Ένα τεστάκι ακόμα ακούς;

Ως μαθήτρια υπήρξα η χαρά του σπασίκλα. Έχω ξενυχτήσει για να διαβάσω για το διαγώνισμα της Γλώσσας, της Ιστορίας, των Μαθηματικών και όποιο άλλο διαγώνισμα έπεφτε στο πλάνο, πιο πολύ και από τη Νικόλ της Μαργαρίτας (διάβασε για το ξενύχτι μάνας και κόρης εδώ).

Να μην στα πολυλογώ, ό,τι είχε να κάνει με τεστ, διαγώνισμα, ακόμα και με την απλή ορθογραφία, το έπαιρνα προσωπικά.

Ακόμα και φέτος λέω στο μικρό βλαστάρι που κλείνει τα έξι σε μια βδομάδα και πορεύεται στην Πρώτη Δημοτικού πως η μαμά της δεν έκανε ποτέ ούτε ένα λάθος σε ορθογραφία, ούτε στην Πρώτη, ούτε στη Δευτέρα Δημοτικού. Καμάρι το έχω αλλά δεν μπορώ να πω πως θα ήθελα να καμαρώνουν για κάτι παρόμοιο και τα παιδιά μου.

Για να σου ξεκαθαρίσω τα πράγματα, δεν έπεφτε κανένας βούρδουλας στο σπίτι για να πάω αλάθητη στο σχολείο, δεν είχα καμία πίεση για να γράψω Α στο τεστ με τρεις τόνους.

Μια προπαίδεια ήθελε να μάθω η δόλια η μάνα μου κι εγώ προτιμούσα να δω τον Λάκη Κομνηνό να πιάνει το χέρι της Έλενας Ναθαναήλ στο καλοκαίρι εκείνο.

Επιστροφή στα τεστ.

Ως μαθήτρια λοιπόν έχω γράψει πολλά τεστ, άπειρα διαγωνίσματα και πετύχαμε ως χρονιά Πανελλήνιες εξετάσεις και στη Βου και στη Γ Λυκείου. Πιθανολογώ πως κάπου εκεί στην Τρίτη Λυκείου κλάταρα κι εγώ και η πίεση στα διαγωνίσματα και οι Πανελλήνιες βγήκαν κακήν κακώς. Το μόνο που θυμάμαι είναι η ζέστη εκείνου του Μαΐου, το βιβλίο της Ιστορίας Κατεύθυνσης και την γειτόνισσα που με ανοιχτή την πόρτα έβλεπε στη διαπασών τη Ροζαλίντα κι εγώ πάλευα να μάθω τον πολιτισμό στους πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Με το στρες του τεστ στην Ιστορία και το σενάριο πως έχω φτάσει αδιάβαστη στο σχολείο, πορεύομαι τρεις περίπου δεκαετίες τώρα, όταν χτυπάει το όνειρο της εξέτασης.

Αν μας διαβάζει ψυχολόγος, περιμένω τη διάγνωση για το όνειρο της αδιάβαστης μαθήτριας και οφείλω να διευκρινίσω πως το όνειρο επιμένει στην Ιστορία Γενικής, με κάποιες εθνοσυνελεύσεις που μάλλον δεν έμαθα ποτέ και με κυνηγάνε.

Αν στο όνειρο που πάει και έρχεται προσθέσεις κι εκείνο το λέμφωμα που ήρθε καπάκια μετά τις Πανελλήνιες, τότε που είχα πει το μεγάλο ουφ, τέλειωσαν τα βάσανα, πάμε για φοιτητική ζωή, καταλαβαίνεις πως από την πρώτη μέρα και όποτε ακούγεται στο σπίτι η λέξη τεστ, εγώ κάνω πάρτι. Κι ούτε άγχη, κι ούτε «πάμε να διαβάσουμε».

Όταν στο σχολείο έχουμε τεστ, στο σπίτι εξηγώ τα απλά και αυτονόητα-για μένα:

Κανένα τεστ δεν είναι λόγος για να αγχωθούμε.

Κάνουμε προσπάθεια, πάμε και βλέπουμε. Δεν μας ενδιαφέρει αν η Αθηνούλα πήρε Ά με τόνο ή αν η Ιωαννούλα ήρθε αδιάβαστη και πήρε Β.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί, τα Α και τα Β και οι μόνες εξετάσεις που θέλουμε πάντα καλά αποτελέσματα είναι εκείνες του αίματος και της υγείας μας εν γένει.

Δεν θα αρρωστήσουμε για τα κατορθώματα του Ηρακλή, ούτε για το πού βρισκόταν η λίμνη Λέρνη. Κόβουμε τα κεφάλια του στρες σαν τον ημίθεο με τη λερναία ύδρα και λέμε bye bye στο τεστ των Αγγλικών- στο σχολείο και στο φροντιστήριο.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/