Αχ αυτές οι τελευταίες φορές!

Η Σοφία έγινε τριών πριν από μερικούς μήνες αλλά στο σπίτι συνεχίζει να είναι το μωρό! Μωράκι μου την αποκαλεί η αδερφή της κι ας είναι μόνο δύο χρόνια μεγαλύτερη. Και η αλήθεια είναι πως το μικρότερο παιδί της οικογένειας, μάλλον θα μείνει για πάντα μωρό.

Αυτό δεν σημαίνει πως το μωρό δεν μεγαλώνει και πώς δεν έρχονται οι στιγμές εκείνες που σου δείχνει με μανία πόσο ανεξάρτητο γίνεται μέρα με τη μέρα.

Κι εκεί καταλαβαίνεις το παράδοξο του να είσαι γονιός.

Πώς; Αναπολώντας όλες εκείνες τις πρώτες φορά, τα πρώτα κατορθώματα των παιδιών σου που η αλήθεια είναι πως ήσουν αρκετά αγχωμένη και κουρασμένη για να τα χαρείς στο όλον τους. Σου λείπουν ακόμα κι εκείνες οι νύχτες του ατέλειωτου θηλασμού που τα έβγαζες πέρα με μία ώρα ύπνου στο εικοσιτετράωρο και έπρεπε να αλλάξεις 10 πάνες μέσα σε ένα οχτάωρο.

Έχουμε μια τάση άλλωστε να γιορτάζουμε με μεγάλη υπερηφάνεια τα πρώτα μεγάλα κατορθώματα των παιδιών: η μέρα που είπε μπαμπά, η μέρα που μπουσούλησε, η στιγμή που ξεκίνησε να περπατάει μόνο του. Αλλά τελευταία με έχει πιάσει ένα άγχος για όλες τις τελευταίες φορές.

Η τελευταία φορά που θήλασα την μικρή μου κόρη, ήταν ένα σοκ. Εκεί ξεκινάς να σκέφτεσαι όλα εκείνα που δεν θα ξανακάνεις για τα μικρά αυτά πλάσματα, αυτόν τον χρόνο που δεν μπορείς να τον γυρίσεις λίγο πίσω για να τον χαρείς λίγο παραπάνω.

Σκέφτομαι πως σχεδόν δεν έκανα πάρτι την πρώτη μέρα που ξύπνησα και τα παιδιά είχαν κοιμηθεί και τα δύο σερί χωρίς διάλειμμα, αλλά τώρα τρέμω πλέον την στιγμή, που το μικρό «μωρό» της οικογένειας δεν θα ξυπνήσει μέσα στη νύχτα μετά από εφιάλτη για να ζητήσει την αγκαλιά μου/ μας.

Με χτύπησε ίσως και λίγο κατακούτελα το «μαμά θα κάνω μόνη μπάνιο σήμερα» της μεγάλης και με έπιασε το παράπονο που εκείνο το μωράκι που μέχρι χτες ήταν ένα μικρό παπάκι μέσα σε μια μεγάλη ροζ πλαστική μπανιέρα, θέλει από τώρα τέτοια ανεξαρτησία.

Kαι ζηλεύω και λίγο:

Τις φίλες μου που κάνουν μαραθώνιους αυπνίας, που προσπαθούν να πείσουν τα μωρά τους να κοιμηθούν, που τρέχουν να λιώσουν πουρέ πατάτας με καρότο για το βρεφάκι τους, που είναι με το κινητό στο χέρι για να καταγράψουν τα πρώτα βήματα του νηπίου τους. Και παράλληλα ανησυχώ, για όλες εκείνες τις τελευταίες φορές των παιδιών που με περιμένουν και που δεν θα ξέρω πότε θα έρθουν για να τις καταγράψω.

Κι ίσως, αντί να επικεντρωνόμαστε στα πρώτα, να μην ξεχνάμε πως μας περιμένει και μια τελευταία φορά από όλα αυτά τα κατορθώματα την οποία δεν θα καταγράψει κανένα κινητό και καμία κάμερα, παρά μόνο το μικρό μας μυαλό. Κι αν σήμερα είναι η δική σου τελευταία φορά για κάποιο κατόρθωμα των παιδιών, κράτησε τα μια σφιχτή αγκαλιά κι άφησε τα πιάτα άπλυτα στον νηπτήρα, κι άσε τη δουλειά να περιμένει.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/