Οι μαμαδίστικες διαπιστώσεις μου για όσα βιώσαμε αυτές τις μέρες με τις φωτιές

*Την κεντρική φωτογραφία τράβηξε ο Λευτέρης Παρτσάλης

Σήμερα, είδαμε ξανά τον Λόραξ. Αν έχεις δει την ταινία κινουμένων σχεδίων με τα παιδιά σου, έχεις σίγουρα συγκινηθεί όσο κι εμείς στην όψη του μοναδικού δέντρου που υπάρχει πια στον πλανήτη των ανθρώπων και στον αγώνα που ο μικρός ήρωας κάνει για να το φυτέψει.

Η μεγάλη μου κόρη από την πρώτη φορά που είδαμε την ταινία αδυνατούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι κόβουν τα δέντρα και έφτασαν να μην έχουν ούτε ένα στον πλανήτη τους και αυτές τις μέρες το ερώτημα στο γιατί όχι μόνο κόβουμε αλλά βάζουμε φωτιά στα δέντρα, έπεσε ακόμα πιο βαρύ στο σπίτι.

Όσο οι φωτιές στην Ελλάδα έκαιγαν τους πνεύμονες του πράσινου. Οι απορίες μου ως μαμά, μεγάλωναν και οι διαπιστώσεις που έκανα, ήταν πολλές.

Δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά μου για την καταστροφή αυτή. Οι εικόνες της φωτιάς, η αλήθεια πως δεν ευθύνεται μόνο η κλιματική αλλαγή αλλά και ο τρόπος που κάποιοι ήθελαν να κάψουν τα πάντα δεν το χωράει το μυαλό μου και σίγουρα δεν μπορεί να το αποτυπώσει με λέξεις στα παιδιά που κάνουν τόσες πολλές ερωτήσεις στην εικόνα της φωτιάς που βλέπουν.

Αδυνατώ να σκεφτώ πως ένιωσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έπρεπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μέσα σε λίγα λεπτά. Πώς ο παράδεισος και οι διακοπές του καλοκαιριού έγιναν μέσα σεψ μερικές ώρες εφιάλτης. Αν έχεις ταξιδέψει με μικρά παιδιά, όταν χρειάζεσαι προετοιμασία ημερών και να σηκώσεις ένα σπίτι ολόκληρο για να φύγεις πέντε μέρες, δεν ξέρω πώς κατάφεραν οι μάνες αυτές στην Εύβοια και στην υπόλοιπη Ελλάδα να εγκαταλείψουν το μέρος που ζούσαν με μωρά και νήπια αγκαλιά χωρίς να έχουν ούτε τα βασικά μαζί τους.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν χάθηκε ούτε ένα παιδί, ούτε ένας άνθρωπος. Συγχωρήστε με, αγαπώ τα ζώα, κατανοώ τον πόνο για την απώλειά τους αλλά στον ύπνο μου έχουν έρθει πολλές φορές οι εικόνες της φωτιάς στο Μάτι, εκείνο το βρέφος των έξι μηνών που έφυγε με τη μάνα του άδικα από τη ζωή, τα δίδυμα κορίτσια που κάηκαν μαζί με τους παπούδες τους, κάνω τον σταυρό μου και σφίγγω δυνατά τα παιδιά μου κάτι μέρες σαν αυτές.

Ξέρω τι είναι ενσυναίσθηση αλλά φίλοι μου στα social: Δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος επειδή ποστάρεις ή δεν ποστάρεις πράγματα για τις φωτιές. Μπορεί κάποιος να κάνει δέκα στόρις αλλυλεγύης και την ίδια ώρα να πίνει κοκτειλάρες στη Μύκονο, δεν σημαίνει πως κάνει αγώνα πιο σοβαρό από κάποιον που έστειλε χρήματα με ibank και δεν έκανε κανένα στόρι για τις φωτιές. Τα stories, τα shares, δεν μας κάνουν απαραίτητα καλύτερους ανθρώπους ή χειρότερους.

Νόμιζα πως οι άνθρωποι στα δύσκολα γίνονται γροθιά και βοηθούν. Αν έχεις χρόνο για να κράξεις τι πόσταρε ή δεν πόσταρε ο διπλανός σου, αν βοήθησε ή όχι, αν τα έβαλε με τους πολιτικούς, αν έγινε εθελοντής ή αν έκανε βουτιές και διακοπές, την ώρα που οι φωτιές καίνε, κάπου κάνεις λάθος. Στο δημοψήφισμα του 2014 και μετά από ανούσιους διαπληκτισμούς στα social, έβαλα μυαλό και αποφάσισα τις απόψεις μου να τις μοιράζομαι αποκλειστικά με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και που η γνώμη τους με νοιάζει.

Είδα ανθρώπους να γίνονται μια γροθιά, να παλεύουν πάνω από τη φωτιά, να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Αλήθεια τους είδα και τους θαύμασα. Και θα ήμουν ένα εκατομμύριο φορές πιο χαρούμενη αν ήξερα πως υπήρξε και η ελάχιστη πρόληψη ή το ελάχιστο πλάνο αντιμετώπισης των πυρκαγιών αυτών και δεν δράσαμε τελικά όλοι με το ένα και μοναδικό ελληνικό φιλότιμο.

Ευτυχώς η λέξη ήρωας, απέκτησε, ειδικά στα μάτια των παιδιών μας, τη σημασία που πρέπει. Ήρωας είναι και ο εθελοντής Βασίλης Φιλώρας και όσοι άφησαν πίσω τη ζωή τους και βοήθησαν στο κοινό καλό.

Oι πιο απλές φράσεις τις μέρες αυτές, είναι και οι πιο σημαντικές, ειδικά αν τις λες από καρδιάς. Είμαστε μαζί σας, σας σκεφτόμαστε, δεν είστε μόνοι.

Together we stand, divided we fall, Pink Floyd!

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/