Ο Αλή μπαμπάς και οι δύο κόρες: «Φοβάμαι...»

Φοβάμαι…

Από την καραντίνα μέχρι σήμερα, τα δελτία ειδήσεων έχουν… σκληρύνει. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα, τόσα πολλά και τόσο σκληρά περιστατικά. Η επίθεση με το βιτριόλι, ο τρελός με το τσεκούρι, ο ασθενής που μαχαίρωσε τη νοσηλεύτρια κι αυτοκτόνησε, ο ψυχάκιας στο Βόλο που ρίχνει βενζίνη στις γυναίκες κ.α. Η πίεση φέρνει πάντα πολύ κακά αποτελέσματα. Τα χειρότερα. Ψυχολόγος δεν είμαι αλλά φαντάζομαι ότι σε όλη αυτή την «έκρηξη» βίας έχει παίξει ρόλο όχι μόνο ο εγκλεισμός αλλά όλη αυτή η πίεση που δεχόμαστε εδώ και καιρό λόγω της πανδημίας. Μην βγεις, μην αγγίξεις, μην αναπνεύσεις. ΜΗΝ ΖΕΙΣ. Η ζωή μας αλλιώς.

Κάθε φορά που ξεκινάει το δελτίο ειδήσεων κι είναι τα κορίτσια δίπλα μου, ειδικά η μικρή, με λούζει κρύος ιδρώτας για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε. Κυρίως τι θα ακούσει η Έλενα. Και πόσα μπορεί να αντέξει ένα πλάσμα 12 χρονών… Δεν ξέρω τι να κάνω. Μην βλέπεις ειδήσεις, θα μου πεις. Κι αν δεν βλέπω; Τα παιδιά πια, με το διαδίκτυο, μαθαίνουν τα πάντα. Χωρίς καν να ανοίξουν την τηλεόραση. Πλάκα κάνουμε;

Άρα τι; Πώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό; Πώς να πείσεις τα παιδιά να μην φοβηθούν; Πως κάθε γυναίκα που ζηλεύει δεν θα γίνει βιτριολίστρια. Πως δεν μπαίνουν με τσεκούρι στις εφορίες… Πως δεν είναι ο κάθε ασθενής υποψήφιος δολοφόνος κι αυτόχειρας. Πως, διάολε, δεν είναι το φυσιολογικό όλο αυτό που ζούμε! Είναι το μία στο δισεκατομμύριο. Που δυστυχώς τους έλαχε να το ζήσουν. Ποιος θα πίστευε ότι θα ζούμε υπό την απειλή ενός ιού που σκοτώνει; Ποιος θα φανταζόταν ότι θα έπρεπε να φοράνε μάσκα τα παιδιά στο σχολείο; Σε ποιον θα έλεγες και δεν θα σε πέρναγε για τρελό ότι θα έπρεπε να στέλνουμε μήνυμα στο Κράτος για να βγάλουμε βόλτα τον σκύλο; Κι όμως τα ζήσαμε. Κι ίσως να χρειαστεί να τα ξαναζήσουμε στο μέλλον. Και τα παιδιά μας επίσης.

Δεν είναι πρόβλημα η μάσκα. Ούτε η απόσταση. Βλέπεις, η συνήθεια, είναι η μεγαλύτερη δύναμη σε αυτή την πλάση. Θα συνηθίσουμε λοιπόν. Και τα παιδιά μας ακόμη πιο εύκολα. Το… μέχρι να συνηθίσουμε είναι το θέμα. Γιατί μας βάζει πίεση. Πολύ μεγάλη. Κι αυτό είναι που με φοβίζει ακόμη περισσότερο και από τον κορονοϊό. Η βία που γέννησε, γεννά και θα γεννήσει. Όλα αυτά τα θηρία που κρύβουμε μέσα μας κι έχουν βγει άξαφνα παγανιά.

Δεν θέλω να φοβάμαι.

Πολύ περισσότερο δεν θέλω να φοβούνται τα παιδιά μου. Τα παιδιά γενικά. Κι ας λένε ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα. Μαζί με τα εμβόλια, θαρρώ πως το Κράτος πρέπει να παρέχει δωρεάν και ψυχοθεραπεία… Κι επειδή δεν θα το κάνει, ας κοιτάμε όλοι μας λίγο περισσότερο προς τα μέσα μας. Για να κρατήσουμε φυλακισμένο το τέρας που κατοικεί εκεί. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο από όλα.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6