλά ιδανική για εμένα που στη ζωή μου οργανώνω baby showers από τότε που έλεγες την φράση και ο κόσμος νόμιζε πως κάνεις μπάνιο κάποιο μωρό. Ξέρω να φτιάχνω diaper cakes – πανότουρτες ελληνιστί- μέσα σε 10 λεπτά, μπορώ να στήσω baby shower σε μια μέρα και στο δικό μου δεν λυπήθηκα τίποτα. Και μαγείρεψα και στόλισα παρά την κοιλιά τούρλα γιρλάντες και είχα όλες τις κολλητές δίπλα μου, όσο ζούσα το όνειρο.

Ο Κώστας λέει – ο μπαμπάς των κοριτσιών- πως σημαντικό ρόλο σε όσα ακολούθησαν έπαιξε η χοτντογκόπιτα (κάτι ανάμεσα σε λουκανόπιτα και hot dog) που έφτιαξα μόνη μου και μάλλον έφαγα και μόνη μου στο πάρτι αυτό κι από τότε ούτε την έψησα ξανά την πίτα αυτή.

Για να μην στα πολυλογώ, το ραντεβού της επόμενης ημέρας στον γυναικολόγο, δεν πήγε ακριβώς όπως περίμενα, με τελική ημερομηνία σε 20 ημέρες και χωρίς να έχω σκεφτεί καν να φτιάξω βαλίτσα για το μαιευτήριο (εσύ που μπήκες στον ένατο και διαβάζεις, φτιάξε τη βαλίτσα!).

Γυρνάμε στο «να σου πάρω την πίεση»! Η μέτρηση έλαβε χώρα πολλές φορές κι είδα για πρώτη φορά ανήσυχο τον γιατρό μου, σε βαθμό που ξεπερνούσε κι εκείνη την επίσκεψη που έβαλα τρία κιλά σε έναν μήνα. Εγώ κοσμάρα βέβαια όταν άκουγα το 12 η μικρή, δεν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Long story short, βρέθηκα στο μαιευτήριο με την ελπίδα να ρίξουμε την πίεση και να επιστρέψω σπίτι. Έλα όμως που όσο ακούς το τουκ τουκ από την καρδούλα του μωρού, όχι δεν ρίχνεις πίεση, την ανεβάζεις κι άλλο!

29 βράδυ και χτυπάμε 20αρια στη μεγάλη –πίεση- και 13αρια στη μικρή. Κάπου εκεί στο ξημέρωμα η Νάγια δεν είχε πια υπομονή να μένει στην ασφάλεια της κοιλίτσας και να κοιμάται κι από τότε δεν ξανακοιμήθηκα εγώ.

Έγινα μαμά λοιπόν, πολύ ξαφνικά, χωρίς κανέναν από τους τρόπους που είχα φανταστεί αλλά με όλα τα συναισθήματα που μπορούν να τυλίξουν τις στιγμές εκείνες. Έγινα μαμά τη στιγμή που όλα πήγαιναν στραβά, έγινα μαμά χωρίς βαλίτσα με ρούχα αλλά με ασφάλεια και με ένα υγιέστατο μωρό στην αγκαλιά μου. Έγινα μαμά και ξέχασα όλες εεκίνες τις δυσκολίες που έπρεπε να περάσω για να έρθει η μέρα αυτή. Έγινα μαμά ενός παιδιού που ήθελα πολύ με έναν άνθρωπο που δεν θα σεκφτόμουν άλλον για να μεγαλώσουμε την οικογένεια αυτή μαζί.

Κι ευτυχώς το cloud μου θυμίζει τη μέρα αυτή, πως παρά τη ζαλάδα της υπέρτασης που συνεχίστηκε όλον τον πρώτο μήνα ζωής της πρωτότοκης, το χαμόγελό μου είναι τεράστιο, το μεγαλύτερο που είχα ποτέ ως εκείνη τη μέρα.

Και μου θυμίζει ακόμα πως έξι χρόνια τώρα, στις πόζες μας με το κορίτσι αυτό που σήμερα γίνεται 6, γίνομαι κάθε μέρα λίγο μαμά παραπάνω, με τα καλά και τα δύσκολα, τα ζόρια και την αγάπη που μόνο ένα ξανθό πεισματάρικο πλάσμα μπορεί να συο χαρίσει.

ΥΓ 1: Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί δεν κατάλαβα πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου για να φτάσει αυτό το νούμερο που έδειχνε το πιεσόμετρο. Εγώ απλά νόμιζα πως έτσι χτυπάει η καρδιά όταν είναι τόσο ευτυχισμένη και γεμάτη.

ΥΓ 2: Νάγια μου, σου χρωστάω τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και τις πιο μεγάλες αγκαλιές έξι χρόνια τώρα.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/