Τις φετινές Απόκριες με κέρδισαν οι σούπερ ήρωες που δεν έχεις σκεφτεί

Αλλιώς τα είχα υπολογίσει. Σήμερα θα σου καμάρωνα πως είμαι από την Πάτρα και ένα είναι το Καρναβάλι, θα σου εξηγούσα πόσο σημαντικό είναι να χτίζεις καρναβαλικές αναμνήσεις με τα παιδιά, πόσο ωραία μεγάλωσα μέσα σε σερπαντίνες και κομφετί, να πιάνω από το χέρι τη μαμά μου και να πηγαίνουμε ακόμα και με τα πόδια από το σπίτι μας μέχρι το κέντρο για να παρακολουθήσουμε την παρέλαση και τα άρματα.

Θα σου έλεγα για τα βραβεία στους αποκριάτικους χορούς που έχω κερδίσει χορεύοντας λαμπάντα και θα σου εξηγούσα πως τα δύο νήπια παιδιά ανυπομονούν να δουν το άρμα που πετάει σοκολάτες να περνάει από μπροστά τους.

Θα σου έγραφα για τη σημασία του να ντύσεις τις κόρες σου σούπερ ηρωίδες ή πριγκίπισσες σαν την Έλσα και την Άννα του Frozen που δεν χρειάζονται κανένα να τις σώσει αλλά μετάνιωσα.

Όχι, δεν φταίει καμία επιδημία και κανένας ιός. Το καρναβάλι είναι στην καρδιά μας, κομφετί πετάμε κάθε μέρα στο σπίτι και δεν καταλαβαίνουμε από ακυρώσεις, πώς να ακυρώσεις τις Απόκριες άλλωστε αν έχεις στο σπίτι παιδιά που ντύνονται καθημερινά με στολές και δεν περιμένουν μόνο το τριώδιο.

Μετάνιωσα. Μπήκα στα χαρακώματα του Ηλία Μαγκλίνη και θυμήθηκα ποιοι είναι οι πραγματικοί σούπερ ήρωες. Δεν τον ξέρω προσωπικά τον συνάδελφο και συγγραφέα, αλλά τα δύο του γράμματα από το μέτωπο, μέσα στο νοσοκομείο Ελπίδα με την τετράχρονη κόρη του έφτασαν για να γεμίσω ένα τσουβάλι δάκρυα. Θα ευχηθώ από την καρδιά όλα αυτά που ζει η οικογένεια αυτή στο Μέτωπο, να είναι ένας μακρινός εφιάλτης σε λίγο καιρό.

Στο Ελπίδα:

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Ελπίδα, θα περνάμε μέρος σε μια γιορτή λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων κι είχαμε δώρα στα χέρια για τα παιδιά αυτά που είναι οι πιο σπουδαίοι ήρωες. Εκείνα ήταν γελαστά κι έκοβαν καμπανούλες και αγγελάκια αλλά εγώ είχα μουδιάσει: Χέρια, πόδια, βλέμμα ακούνητο. Δεν λυπήθηκα με τα παιδιά, πιο πολύ λυπήθηκα με μένα που ένιωθα το διάστημα εκείνο κουρασμένη από την αυπνία που σου προσφέρει ένα μωρό 10 μηνών.

Τα παιδιά αυτά που δεν φορούσαν κάπα για να νιώθουν σούπερ ήρωες αλλά είχαν μια πεταλούδα στο χέρι κι έναν ορό να τα ακολουθεί ήταν χαρούμενα όπως αρμόζει στους ήρωες που δίνουν μάχη και την κερδίζουν. Με τους γονείς μούδιασα πιο πολύ, που ήταν στα χαρακώματα και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν να κερδηθεί η μάχη των παιδιών τους. Αν εσύ κι εγώ νιώθουμε ανυπεράσπιστοι μπροστά σε έναν πυρετό του μωρού μας που δεν πέφτει με αντιπυρετικό, δεν ξέρω πώς νιώθουν αυτοί οι γονείς που ψάχνουν για ελπίδα μέσα στο Ελπίδα, που ψάχνουν έναν δότη μυελού, τη στιγμή που εσύ σκέφτεσαι που να τρέχω τώρα να δίνω δείγμα.

Εσύ, πότε θα γίνεις εθελοντής;

Εγώ δεν μπορώ να γίνω εθελοντής μυελού βλέπεις, γιατί κάποτε υπήρξα στην ίδια θέση. Υπάρχουν μέρες που ξεχνάω πώς είναι να είσαι σούπερ ήρωας χωρίς κάπα, με έναν ορό στο χέρι αλλά τώρα που έγινα μαμά, καταλαβαίνω τους γονείς μου, που έπεσαν στα χαρακώματα μαζί μου και περίμεναν κάθε μέρα ένα θετικό νέο από το μέτωπο. Κάποτε, τους έκανα να μουδιάζουν από άγχος σε κάθε θεραπεία και να πανηγυρίζουν σε κάθε θετικό αποτέλεσμα κι ίσως τα εγγόνια που απέκτησαν να τους αποζημιώνουν για τα χρόνια που πιθανολογώ πως έχασαν όταν δίναμε μαζί τη μάχη στο μέτωπο.

Κι αν τις Απόκριες αυτές ψάχνεις για σούπερ ήρωες, κάνε μια προσευχή για εκείνους τους μικρούς και μεγαλύτερους που δίνουν τη μάχη σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου. Την έχουν ανάγκη περισσότερο από ό,τι φαντάζεσαι.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/