5 σκέψεις που θα κάνεις όταν αφήσεις τα παιδιά για πρώτη φορά στο χωριό

Τα σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα, camp για νήπια δεν υπάρχει, η νταντά είναι διακοπές, η δουλειά σε περιμένει, η δουλειά περιμένει ακριβώς τις ίδιες ώρες και τον μπαμπά και η επιλογή είναι μία και μοναδική: Το παίρνεις απόφαση, τους το ανακοινώνεις και τα παιδιά, τα νήπια, τα βλαστάρια σου θα μείνουν στο χωριό με τους παππούδες.

Από την επιστροφή σου και μετά πολλές θα είναι οι σκέψεις που θα βασανίσουν το μυαλό σου δόλια μάνα και είμαι εδώ για να στις ερμηνεύσω (μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια και με προσωπική, προσωπικότατη εμπειρία).

1. Η μέρα δεν σου φάνηκε ποτέ τόσο μικρή και τόσο μεγάλη ταυτόχρονα:

Μικρή την στιγμή που βγαίνεις από το γραφείο και μέχρι να κάνεις δυο δουλειές, να πας μια βόλτα από το μάρκετ, τα μαγαζιά και το γυμναστήριο, έχει φτάσει νύχτα. Είναι τόσα πολλά αυτά που θες να προλάβεις να κάνεις για σένα και τόσο λίγες οι ώρες. Μεγάλη γιατί τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα παιδιά είναι μακριά, σε πιάνει η μαύρη απογοήτευση.

2. Αυτή η διαρκής γκρίνια που είχες όλο το χρόνο για όσα δεν έχες το χρόνο να κάνεις, τώρα, ΔΕΝ δικαιώνεται.

Γιατί και χρόνο να κάνεις ένα μπάνιο με την ησυχία σου έχεις και την αγαπημένη σου σειρά στο Netflix θα δεις και θα διαβάσεις με ηρεμία εκείνο το βιβλίο που άφησε μισό πριν από πέντε χρόνια. Κι όμως, συνειδητοποιείς πως υπάρχει υπερβολική ησυχία και μια τρομακτική ηρεμία και ναι, το παραδέχεσαι του λείπουν δύο σβουριχτές φωνούλες.

3. Το πόσο σου λείπουν τα παιδιά σου είναι αντιστρόφως δυσανάλογο με το πόσο θα δείξουν ότι τους λείπεις εσύ:

«Σοφία, θέλει να σου μιλήσει η μαμά, φωνάζει η γιαγιά κι εκείνη χωρίς φόβο απαντά: Ποια μαμά! Αλήθεια τώρα; Παίρνεις βαθιές ανάσες, μετράς ως το 10, παίζουν οι στίχοι «Όχι δεν είμαι μαμά» στο backround του μυαλού σου και λες θα το φάω το άτιμο το τρίχρονο! Κάπου εκεί επαμβαίνει η μεγάλη να αρπάξει το κινητό και να σου πει πόσο σε λατρεύει 70 φορές για να το εμπεδώσεις. Το βραδάκι, παίρνεις γλυκιά εκδίκηση όταν η μικρή σε ζητάει διαρκώς και αντί να θέλεις να της πεις «Ποια μαμά; Την θυμήθηκες», κλείνεις το τηλέφωνο και ρίχνεις το δάκρυ κορόμηλο σαν να είσαι η Uma Thurman στο Kill Bill - αφού έχεις σκοτώσει τον Bill.

4. Απορείς γιατί δεν έχει σήμα – καμπάνα κάθε γωνιά του χωριού:

Γιατί όταν την θες την τεχνολογία για να κάνεις βιντεοκλήση με τα παιδιά, το σήμα χάνεται αλλά για να σε βρουν από την εταιρία για προσφορά για τα κινητά, αμέσως χτυπάει η άτιμη η συσκευή.

5. Η διαρκής σου σκέψη είναι ότι έγινες ίδια με τη μαμά σου

Που σε έστελνε δύο μέρες στο χωριό το καλοκαίρι και έβαζε μαζί θερμόμετρο, χοντρή ζακέτα και αντιπυρετικό, έπαιρνε κάθε μία ώρα (στο σταθερό τότε) να τσεκάρει αν έφαγες, αν κοιμήθηκες, αν χτύπησες, Αν του Παπακαλιάτη. Όσο μάλιστα εσύ γίνεσαι η μαμά σου, τα μπουμπούκια σου τρώνε παγωτά με τη σέσουλα, πίνουν 10 πορτοκαλάδες χωρίς ανθρακικό, ανεβαίνουν σε κάθε λοφάκι, τσουλήθρα και κούνια του χωριού, κάνουν εκατοντάδες βουτιές στη θάλασσα και γενικά περνάνε ζωή χαρισάμενη!

ΥΓ: Γιαγιάδες (και παπούδες) σας αγαπάμε και σας χρωστάμε αιώνια χάρη!

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/