Και τι ζητήσαμε Κυρία (μου); Ένα ποίημα για την 25η Μαρτίου!

Στις εκδρομές φάγαμε άκυρο, λόγω covid και στις Απόκριες σηκώσαμε μπαϊράκι και φορέσαμε στολές παρά την απαγόρευση (του δικού μας σχολείου). Πήγε 21 ο Μάρτης, μπήκε και η άνοιξη νοητά και μάταια (μάλλον) περιμένουμε ποίημα. Μάλλον ήρθε η ώρα για την Επανάσταση του 2022 και προβλέπω η πρωτότοκη να μένει στη Β Δημοτικού λόγω διαγωγής (της μάνας της).

Και τι ζητήσαμε;

Ένα ποιηματάκι, μια σχολική γιορτή κι ας μην είμαστε μέσα να ακούσουμε τα παιδιά μας, μια κανονικότητα βρε αδερφέ. Και μην γελιόμαστε, τα παιδιά στη Δευτέρα Δημοτικού θα το μάθουν το κρατούμενο στην πρόσθεση και την προπαίδεια του 11 αλλά μπορούν ταυτόχρονα, φαντάζομαι, να μάθουν και για τον Κολοκοτρώνη και να πουν κι ένα ποίημα για το κρυφό σχολειό.

Ζούμε δε το παράλογο στο σπίτι αυτό, το μικρότερο, το νηπιάκι να έχει ποίημα – υπερπαραγωγή, 8 στροφές όλες δικές της και μας περηφανεύεται ο κοκοβιός για το πώς θα λάμψει στη γιορτή, που η κυρία της είπε ότι θα βάλει Άσπρο – Μπλε.

Πού να εξηγήσεις στη μεγάλη πως το πιο πιθανό σε γιορτή που θα κάνει η ίδια, είναι να ζωγραφίσει μια σημαία από τις 8.15 ως τις 9.30 που θα κρατήσει το σχολείο την παραμονή της Εθνικής Γιορτής, μεγαλεία, τι να σου περιγράψω.

Την ίδια ώρα, να πούμε πως για παρέλαση, ούτε λέξη, στο δικό μας κρυφό σχολειό και προφανέστατα κρυβόμαστε πίσω από κάποια πανδημία, αυτή της εσωστρέφειας πιθανότατα.

Αλλά τα θέλω η δόλια μάνα, και πήγα να κάνω και εγγραφή της μικρής στο ίδιο σχολείο, γιατί σε αυτό με έριξε η ρημάδα η γεωγραφική απόσταση. Μπήκα στο γραφείο του διευθυντή για να μου κάνει κήρυγμα (αφού είδε το ονοματεπώνυμο, έχω μετατραπεί στην Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια μετά τα γεγονότα της Απόκριας) για το πόσο προσπαθεί το σχολείο να μην μπουν σε ένα τμήμα τα πρωτάκια και πώς αυτά χρειάζεται να κάνει το σχολείο κι όχι άλλα (τις μεταμφιέσεις τις Απόκριες ήθελε να πει, τα σχολικά γεύματα που ζητάμε εδώ και έναν χρόνο και τις εκδρομές που απαιτούμε ως γονείς από τη μέρα που τα μέτρα χαλάρωσαν).

«Όλα χρειάζονται στο σχολείο», είπα με θάρρος, έτσι για να μπω μονάχη μου στη μαύρη λίστα.

Μίλα τους εσύ στο σπίτι, θα πεις, για τις Επαναστάσεις και το 21. Αμ για τις ρημάδες τις Επαναστάσεις παλεύουμε, αλλά ξύπνησαν οι σκλάβοι Αντωνάκη μου (δεν βάζω όνομα του διευθυντή γιατί προβλέπω κυνηγητό) και γιορτή θέλουν και ποίημα και λίγο σχολείο από εκείνο το παλιό, που τηρούσε και έθιμα και παραδόσεις.

Να μην στα πολυλογώ, κάθε πρωί τους απαγγέλω το δικό μου αγαπημένο ποίημα της 25ης Μαρτίου, είχε τύχει να έχει το ίδιο και ο μπαμπάς μου, στα δικά του μαθητικά χρόνια και φουσκώνουμε παρέα από περηφάνια όποτε το λέμε.

«Απέξω μαυροφόρα απελπισιά, πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι,

στην εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδυ, την όψη του σχολειού...», λέω δυνατά, τα κορίτσια χαμογελούν και μετά τους εξηγώ πως για να πάρει άδεια η δική μου μαμά, για να με δει να λέω ποίημα, να παίζω την Σουλιώτισσα, να κάνω παρέλαση με τη σημαία, έπρεπε να δώσει μάχη με το αφεντικό της.

Τώρα έχουμε αφεντικό που θα μας πει και μπράβο αλλά δεν έχουμε σχολείο να οργανώσει γιορτή. Περίεργο το 2022, αναζητάμε τις δασκάλες διαμάντια του 2021, ευτυχώς στο νήπιο γίνεται ακόμα δουλειά.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/