Το ποίημα για τη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου άργησε μια αιωνιότητα και μια μέρα

Θα γίνω γκρινιάρα μάνα ξανά και το ξέρω αλλά πέρσι τέτοια εποχή, έχοντας περάσει δύο χρόνια καραντίνας με τηλε- εκπαίδευση στην πρώτη δημοτικού, ήλπιζα ότι η Δευτέρα δημοτικού με ανοιχτά σχολεία θα μας έβρισκε με ένα ποιηματάκι στο χέρι για την 25η Μαρτίου κι εμένα με τη γαλανόλευκη στις καρέκλες των θεατών να καμαρώνω επιτέλους το δευτεράκι που απαγγέλει ποίημα ή έστω κάνει τον χορό του Ζαλόγγου.

Στα έλεγα και πέρσι που είχαμε περάσει γιορτές και γιορτές με τους γονείς αποκλεισμένους από γιορτές και πανηγύρια πως δεν ζητάω πολλά, ένα ποιημάτακι σαν κι αυτό που λέω κάθε χρόνο από τα δικά μου χρόνια στο Δημοτικό, το ίδιο που κατά τύχη και ο πατέρας μου και το λέμε με περηφάνια ο ένας στον άλλο κάθε 25η Μαρτίου:

Και τι ζητήσαμε Κυρία (μου); Ένα ποίημα για την 25η Μαρτίου!

«Απέξω μαυροφόρα απελπισιά, πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι, στην εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδυ την όψη του σχολειού...».

Είπα να μην αρχίσω τις γκρίνιες και φέτος, μου είπαν πως σε κάθε γιορτή το task αναλαμβάνει μία τάξη, περίμενα υπομονετικά την 28η Οκτωβρίου, το Πολυτεχνείο, τα Χριστούγεννα και έφτασε και η διπλή γιορτή είναι σήμερα, του έθνους μας μεγάλη, η μία του Ευαγγελισμού, του 21 η άλλη. Αλλά το ποίημα άργησε μια μέρα και θα αργήσει μια ακόμα χρονιά όπως φαίνεται γιατί τη γιορτή ανέλαβε η Έκτη Δημοτικού, η οποία δεν το νιώθει και πολύ όπως μου είπε η πρωτότοκη που είδε την πρόβα στο μάθημα μουσικής.

«Εμείς μαμά, θα κάνουμε γιορτή λες σύντομα», είπε το παιδί της καραντίνας που έχει να απαγγείλει ποίημα από τον παιδικό σταθμό και φοβάμαι πως θα με περάσει για τρελή όταν της λέω για καταστάσεις όπως σχολική χορωδία, άσπρη γαλάζια σωστή ζωγραφιά, Σουλιώτισσες και Ζάλογγος μέσα στο σπίτι.

Ευτυχώς με πήρε η αδερφή μου και άκουσε και η μικρή και η μεγάλη, πως η ξαδερφούλα τους, τριών ετών μονάχα, σε έναν δημόσιο παιδικό σταθμό της Αχαΐας θα φορέσει μαντήλι στα μαλλιά, θα τραγουδήσει και θα κάνει ηρωική έξοδο σαν σουλιώτισσα. Πλήρωσαν μου είπε η μικρή αδερφή και φωτογράφο όλοι οι γονείς παρέα για να έχουν και επαγγελματικές πόζες τα τρίχρονα από τη γιορτή για την εθνική γιορτή και κάπως με πήρε το παράπονο και φέτος.

Και τι ζητήσαμε; Ένα ποιηματάκι. Μια χορωδία. Έναν ενθουσιασμό. Μια παρέλαση με μπλε – λευκό.

Έχουμε χρόνια θα πεις, θα πάμε κι εμείς στην Έκτη αλλά θα έχουν περάσει ρε παιδί μου εφτά χρόνια από το τελευταίο ποίημα και απορώ τι στο καλό πήγε λάθος από τότε που ήμουν εγώ στο Δημοτικό και δεν υπήρχε γιορτή που να μην πάρουμε μέρος. Που πήγε η χορωδία, οι ζωγραφιές για τους ήρωες του 21 και γιατί ζητάμε στα παιδιά να μάθουν απέξω πότε και που έγινε η πρώτη εθνοσυνέλευση του έθνους στο Γυμνάσιο αλλά στο Δημοτικό τα ξεπετάμε με ένα απλό «τη γιορτή ανέλαβε η Έκτη».

Και που βοηθάει ένα ποίημα θα πεις και σου κόλλησε στο μυαλό από το 2020 μαζί με τον covid19.

Ας αναλογιστούμε πως τέτοια μέρα πριν δύο χρόνια άνοιγαν τα κομμωτήρια αλλά τα σχολεία παρέμεναν κλειστά και πάλι φωνάζαμε χωρίς να μας ακούει κανείς.

Ας σκεφτούμε πόσα από εκείνα τα μικρά έχασαν τα μικρά μας για την καλή υγεία όλων και πόσες πληγές και κενά μετράμε ακόμα στα παιδιά μας, εμείς που σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία βρεθήκαμε να τους μαθαίνουμε την αλφαβήτα από μια οθόνη και με την webex να κολλαει.

Ας μην είμαι αχάριστη λοιπόν φέτος. Το σχολείο είναι τουλάχιστον ανοιχτό και ο βενιαμίν της φαμίλιας μαθαίνει γραμματάκια στο σχολείο δίχως μάσκες, με τη δασκάλα πάνω από το κεφάλι του να το βοηθάει κι όχι απέναντι από μια οθόνη. Και θα έρθει και η ώρα για γιορτές γιατί δεν μας πάει και το κλίμα το γιορτινό φέτος με τόσες ψυχές χαμένες σε ένα τρένο.

Ας κρατήσουμε το πνεύμα το επαναστατικό και στα γράφει το παιδί εκείνο που σήκωνε τη σημαία στην παρέλαση σε κάθε τάξη, του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Μου έγραφες και πέρσι, θα μου γράψεις και φέτος για τα ίδια και ίσως και χειρότερα στο δικό σου σχολείο αλλά θα σου πω ότι λέω κάθε μέρα, κι ας μου γίνονται συστάσεις από εξωσχολικούς για το τι γράφω στο μπλογκάκι τούτο:

Δεν τα παρατάμε, προχωράμε. Ο πατέρας μου είναι από το Μεσολόγγι κι αν είναι να πέσω, ας πέσω ηρωικά. Ελεύθερη πολιορκημένη και ζήτω το 21!

Περιμένω τα σχόλια, το ποίημα του παιδιού σου και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και ακολούθησέ με και Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/